KABUSUM

30.Bölüm💋

Kumdaki yan yana olan siyah minderlere oturmuştuk. Yine ikimizden de ses çıkmıyordu. Arada bir ona bakıyordum. Tedirgindi. Anlamıyordum, neden böyleydi? Elinden tuttum ve bana bakmasını sağladım.

Yaprak: Barış, bir sorun mu var?
Barış: yoo, bir şey yok.
Yaprak: öyle durmuyor ama. Bak eğer bir şey varsa, söyle.
Barış: hayır, bir şey yok. Ben iyiyim.

Gülümsedi ve yanağıma bir öpücük kondurdu. Ben de gülümsedim. Bir şey varsa söylerdi, değil mi?

🖤🖤🖤

Güneş batarken, bir yandan da Barış'ın hazırladığı yiyeceklerden yiyorduk. En sevdiğim olan çikolatalı pastadan almıştı. O yemiyor, beni izliyordu sırıtarak. Ben de gülümsedim. O an gözleri dudaklarıma kaydığını fark ettim. Daha hiçbir şey olmamasına rağmen heyecanlanmıştım.

Yaprak: eee, şey...pasta yer misin? Tadı çok güzel, yemelisin.
Barış: tamam, bir tadına bakayım o zaman.

Tam çatalı ağzına götürecekken dudağımın kenarını uzunca öptü. Ayrılınca şaşkın bakışlar atıyordum ona. O ise sırıtıyordu. Ve...dudağını yalıyordu! Ne yapmıştı o biraz önce?

Barış: pastanın tadı baya güzelmiş, sevdim.

Nefesimin kesildiğini hissettim o an. Hala biraz önce olanların etkisinden çıkamamıştım. Hemen gözlerimi kaçırdım ondan. Şu anda fazla utanıyordum! Bu durumu fark edince çenemden tutup, kendine çevirdi.

Barış: yaprak, bunda utanacak bir şey yok. Ama eğer bundan rahatsızsan dokunmam bir daha sana.

Beni asla yanlış anlamasını istemiyordum. galiba heyacanımdan kaynaklanan davranışlarımı o farklı anlamıştı.

Yaprak: hayır, hoşuma gidiyor ama bir anda yapınca...heyecan yaptım işte.
Barış:*sırıtarak* peki anladım.

Ben de tebessüm ettim. Bura yine biraz fazla sıcak olmuştu sanki? O önüne dönünce, ben de önüne döndüm. Güneş batmıştı ve şu anda çok güzel bir görüntü vardı gökyüzünde. Bir süre sessizce izledik gökyüzünü. Ama her seferinde o an aklıma gelince, kalbimin atışları hızlanıyordu. Birden bire beni elimden tuttu ve ayağa kaldırdı. Anlamayan bakışlar atıyordum.

Barış: biraz eğlenelim. Sıkıldım.
Yaprak: sen ne zaman doğru düzgün durdun ki deli çocuk?

Gülümsedi ve ilerlemeye başladık. Denize yaklaştıkça, korkmaya başlamıştım.

Yaprak: t-tamam duralım artık.
Barış: noldu ki?
Yaprak: ben...korkuyorum denizden.

Başımı öne eğdim suçlu gibi. Yine kafamı kaldırdı ve yanağımı okşarken konuşmaya başladı.

Barış: önemli değil. Ben yanındayım. Zaten girmeyeceğiz. Merak etme.
Yaprak: tamam, öyle olsun. Ama bak...

Bana döndü gülerken. Kesin bir pislik yapacaktı. Boşta kalan elimi havaya kaldırdım. Tehditkar bir şekilde parmağı salladım.

Yaprak: ama bak eğer bir pislik yaparsan, acısını senden çıkarırım!
Barış: tamam tamam. Hadi gel.

Dediğini yaptım. Biraz yürüdük. Dalgalar bileğimizi geçiyordu. Ama serinletiyor ve rahatlatıyordu. Denizin içini incelerken, bir anda gözüme çok güzel bir deniz kabuğu takıldı. Hemen eğilip aldım ve Barış'a gösterdim.

Yaprak: çok güzel, değil mi?
Barış: evet, senin gibi...

Gülümsedim ve deniz kabuğunu incelemeye başladım yürürken. Birden bire kendimi havada budum. Evet Barış beni kucağına almış, denize götürüyordu.

Yaprak: ya salak mısın sen?! İndir beni.
Barış: yoo, iyi böyle.
Yaprak: oğlum indirsene! B-bak korkuyorum diyorum! Bak yemin ederim kafanı ısı-

Dememe kalmadan kendimi suyun içinde bulmuştum. Ama hemen çıkmıştım. Gözlerimi açtığımda, Barış bana gülüyordu. Halimize baktığımda, korkudan kollarımı boynuna doladığımı gördüm. Sinirle ona baktım.

Yaprak: ya ıslandık işte! Ne yapacağız?
Barış: ne güzel işte. Zaten ben aşkımdan sırılsıklam olmuşum, biraz da sen ol...

Gözlerine baktım sadece. Hep beni büyülüyor ve mest ediyordu. Alnıma bir öpücük kondurunca kocaman Gülümsedim.

Barış: senin bir gülüşün benim için hayat öpücüğü gibi. Seni sürekli gülümsetmeye çalışmam da bu yüzden.

İster istemez gözlerim dolmuştu. İlk defa bir Doğum günümde bu kadar mutluydum. Ona kocaman sarıldım. Biz sürekli birbirimize, birbirimizi sevdiğimizi söylemezdik. Çünkü aşk sessiz, sevgi dilsizdir...

Yeni bölüm geldi! Nasıldı sizce? İlk defa yazdığım bir bölümü bu kadar beğendim. 😂🖤