Zrobiłem to! Strzeliłem i co najdziwniejsze trafiłem w sam środek puszki. Jane pochwaliła mnie i poklepała po plecach, co spowodowało, że byłem jeszcze bardziej dumny z siebie. Spojrzałem na Rona, ale ten tylko pokazał mi środkowy palec, czyli też jest dumny.
Wracaliśmy do budynku, ale byłem ciekawy jednego.
- Skąd znasz się tak na broni i umiesz strzelać? - zapytałem Jane.
- Tata mnie nauczył, wiesz, jako szeryf to było można przewidzieć. Właściwie już od malucha potrafiłam strzelać, a ciebie ojciec nie uczył? - zapytała.
- Nie. - opowiedziałem obojętnie wszedłem do budynku.
Ojciec nigdy nawet nie zaproponował mi nauki samoobrony czy posługiwania się bronią. Zawsze powtarzał, że zamiast bawić się bronią mam pomóc mamie. Totalnie we mnie nie wierzył. Zrobiło mi się przykro. I żeby to dziewczyna uczyła mnie strzelać? Ona radzi sobie lepiej ode mnie. Załamany usiadłem na łóżku w celi i znowu zacząłem rozmyślać, ale po pewnym czasie zwyczajnie zasnąłem.
MIESIĄC PÓŹNIEJ
Po miesiącu trochę się zmieniło. Ja, Jane i Ron jesteśmy teraz najlepszymi przyjaciółmi, z Beth też się dobrze dogadywaliśmy, ale ona raczej mocno zakumplowała się z Jane. Powoli zakładamy ogródek i uczymy się jak radzić sobie z nim od siwobrodego. Po paru wypadach zebrałem dość sporo nowych komiksów, a do tego jeszcze mp3! Ostatnio dużo czasu spędzam z Jane, mamy faktycznie bardzo dużo wspólnych tematów. Dzisiaj zaprosiłem ją na wspólny spacer z komiksami, bo czemu nie? Poszedłem do taty upewnić się czy nie potrzebuje z niczym pomocy:
- Hej tato. - Rick obrócił się w moją stronę.
- Hej Carl, co tam słychać?
- Potrzebujesz w czymś pomocy?
- Raczej nie, aktualnie wszystko mamy zrobione i ogarnięte, ale jeżeli będę potrzebował pomocy to ci powiem. - uśmiechnął się do mnie.
- Okej... mógłbym wyjść dzisiaj na chwile na polane?
- Jasne, tylko uważaj na siebie i nie idź sam proszę.
- Jasne, idę z Jane.
- Z Jane? Yhym... - uśmiechnął się pod nosem. - okej, to miłej zabawy.
CZYTASZ
My flower |Carl Grimes|
Fiksi Remaja- Na co się tak gapisz? - Na te kwiaty. - odpowiedziałem obojętnie. - Po co? Zwykłe chwasty. - rzucił do mnie i odszedł. - Bo przypominają mi o niej. - opowiedziałem sam do siebie.
