Fouad, voor altijd in mijn hart (Waargebeurd). (Voltooid)

Hoofdstuk 38

We zitten op de bank en kijken elkaar alleen maar aan. "Hoe kwam je in die bedrijf terecht?" vraag ik. Hij schraapt zijn keel. "Kreeg het via via aangeboden." "Oh, ik toevallig ook." Hij knikt en kijkt me weer aan. Er breekt een korte stilte aan. Me hart bonkt in me keel en door de stilte heb ik het idee dat hij het kan horen kloppen. "Ik geloof niet in toeval." zegt hij opeens. Ik kijk hem vragend aan. "Nou er moet toch een reden zijn dat ik nu hier met jou zit?" Net voordat hij wil antwoorden gaat de telefoon over. Ik neem op en het is mijn tante. "Habibi, heb je al gegeten?" vraagt ze. "Ja geltie." lieg ik. Ik wil niet liegen tegen mijn tante, maar ik wil haar ook niet ongerust maken. "Oke, moet ik naar je toe komen?" Ik kijk verschrikt naar Fouad die naast me zit. "Uhm nee dat is niet nodig. Ik red me prima." "Weet je het zeker lieverd?" "Ja echt, shokran. Zorg jij maar lekker voor je kinderen. Ik bel je wel als ik je nodig heb." "Oke, wel doen he?" "Ja zeker weten." "Beslama." "Beslama." Met een kloppend hart leg ik de telefoon neer. "Uhm sorry dat was me tante." "Geeft niks. Uh waar zijn je ouders?" vraagt hij nieuwsgierig. Ik voel een steek in me hart. "Die zijn in Marokko samen met me oom en Faris en Mourad." zeg ik terwijl ik naar de grond kijk. "Oh en waarom ben je niet meegegaan?" Ik kijk hem aan en weet even niet hoe ik het mezelf moet verwoorden. "Ik ben bang Fouad, bang voor wat ik daar te zien krijg." zeg ik verdrietig. Hij streelt over me wang. "Dat is ook begrijpelijk. Je bent een dierbare persoon in je leven kwijt, maar er komt een tijd dat je spijt zult krijgen dat je niet bent gegaan. Zou je dan met jezelf kunnen leven?" vraagt hij. Ik denk na over zijn woorden en hij heeft gelijk. Nu ben ik misschien bang, maar hoe zou dat zijn over een paar weken van nu? Of een paar maanden? Hij ziet dat ik begin te stressen en pakt me hand voorzichtig op. Langzaam wrijft hij me koude hand warm en begint het te masseren. Het voelt zo goed dat me hele lichaam zich ontspant. Ik sluit mijn ogen voor even en voel dat hij steeds meer naar boven gaat. Tot op een gegeven moment hij bij me schouders eindigd. Langzaam begint hij daar ook te masseren en nu voel ik me weer helemaal kalm. "Je schouders voelen zo gespannen aan." Fluisterd hij in mijn oor. Ik voel de kriebels in miin onderbuik. Opeens gaat hij van mijn schouders langzaam naar beneden. Ik schrik en haal zijn handen weg. Hij kijkt mij uitdagend aan, maar ik kijk beschaamd weg. "Ik heb zin in taart." Roept hij uit het niets. Ik kijk hem lachend aan. "Koop het dan." "Hmm nee, heb je zin om het samen met mij te maken?" Ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw verbaasd aan. "Uhm, ja best. Waarom niet?" Hij zet een grote glimlach op en trekt me mee naar de keuken. Hij zoekt tussen de kasten door en vind uiteindelijk de nodige ingredienten. Ik kijk verbaasd hoe hij te werk gaat. Eerst trekt hij z'n mouwen op en wast zijn handen. De spatters gooit hij in me gezicht en ik schrik me rot. "Haha, luilak. Help eens mee." zegt hij lachend. Ik trek ook me mouwen op en was me handen. Dit keer pak ik een handvol water en gooi het over zijn hoofd heen. Hij begint het uit te schreeuwen en voordat ik het weet belanden we in een watergevecht. Hijgend stoppen we uiteindelijk en ik zie dat de grond helemaal nat is. "Oef, kijk wat je hebt gedaan." Zegt hij arrogant. "Ik? Jij begon sukkel." "Ik doe net of ik dat laatste niet heb gehoord." En hij steekt zijn neus de lucht in en stopt de deeg ik een grote kom. Ik pak snel een dweil en maak de grond weer helemaal droog. Ondertussen heeft hij de deeg gemixt en ik zie poeder op zijn gezicht. "Haha, heb je weer zitten snuiven Fouad?" Zeg ik quasi boos. Hij kijkt mij verbaasd aan en ik veeg wat van zijn neus weg. Opeens smeert hij mijn gezicht ook met deegpoeder in. Ik schrik weer en automatisch gooi ik het ook tegen zijn gezicht aan. Doordat zijn gezicht en zijn haren nog nat zijn, plakt het deeg er ook tegenaan waardoor hij het met geen mogelijkheid eraf krijgt. Boos probeert hij het van zijn kleren af te wassen, maar dat blijkt een moeilijke opgave te zijn. Ik kijk hem aan en lach hem helemaal uit. "Dat krijg je ervan als je met mij taart wilt gaan maken." "Weer wat geleerd." Zegt hij lachend. "Hoe krijg ik dit er ooit af?" "Niet zo zeuren, ik heb vast wel een andere truitje voor je." "Oke, kan ik ook gelijk even douchen? Ik voel mij zo vies." Zegt hij op een verwijfde toon. Ik schiet hard in de lach en samen maken we af waar we mee zijn begonnen.

