Journey To The Right Path

Chapter 70: The Last Chapter

Tumakbo ako hanggang sa makarating ako sa labas ng reception. Napatigio nalanga ko sa hingal. Kinareer ko ang pagtakbo ng nakaheels.

"Sheleen." Napahawak naman ako sa noo ng malaman kong nasundan ako ni Gio. He's a runner.

"Gio, please." Lumakad ako palayo sa kanya.

"Im not pushing you to comeback with me. Wala akong ipinipilit sayo. Kung gusto mong lumayo, fine lumayo ka hanggang kaya mo. But please, listen to me first."

Inoobserbahan ko muna siya sa kung anong gagawin niya. Naging malinaw naman ang mukhan niya ng magbukas ang mga ilaw.

"I go to US, to have a peace. Piling ko kasi na kapag nandito ako pipilitin lang kitang makipagbalikan sa akin. Ayokong ipilit ang sarili ko sa taong ayaw ako. Marami ng nang-iwan sa akin, pero bakit hanggang ngayon hindi padin ako sa sanay na iwan ako?" Napaluha siya sa pagsasalaysay niya.

"You know what's the feeling of being not apreciated by others right?" Tumango ako sa kanya kasabay ng pagpatak ng luha ko. "All my life, no one appreciate my achievements, pero mupa ng ipakilala mo si God sa akin, I believe that in everything I do,  God is so proud to me." Hinipo niya ang dibdib niya.

"Im sorry, but it's not easy to forget the one who take me to the right path. Im in wrong path, but God gave me you, to bring me in the path that is right. Ikaw ang inspirasyon ko kung bakit ako nagbago. God teaches me to and you are the reason why." Pumatak na ang luha niya ng tuloy-tuloy.

Pinunasan ko ang luha niya sa mga mata niya. Nakita ko ang pagkagulat niya.

"Gio, gusto kong magsinungaling. Magsinungaling na nalimutan kita, na okay lang ako, na hindi ako apektado sa kung anong nangyayari sa atin ngayon. Pinilit kong kalimutan lahat ng sakit at pait ng nakaraan ko, pero bakit ayaw. I thought that God can remove it, cause I pray for that thing. Pero look, I look so okay, but deep inside im not." Pumtak nadin ang mga luha ko.

"The time I broke up with you. I pray before I leave you. Ayokong iwan ka, pero magiging mali, Gio. Magiging mali kung mag-iistay tayong parang mga bata, hindi natin maachieve ang goal natin na maging center si Lord kung tayo mismo sa sarili natin hindi tayo God centered." I explain everything.

"Gusto kong magkunwari na okay lang ako, since iniwan kita at iniwan mo ko. The time you go to US I want to talk to you on that time. Yung tipong gusto kitang puntahan kung nasaan ka man non, pero anong gagawin ko? Gio, sabi mo tumakbo ako hanggang kaya ko? Pero gusto ko sana kung tatakbo ako kasama kita." Napaiyak nalang akong parang bata.

Napatigil ako kakahagulgol ng yakapin niya ako.

"Then I will run with you, wherever you want to go." He caressed my hair and kiss my forehead sweetly. Gusto kong ganito lagi ang nararamdaman ko.

"Give me an answer. Do you still treasure me?" Tumingin siya sa akin.

"Give me a question, a real and straight to the point one." Im serious now.

"Do you still love me? As in wholeheartedly?" Taas kilay niyang tinanong.

Nakakaba ang tanong niya. Mas madali pa yung tanong sa who want to be a millionaire na game show.

"Gio, I still treasure the times and moment with you, I still love you but I think, hindi wholeheartedly." Kabado akong sumagot.

"Hindi kita masisi."

"Galit ka?" I look to his eyes.

"Hindi." Tipid siyang sumagot.

"Bakit mo ba tinanong?"

"Wait, ano bang tingin mo sa akin ngayon?" Tumingin naman siya sa akin.

"My brother." Ngumiti ako sa kanya. Alam kong mabubwiset siya sa sagot ko.