Fouad, voor altijd in mijn hart (Waargebeurd). (Voltooid)

Hoofdstuk 12

"Jamila, Jamila." Hoor ik iemand roepen. Ik sla de deken een stukje van me af en kijk me moeder verduft aan. "Jamila lieverd, hier heb je wat eten." Mijn ogen doen nog zeer van het felle licht en ik kijk duf naar het bord met eten dat voor me neus staat. "Nee mama, ik heb geen honger. Ik wil alleen slapen." "Maar je hebt nog niks op." "Jawel, ik heb met Fouad ergens gegeten. Ik heb echt geen honger." Ik voel ontzettend veel spijt dat ik nu tegen mijn moeder lieg, maar ik kan echt niks binnen krijgen hoe gek het ook mag klinken. Ze kijkt me eventjes aan en haalt dan het bord met eten voor me neus vandaan. "Okee, ga maar lekker slapen." Zegt ze en geeft me een kus op me voorhoofd. "Shokran mama." Ik ga weer onder de dekens liggen met een ongeloofelijke raar gevoel in me maag. In slaap komen gaat nu wat moeilijker, maar na een tijdje lig ik alweer weg te dromen.

Volgende dag word ik 10.00 uur wakker. Ik rek mezelf uit, maar krimp dan gelijk in elkaar van een hevige pijn die ik in me maag voel. Misschien ben ik ongesteld. Ja dat zal het vast wel zijn. Ik sta met moeite op, maar zie dat ik niet ben doorgelekt. Hmm okee, dan ben ik nog niet ongesteld. Wat zal het dan zijn? Opeens voel ik me maag ongeloofelijk hard knorren. Ooh ja, helemaal vergeten. Ik heb de laatste tijd zo weinig binnen. Ik denk weer aan gisteren toen ik bijna flauwviel. Het was even een eng moment, maar ik schud het gelijk van me af. Ik bekijk mezelf in de spiegel en merk dat ik nog altijd mijn kleren van gisteren aan heb. Oef wat ben je toch een sukkel Jamila. Ik trek alles uit en stap in de douche. Daarna loop ik naar me kast en bedenk wat ik kan aantrekken. Ik vind eindelijk een geschikte outfit en kijk tevreden in mijn spiegelbeeld. Ik besluit me om lichtjes op te maken en laat me krullen dit keer los. Ik kijk op me horloge en zie dat ik nog een half uurtje heb voordat Fouad me komt ophalen. De gedachte aan hem maakt me gelijk vrolijk. Ik kijk naar me ring en kus er zachtjes op. Dit gevoel van zekerheid wil ik nooit meer kwijtraken. Ik loop naar beneden en tref mijn moeder in de woonkamer aan. Ze zit aan de telefoon en ik loop door naar de keuken. Ik pak een appel en schenk een glaasje water voor mezelf in. Weer voel ik mijn maag knorren, maar negeer het zoals altijd. Me moeder komt even later ook de keuken in en bekijkt me van top tot teen. "Als ik niet beter wist, zou ik zeggen dat je helemaal gezond bent." Ik kijk haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Ik ben ook gezond." "Nee, want een gezond persoon zou voedsel binnen krijgen, maar jij loopt al meer dan een week rond zonder iets gegeten te hebben. "Kijk dan, ik eet toch?" Zeg ik terwijl ik mijn appel voor haar neus hou. "Wie denk je dat je voor je hebt staan!" Schreeuwt ze ineens. Ik kijk haar geschrokken aan. "Ik ben je moeder verdomme en ik wil je niet zien lijden." "Maar mama, ik lijd helemaal niet. Ik ben zielsgelukkig." Ze kijkt me verdrietig aan en hoopt op een betere antwoord. Ik zucht en begin weer de leugens. "Okee, ik wil je niet ongerust maken, maar je had gelijk. Gisteren voelde ik me niet goed, omdat ik nog niks binnen had. Dus daarom ben ik na middenacht naar beneden gegaan en heb wat gegeten. Nu blij?" zeg ik terwijl ik haar niet probeer aan te kijken. "Hmm okee, ik weet dat jij nooit liegt tegen mij." Schuldgevoelens vreten me van binnen op als ik zie dat me moeder echt in me gelooft. Ya rabbi, laat dit me laatste leugen zijn.