Na een tijdje stop ik de taart in de oven en wacht af. Ondertussen is Fouad naar boven gaan douchen en ik besluit naar me vader's kast te gaan om wat kleren voor hem uit te zoeken. Na 5 minuten zoeken hoor ik de deur open gaan. Ik draai me om en zie Fouad met alleen een badlaken om zijn middel staan. Me ogen blijven staren naar zijn gespierde getinte bovenlijf. "Bevalt het uitzicht je?" vraagt hij met een grijns op zijn gezicht. Ik draai me beschaamd weer om en probeer verder te zoeken. Uiteindelijk vind ik iets geschikts en leg het voor hem neer. Hij pakt de trui en doet het aan, maar door zijn brede postuur zit het veels te strak. Ik schiet in de lach en hij kijkt me met een pruillip aan. Snel trekt hij het weer uit. "Heb je niks anders?" "Hmm ik weet niet. Mijn vader is de laatste jaren veel afgevallen." Ik zoek nog verder en voel zijn ademhaling in mijn nek. Verschrikt draai ik om en hij staat voor mijn gevoel te dichtbij. "Dit is wel iets." Hij pakt een witte t-shirt uit de kast en trekt het aan. Nog steeds zit het een beetje strak, maar hij haalt zijn schouders op. "Hier moet ik het maar mee doen." Ik blijf hem aanstaren en bedenk me dat hij gewoonweg prachtig is. Werkelijk een prachtige man. Een lach die ieders hart doet smelten. Een blik die je laat blozen. Lippen die je tot diep in de nacht kunt zoenen en een lijf waar David Beckham jaloers op wordt (bij wijze dan). Hij krijgt weer in de gaten dat ik hem te lang aankijk. "Ahum. Kun je me even privacy geven?" Ik word snel uit mijn gedachte gehaald. "Sorry?" "Ik ga me even verder omkleden." "Oh sorry, ik ga al." Zeg ik stotterend. Snel pak ik zijn vuile kleren op en loop de kamer uit. Wanneer ik de deur dicht doe blijf ik er tegenaan leunen. Pff, hij maakt mij gek. Ik loop de trap af en stop zijn vuile kleren in een plastic zak, zodat hij het thuis kan wassen. Opeens gaat de deurbel en ik schrik op. Met trillende handen doe ik open en tot mijn grote schrik is het me tante. Ze heeft een grote bord vast en loopt vrolijk verder naar binnen. "Salaam mijn kind." Ze blijft even staan en begint met haar neus te snuiven. "Wat ruik ik? Heb je koek gemaakt ofzo?" Ik voel mijn gezicht rood worden. "Uuh nee ik had zin in taart." zeg ik met een neppe glimlach. Shit, wat moet ik doen met Fouad? Ze mag hem niet zien. Wat gaat ze anders wel niet van me denken? "Wat doe je hier?" vraag ik. "Nou me kinderen heb ik eten gegeven. Ik dacht laat ik ook maar wat voor jou meenemen." "Oh dat had helemaal niet gehoeven geltie." "Maakt niet uit lieverd." Ze loopt naar de keuken en warmt het eten voor me op. Ondertussen haast ik me snel naar boven en zie dat Fouad net de kamer uitloopt. "Sst, me tante is beneden. Ze mag jou niet zien." fluister ik. "Van wie zijn die rozen?" roept mijn tante van beneden. "Uuh een vriendin kwam ze net langs brengen." roep ik terug. Fouad kijkt mij geschrokken aan. "Mijn colbert ligt nog beneden." Ik zet grote ogen op. "Oh nee, als ze die ziet dan ben ik geweest! Blijf hier, ik ga het proberen te halen zonder dat ze het in de gaten krijgt." Haastig loop ik naar beneden en ren de woonkamer in. Gelukkig is mijn tante nog in de keuken. Ik zie de colbert al op de bank en pak het snel. "Wat ben je aan het doen?" Ik kijk verschrikt achterom en zie me tante vreemd naar me kijken. "Wat verberg je daar achter?" vraagt ze nieuwsgierig. "Oh is niks. Had het even uit me vaders kast gehaald. Ik had het koud." verzin ik vlug. "Oh." zegt ze met een opgetrokken wenkbrauw. Ik geef haar een gehaaste glimlach en ren weer naar boven. Fouad staat nog steeds op dezelfde plek als eerst. "Hier trek het snel aan en vertrek, voordat ze jou in de gaten krijgt." Hij trekt het aan en ik loop voor hem de trap af. Snel kijk ik of het voor hem veilig is om te gaan. Ik gebaar hem voorzichtig de trap af te komen. Me tante is nog steeds bezig in de keuken. Op zijn tenen sluipt hij de trap af en ik doe alvast de voordeur voor hem open. Opeens drukt hij zijn lippen snel op de mijne. "Ik houd van je." zegt hij fluisterend en laat me met een bonkende hart achter. Ik doe de deur snel dicht. "Ik houd ook van jou." zeg ik hardop in mezelf. "Tegen wie heb je het Jamila?" Ik kijk naar me tante die bij de keukendeur staat. Ik zet een glimlach op. "Ik houd van jou lieve geltie." en druk een kusje op haar wang. "Ik ook van jou habibi." Samen gaan we weer de keuken in. Terwijl mijn tante de taart laat afkoelen, eet ik het opgewarmde rijst op. Ik heb niet in de gaten dat ik zit te glimlachen. "Waarom zo een grijns op je gezicht?" vraagt ze. "Niks geltie, ik ben gewoon vrolijk." Ze legt haar armen om me heen. "Dat werd hoog tijd kindje."