Fouad, voor altijd in mijn hart (Waargebeurd). (Voltooid)

Hoofdstuk 58

Een week gaat voorbij en Fouad is nog steeds niet wakker geworden. Maar ik heb het niet opgegeven. De dokter zei dat het wat tijd zou duren. Me familie is al op de hoogte van zijn herstel en waren allereerst natuurlijk zeer geschrokken dat Redouane zoiets verschrikkelijks iemand anders kon aandoen. Me vader heeft dan ook gezworen dat hij spijt zal krijgen van zijn daden. Mijn woede tegenover Redouane zijn nu wat verminderd. Simpelweg omdat hij het niet waard is. Ik wil al mijn aandacht aan Fouad schenken. En net zoals hij elke dag klaar voor me stond toen ik in het ziekenhuis lag, zal ik ook klaar voor hem staan. Ik zit in mijn kamer en mis Nederland ontzettend. Niet het land zelf, maar de mensen erin natuurlijk. Wie wilt nou terug gaan naar motregen en hagel? Nee, geef mij maar lekker een zonnetje en dan s'avonds een zachte warme bries dat langs je oren gaat. Hmm heerlijk. Mijn humeur is de laatste tijd ook erg veranderd. Ik ben eindelijk gelukkig en dat valt iedereen ook op. Krijg steeds te horen "Jamila, je straalt gewoon!" Ik moet er altijd om lachen. Dat zouden ze echt geen paar dagen geleden tegen me zeggen. Ik was niet gezellig en niet sociaal. Maar iets in me is veranderd. Ik heb weer hoop gekregen en dat allemaal dankzij 1 persoon. Hij heeft dat zelf niet in de gaten omdat hij nog uit zijn slaap moet ontwaken. Oh lieve Fouad, ik kan niet wachten op de dag dat ik weer in je prachtige ogen zal kijken. Ik heb ook de dokters advies opgevolgd en terwijl Fouad nog altijd vredig lag te rusten, bracht ik elke dag wat ijsklontjes met me mee en streelde het langzaam lang zijn zwellingen en blauwe plekken. Alhamdoulilah ziet het er nu al wat beter uit. Alleen nog de blauwe plekken en ik heb me mooie Fouad weer terug.

Vandaag besluit ik om een grote bos bloemen te kopen en langs hem te brengen. Ik koop ook gelijk een vaas, want zover ik weet heb ik nog geen vaas in zijn kamer gezien. Ik loop al fluitend het ziekenhuis in en de vrouw achter de balie groet ik vriendelijk. Ze heet Bouchra en ja, we zijn onze kleine incidentje in het begin vergeten en ze heeft me haar excuses aangeboden. Ze had die dag een slechte dag, omdat haar zoontje ziek was. Meskiena, als ik dat had geweten was ik nooit tegen haar uitgevallen. Maar ja, alles is weer goed. Nadat ik haar heb gegroet loop ik door naar Fouad's kamer. Daar ligt hij weer vredig. Ik kijk hem aan en zoals elke dag plaats ik een kus op zijn voorhoofd. Het verband is eindelijk weggehaald en hij heeft nu alleen een dikke pleister op zijn voorhoofd. "Hey lieverd, daar ben ik weer. Ik hoop dat je niet genoeg van me hebt gekregen." Zeg ik lachend. Ik trek me jasje uit en leg het aan het einde van zijn bed. Me tas leg ik op de grond en ik pak de vaas en bos bloemen eruit en loop alvast naar de kraan. Nadat ik de vaas heb gevuld met water loop ik terug en leg het naast zijn bed neer en stop de bos bloemen erin. Tevreden pak ik een stoel erbij en schuif naast zijn bed. Opeens komt een vrouw binnen die hier werkt als een soort zuster. Ze is niet echt een zuster, maar helpt vooral veel oude patienten. Maar Fouad is haar favoriet zegt ze. Ookal is hij niet oud, toch verzorgd ze hem graag. Ik kan het haar niet kwalijk nemen. Hij heeft nog steeds charmes, ook al ligt hij in een diepe slaap. "Hey Farida, alles goed?" "Ja alhamdoulilah, en hoe is het met mijn favoriete patient?" "Hmm, hetzelfde nog." "Oh wat jammer. Hey meid, ik heb nu even pauze, wil je meegaan en wat drinken?" "Ja is goed, ga jij maar alvast. Ik pak even me tas en kom zo achter je aan." "Is goed." En ze loopt de deur uit. Ik pak de tas van de grond en kijk Fouad nog een keer aan. "Lieverd, ik ben zo weer terug oke? Even wat drinken met Farida." Dan krijg ik de schrik van me leven. Ik weet niet of het mijn verbeelding was, maar ik zag zijn wijsvinger bewegen. Ik leg me hand voor me mond. "Oh, je word wakker!" Roep ik uit blijdschap. "Kom op lieverd, beweeg weer met je vinger als je me kunt horen." Ik wacht met spanning af en na een halve minuut zie ik zijn wijsvinger weer omhoog gaan. Ya rabbi!