Fouad, voor altijd in mijn hart (Waargebeurd). (Voltooid)

Hoofdstuk 53

Opeens vliegt de deur van de kippenhok open. Daar staat Redouane met verbijstering ons aan te kijken. Ik kijk hem geschrokken aan en de uitdrukking op zijn gezicht voorspelt niks goeds. "Wat is hier aan de hand?" Vraagt hij. "Uhm, Redouane. Wat doe je hier?" "Geef eerst antwoord op mijn vraag. Wie is hij en wat doen jullie hier?" "Redouane het is niet wat het lijkt." Opeens begint hij vuur te spuwen en rent met vaart op Fouad af en vliegt naar zijn keel. "Nee, stop!" Schreeuw ik terwijl ik toekijk hoe ze over de grond rollen. Ze staan nu weer overeind en Fouad vuist hem in zijn gezicht. Redouane haalt weer naar hem uit en raakt Fouad volop tegen zijn kaak, waardoor hij achterover valt. Ik ren automatisch naar hem toe. "Hou hiermee op jullie twee!" Redouane pakt me ruw bij me pols vast en duwt me aan de kant, waardoor ik hard met me rug tegen de muur beland. "Blijf me je gore vingers van haar af!" Schreeuwt Fouad en slaat Redouane tegen de grond.

Opeens zie ik allerlei mensen bij de deur staan. Me ouders die me geschrokken aankijken, me tante die haar hand voor haar mond heeft gelegd. Redouane's moeder die ineens huilend naar haar zoon rent die languit op de grond ligt. "Wat heb je met me zoon gedaan?!" Schreeuwt ze naar Fouad. Fouad's oom loop nu ook onze kant op. "Wat is hier gebeurd?" Fouad antwoord niet en kijk alleen boos voor zich uit. Me moeder komt ook naar me toe. "Jamila, wat moet dit voorstellen? Wat doet Fouad hier in Godsnaam?" "Mama, het is niet wat het lijkt." "Nee, je hebt nog veel uit te leggen. Kom nu eerst naar binnen, voordat er nog meer roddels gaan ontstaan." Redouane staat met moeite op en kijkt Fouad hatelijk aan en geeft mij ook een boze blik. Opeens spuugt hij vlak voor Fouad's voeten, waardoor Fouad weer in woede uitbarst. Zijn oom houd hem met moeite tegen. "Laat het zitten. Zulke soort zijn je moeite niet waard." Schreeuwt hij naar hem. "Welke soort?" Roept Redouane's vader boos. Ineens beginnen nu de ouderen tegen elkaar te schreeuwen, waardoor alles nog erger word. Na een hoop gezeur en geschreeuw lopen Fouad's oom en tante samen met hun kinderen in woede weg en Redouane's ouders zijn uiteindelijk ook weer wat gekalmeerd. Ik, die nog steeds niet kan geloven wat er net is gebeurd sta nog verbijsterd tegen de muur, waar Redouane me zo hardhandig tegenaan had geduwt. Fouad loopt naar me toe. "Vertel het ze nu. Zeg het nu af." Fluisterd hij. Ik kijk verdrietig naar Redouane die ons met woede aankijkt. "Denk je echt deze bruiloft tegen te houden? Ze trouwt met mij!" Schreeuwt Redouane. "Dat zullen we nog wel zien." Zegt Fouad en loopt weg. Nu zijn alleen ik en Redouane nog overgebleven en hij kijkt me teleurgesteld aan. "Ik had dit niet van je verwacht Jamila." En ook hij loopt weg. Ik zak door me knieen. Ya rabbi, waar ben ik in beland geraakt?!