TAKINTI

63. Bölüm "İŞTİYAK"

Dakikalardır hareket halinde olan Hakan'ın arabasının içinde faaliyet içerisinde olan tek şey nefes alışverişlerimizdi ve benim nefesim olanları sindirmekte bana yardımcı olabilmek için çalışıyordu. Gözlerimdeki parıltılara eklenen titrek nefesim yıpranmış yüz ifademi tamamlıyordu ve donuk bakan gözlerimle sisli, karanlık yolu izliyordum. Sırasıyla Mirza'yı, o tehditleri ve diğer adamları, ardından abimi ve abimle sarılışımızı hatırlıyor, bunların ilk olarak hangisinin mühimliğine yoğunlaşacağıma şaşıyordum. Yaşananları ve bundan sonrası için ileriyi düşünmek beni içten içe sarsıyor, şimdiden yoruyordu.

Abimin Ayhan'ın çağrısına uyup hemen gelmesine anlam veremiyordum, inadı geçici olsa bugüne kadar bana veya Hakan'a ulaşmaya çalışmaz mıydı? Belki de Ayhan durumun vahametinden açıkça bahsetmişti ve onu kahramanlığa iten de bu olmuştu. Peki ya önceliği beni kurtarmak mıydı yoksa ona ihanet eden kardeşini çoktan gözden çıkarmıştı da Hakan'a mı kıyamamıştı? Neticede kadim dostuydu ve onunla kan bağı yoktu, öz kardeşi onu hayal kırıklığına uğratabilmişken Hakan'ın yaptığını çok görmemeye mi başlamıştı? Yahut yalnızca elinin emeği geçen Çıkmaz ona gözden çıkarılamaz gözükmüştü ve buna dayanamayıp hemen gelivermişti.

Düpedüz bir katliamı geride bıraktığım gerçeği de sonradan dank eden acı bir uyanış gibiydi, bunu sindirilebilir kılan tek şey abim ve Hakan'ın işlediği suçtan önce onların başkasına ait bir mekanı gasp etmeye kalkışmalarıydı ki Hakan fevri davransa onların da bize silah dayayacağından emindim. Bizimki açıkça bir müdafaa olsa dahi ne olduğunu tam bilmediğim ama yüksek ihtimal öldürülen adamların bir insan hayatı taşıdığı ve bir insanın da içinde bir dünya barındırdığı gerçeği aklımdan çıkmıyordu. Biz kendimizi koruyamasak sırf sayıca fazla oldukları için Hakan'ın didinerek var ettiği mekanını elinden öylece alacaklar mıydı yani? Karşı çıkmamız durumunda bizi öldürecek ya da zarar mı vereceklerdi? Bu kadar kolay mı gelişiyordu gece yarısından sonra işler? Hakan buna benzer veya bundan daha vahşi kaç vaka görmüştü? Olayın bu boyutunu, yeraltındaki yaşantısını düşününce soğuk, sert ve kalpsiz birine dönüşmesine şaşmıyordum. Böyle hoyrat yaşantısı olan adamların elbette ki aşkı meşki duyan kulakları tıkanıyordu.

Yolculuğumuzun sonuna kadar düşüncelerim bana sıkı dostluk etmişler ve mecalimi dibe çökertmeyi başarmışlardı. Hakan arabasını orantıyla asfalta park ettikten sonra dağınık, dalgın adımlarla bahçe yolunu ve ardından sokak kapısından benim odama kadar olan kısmı yürümüştük. Banyoda hızlıca üstümü soyunmuş ve pijamalarımı giyinmiştim, tulumum kirlenmese dahi bugünün üstüme sinen havasından kurtulmasını istediğim için sepete tıktım. Yüzümü yıkayıp dişlerimi fırçaladıktan sonra –bunları biraz da kafamı toparlayabilmek ya da dağıtabilmek için yapıyor, uzatıyordum- kapıdan dışarı çıktığımda Hakan da kısa kollu, beyaz bir tişört ve altına ise siyah bir eşofman altı giyerek yatmaya hazır hale gelmişti. Yalnız yatmıyordu, yatağın ucuna oturmuş ve bacaklarına yasladığı dirsekleriyle beraber ellerini önünde birleştirmişti, kafası eğikti ama ben içeri girince kafasını kaldırdı. Dikkatli bakışlarına kayıtsızca karşılık verirken banyo kapısını çektim. İlerleyeceğim sırada durgun ancak içerisinde taşkınlıklar barındırdığını hissettiğim sesiyle, "Nereden tanıyordun o çocuğu?" diye sordu.

Sorusunu beklemediğimden kısa süre afalladım ancak sonrasında olduğum yerden kıpırdamayıp "Aras'ın sevgilisinin arkadaşıydı," diyerek açıkladım fakat kulağa manasız geldiğini fark edince açıklamaya devam ettim. "Elif'le konuşmam gerekiyordu bir gün, onların mahalleye gitmiştim ve bu çocuk beni Elif'in yanına götürmüştü."

Kafasını yere eğdi ve dudaklarını ima, biraz da hınçla geriye doğru büküp kafasını da aynı hislerle aşağı yukarı  salladı. Tekrar gözlerini bana diktiğinde, "Çok tekin insanlarla arkadaşlık ediyormuşsun doğrusu," dedi sesindeki hırsı örtemeyerek. "Nasıl muhatap olabilirsin bu tiplerle? Sana nasıl rahat davranabildi o kadar? O orospu çocuğuna hak ettiği muameleyi göstermedin mi sen?"