Fouad, voor altijd in mijn hart (Waargebeurd). (Voltooid)

Hoofdstuk 45

De avond breekt aan en de hele familie plus de buren zit gezamelijk in de grote kamer. Ik zit samen met Wassima in de keuken thee klaar te maken. We hebben het over van alles en nog wat. Opeens begint ze over de liefde. "Hoe zit het in de liefde Jamila?" Ik kijk gelijk van haar weg. "Hoezo?" "Nee gewoon, ben nieuwsgierig." "Haha, er is niks." "Oke." "En hoe zit dat met jou dan?" Ze kijkt me met glinsterende ogen aan en zie haar wangentjes rood worden. "Yellah nu ga je me vertellen." Ze begint verlegen te lachen. "Er is wel iemand, maar het is niks serieus." "Wie is hij?" "Hij heet Fouad en woont hier tegenover ons." Ik kijk haar verschrikt aan bij het horen van die naam. "Wat is er Jamila?" "Oh niks niks, ben blij voor je. En hoelang vind je hem leuk?" "Uhm nou al een hele tijd, hij zegt dat hij me ook leuk vind." "Volg je hart lieverd." Ik denk na over me eigen worden. Ik geef iemand dat advies, terwijl ik het zelf niet eens doe. Maar goed, de thee is al klaar en ik loop de woonkamer binnen en schenk voor iedereen een kopje na3 na3 thee in. De bedankjes vliegen me oren voorbij.

Het begint wat later te worden en alle kleintjes zijn al in bed gestopt. Alleen Wassima, haar ouders, mijn ouders, Redouane en ik zitten nog beneden. De hele tijd heeft hij geprobeerd oogcontact met me te maken, maar expres heb ik hem niet aangekeken. Tfoe, wat denkt hij wel niet. Omdat hij er goed uitziet wilt nog niet zeggen dat elke meid voor hem gaat vallen. Ik walg eerder van hem dan dat ik ga zwijmelen. Ik zie me vader en Redouane ineens fluisteren en me vader knikt steeds met zijn hoofd. Me moeder kijkt me ook met een merkwaardige blik aan. Heel vreemd allemaal, maar mijn vreemde gevoelens zullen zometeen bevestigd worden, want me vader roept me naar zich toe. Ik ga naast hem zitten en aan de andere kant zit Redouane. Wat doet hij steeds hier? Denk ik. "Ja vader?" "Lieverd, ik wil eens goed met je praten." Ik kijk hem vreemd aan. "Waarover dan?" Hij kust ineens me voorhoofd. Er klopt hier iets niet. "Mijn lieve dochter, je bent zo snel gegroeid." Zegt hij terwijl hij over me hoofd streelt. Ik voel me een beetje voorschut met Redouane ernaast. "En ik word niet jonger." "Wat bedoel je papa? Je bent toch niet ziek?" Ik kijk hem geschrokken aan. "Nee dat niet lieve dochter. Maar ik ben al oud en alleen Allah weet hoelang ik nog te leven heb." Ik kijk hem verdrietig aan. "Je moet niet zo praten papa." "Luister Jamila, ik wil je vertellen hoe spijt ik heb van die verloren tijd." Ik onderbreek hem snel. ‘Sst, het is al goed. We hebben het uitgepraat." "Ja ik weet, maar ik voel me nog steeds schuldig. Dat ik mijn enige dochter zo verwaarloost heb. Moge Allah me vergeven." Ik zie dat zijn ogen vochtig beginnen te worden en kijk automatisch naar Redouane die me ook zielig aankijkt. Ik kijk rond in de kamer en zie Wassima, me moeder en me tante met grote ogen aankijken. Alsof er een bom gaat ontploffen. "Lieverd, ben je gelukkig?' vraagt hij. Ik kijk hem verward aan. "Natuurlijk ben ik dat papa. Ik ben natuurlijk verdrietig over wat er met Hamza is gebeurd, maar ik heb jou en mama. Ben zielsgelukkig." Hij kijkt me met een glimlach aan. "Er mist iets. Iemand om je leven mee te delen." Ik begin me ogen groot op te zetten. "Wat bedoel je precies?" vraag ik stotterend. Hij pakt ineens mijn hand vast en ik zie dat hij ook die van Redouane's vastpakt. Opeens brengt hij onze handen bij elkaar en kijkt me aan. "Jamila, ik wil je gelukkig zien. En ik weet zeker dat Redouane je gelukkig kan maken." Ik kijk geschrokken naar hun allebei. Ik trek gelijk me hand weg. Me vader kijkt me teleurgesteld aan en ik voel me hoofd rood worden. Wat is hier aan de hand? Hadden ze dit van te voren gepland? Laat dit alsjeblieft een droom zijn.