KALBİMİN SESİ

39.Bölüm/Dökülen sırlar

Finalden önce ki son çıkış;)

Dumanlar hızla sarıyordu pastaneyi. Kapının önünü ise alev almıştı.

"Yanıyoruz" herkes yanıma geldi. "İmdaaat!" Nehir bağırıyordu. Dumanların hızla yayılması genzimizi yakmaya başlamıştı. Fatih itfaiyeyi aramıştı direkt.

"Tamam sakin olun itfaiye yolda." Nehir bağırıyordu. "Astımım var benim."

Dışardan da çığlıklar geliyordu. Tavandan ufak parçalar dökülüyordu. Fatih ve Abim birbirlerine baktılar. Acıyla, ümitsizce.

Bizim için sustular ve ellerine sandalye alıp büyük cama fırlattılar ama alevler orayı da sarmıştı. Yoğun öksürük gelmişti. Fatih yüzümü avuçlarına aldı.

"Kendini bana bırak." Dedi ve kucağına almıştı. Hızla kırılan camlara yaklaştı. Kafamı saklamıştım. Alevlerin içinden geçerken sıcağı sonuna kadar hissettim.

Camlara basıyordu Fatih ama başarmıştık çıkmıştık. Abim de Nehiri peşimizden aynı şekilde çıkardı. Ayaklarım yere basınca Fatihin kolunu tuttum.

Pastaneyi cayır cayır yanarken görmüştüm. Evde yanıyordu cayır cayır.

"Anneeee." Çığlıklarım sokakta yankılanmıştı. Hızla eve yöneldim ama Fatih belimden tutup durdurdu. "Eylül sakin ol bak itfaiye geldi."

Karanlığı. Sokak lambaları, itfaiye ışıkları ve yangın aydınlatıyordu. Bütün herkes burdaydı. Bütün mahalleli.

Fatih kollarının arasına almıştı. "Çıkacaklar oradan merak etme." İrem ve Poyraz da yanımıza geldiler.

"İyi misiniz?" Başımı olumsuz anlamda salladım. "Anneee!" Bağırmaya devam ediyordum.

"Yetişin, yardım edin." Gelen sesle sokağın başına baktık. Annem ve teyzem ordaydı. "Arka bahçede kaçarken babam bayıldı. Kendinde değil." Yüzleri simsiyahtı. Koşup anneme sarıldım.

"Annem iyi misiniz?" Abim de koştu ve sarılmıştı. Annemi, beni ve teyzemi kollarının arasına almıştı.
              ********************
Hastanedeydik. Fatihin yanındaydım ve beraber oksijen havası alıyorduk. Burnumda ki havayı çıkardım.

"Ben çok korktum Fatih." Dedim titreyen sesimle. Karşımda ki sedyeden kalktı ve havayı çıkarıp yanıma geldi.
"Bende çok korktum. Sana birşey olacak diye çok korktum Eylül."

Sarılmıştık birbirimize. "Eylül doktor çıktı." Diyerek teyzem girdi acil bölümüne.

"Aa ne dedi?" Dedim yoğun bakıma aldıkları, eskiden çok sevdiğim ama artık soğuduğum dedemi sordum.

Gözlerinde ki yaşları sildi.

"Deden kötü bir hastalığa yakalanmıştı. Herkes ölecek sanmıştı hatta babana o yüzden pastaneyi vermişti." Başımı salladım. Fatihe de anlattığım için o da biliyordu.

"Hastalığı nüksetmiş doktorlar son günleri olduğunu artık hastaneden sağ çıkmayacağını söylediler." İçini çekti ve ağlamaya başladı. Şiddetli ağlıyordu. "Kıyamam sana teyzem." Kalktım ve sarıldım.

"Evet kötü bir insanmış bizde geç öğrendik ama yapacak birşey yok babam o benim." Teyzemin saçlarını okşadım. "Annem nerede?"

"Yoğun bakımın kapısında." Fatihe baktım. "Ben annemin yanına gidiyorum." Yanıma geldi. "Bende geliyorum dur." Dedi ve koluma girdi. Yavaş yavaş annemin yanına gelmiştik.

Ne gözyaşı vardı yüzünde ne de bir mimik. Sadece öyle bakıyordu. "Annem iyi misin?" Yanına oturdum. "İyiyim kuzum. Sen nasıl oldun?" Dedi ve alnıma sıcak anne öpücüğünü kondurdu.