Ik hoor de deurbel gaan en loop naar de deur. Fouad staat voor me met een grote bos witte rozen. Hij begroet me met een kus op me wang en ik laat hem door naar binnen. "Is je moeder thuis?" "Ja, ze is in de keuken." Hij pakt snel een roos uit de grote bos wat ik vast heb en loopt de keuken in. Ik volg zijn bewegingen en zie dat hij het aan me moeder overhandigd en geeft haar een kus op d'r voorhoofd. Ik bewonder hun van afstand en voel steeds meer liefde voor hem. We nemen afscheid van mijn moeder en lopen richting zijn auto. Vlak voor z'n auto stopt hij en draait me in het rond. "Wat zie je er weer stralend uit." En kust me volop me lippen. Ik druk hem van me af. "Ben je gek ofzo? We staan vlak voor me huis. De buren hier zien alles." Hij schiet ineens in de lach. "Sinds wanneer maak jij je druk om wat de buren denken?" Voordat ik antwoord kan geven trekt hij me zijn auto in en ik neem plaats naast hem. Daarna pakt hij me achter me nek en drukt hard zijn lippen tegen de mijne. Ik speel het spelletje mee en ga met mijn handen door z'n haren. Ik voel dat zijn tong binnen wilt dringen. Ik open me mond voorzichtig en geef hem toegang. Onze tongen spelen een erotische dansje en ik voel hoe zijn handen over mijn rug strelen. Hij kreunt zachtjes en begint mijn nek te verkennen, steeds lager en lager, totdat hij stopt en kijkt me speels aan. Ik voel mijn hoofd rood worden en verman mezelf. Een schaamte komt naar boven als ik me bedenk dat we te ver gaan voor een verloofde stel. Hij aan de andere kant lijkt daar geen problemen mee te hebben. "Dit is alvast een voorproefje voor wat er komen gaat op onze huwelijksnacht." Zegt hij lachend. Ik kijk hem met grote ogen aan en draai me hoofd beschaamt weg. Ik draai het raampje aan mijn kant naar beneden voor wat frisse lucht. Fouad schiet nu nog harder in de lach. "Heb je het zo heet?" Vraagt hij triomfantelijk. Ik kijk hem arrogant aan. "Niet te hoog in je bol voelen Fou. Start de motor nou maar." Hij richt zijn blik lachend op de weg en start de auto. We rijden langs de stad en ik vraag waar we heen gaan. "Wacht nog maar af." Ik kijk weer voor me en zie dat we de stad uitrijden. Ik kijk Fouad aan en zie een grote grijns op z'n gezicht. "Wat ben je van plan?" "Meissie, heeft iemand je wel eens gezegd dat je niet zo nieuwsgierig moet zijn? Wacht gewoon af." Ik kijk voor me en leun achterover. Na een tijdje merk ik dat we de grens van België oversteken. Ik kijk verrast op. "Gaan we naar Brussel?" "Haha je houdt ook nooit of. Okee safie, het wordt Antwerpen. Nu blij?" Zegt hij lachend. "Jaa!" Roep ik als een klein kind.

Wanneer we daar aankomen, parkeert hij z'n auto en ik wacht geduldig af. Opeens voel ik een blinddoek voor me ogen. Ik raak lichtjes in paniek, maar de aanraking van Fouad stelt me weer gerust. "Wat ben je aan het doen?" "Sst ik wil zo zeker zijn dat je niet gaat spieken." Hij trekt me voorzichtig mee en het lijkt een eeuwigheid te duren voordat we stoppen. Na een tijdje haalt hij de blinddoek weg en ik kijk me ogen uit. We staan op een ongelofelijke grote balkon dat een geweldige uitzicht geeft van Antwerpen. Ik kijk rond en zie een prachtig bedekte tafel met twee borden. Het aanzien van de borden, geeft me een misselijk gevoel. Oh nee, we gaan toch niet eten? Maar ik lach nog altijd breed, want ik vind dit heel lief en wil het niet verpesten. "Neem plaats madame." Zegt hij met een bekakte accent. Ik kijk hem lachend aan. Hij schuift de stoel netjes naar achteren zodat ik plaats kan nemen. Daarna neemt hij naast mij plaats. Hij roept een ober die helemaal netjes in pak is. "Fouad, als ik had geweten dat dit er zo netjes uit zou zien, had ik me wel beter gekleed." "Nee joh, dat is helemaal niet nodig. En dit is ook niet de reden dat ik je hier naartoe heb gebracht." Zegt hij met een grijns op z'n gezicht. Ik kijk hem verward aan. Na het eten dat ik maar zelden heb aangeraakt, komt de ober alles weer ophalen. Als excuus dat ik niks op heb zei ik tegen Fouad dat hij me te zenuwachtig heeft gemaakt met zijn echte doel waardoor ik geen hap in me keel kon krijgen. Gelukkig vroeg hij niet verder. "Okee tijd voor de echte verassing." Zegt hij met een grote glimlach. Ik voel me hart sneller kloppen en ben zo benieuwd naar zijn verassing. Opeens pakt hij een kleine belletje waar hij aan gaat rinkelen. Er verschijnt ineens lichtjes rond ons heen en zacht muziek klinkt in me oren. Ik kijk hem met grote ogen aan en kijk pakt me hand vast. Voor ons verschijnen ineens 7 modellen met de meeste prachtige jurken aan. Wat zeg ik prachtig? Ze zijn oogverblindend mooi. Nog nooit heb ik zulke prachtige jurken mogen bewonderen. Ik kijk hem met glinsterende ogen aan. "Wat, wat is dit?" "Dit is voor jou. Al die jurken zijn voor jou." zegt hij lachend. "Maar." "Sst zeg maar niks. Jouw blik zegt genoeg." Ik knijp in zijn hand en sta op en loop naar de modellen. Ze kijken me lachend aan. Ik bewonder ze stuk voor stuk en voel de stoffen. Echt te prachtig voor woorden. Fouad komt naast me staan en houd me stevig vast, terwijl ik de tranen probeer tegen te houden.