Ostwind Hapishanesi✅️(gxg) TAMAMLANDI

39. Bölüm

Merhabalaarr.

Güzel bir bölümle tekrar merhaba diyorum size. Hızlı girişler olabiliyor bölümlerde bunun için kusura bakmayın. 🙂

İyi okumalar dilerim...💚

****

Carol ve Nicky ile konuşmamızın ertesi günü hem işe başlamış hem de doktora gitmiştik. Bize çocuk sahibi olabilmemiz için birkaç seçenek sunmuşlardı fakat en sıcak gelen, ikimizin de genlerine sahip olabilecek bir çocuk olmasıydı.

Kemik iliklerimizle Lexi ve benim bir çocuğumuz olabilirdi. Tek sıkıntı sadece kız çocuk olmasıydı. İlk duyduğumuzda buna biraz üzülmüştük ancak eğer çok istersek farklı yöntemlerle de erkek çocuk sahibi olabileceğimize karar vermiştik.

Biraz sancılı bir dönem olsada buna dayanmalıydım. İlk denememizde başarısız olmuştuk fakat normal olduğunu söylemişlerdi. Genç ve sağlıklı olduğumuz için sorun olmayacağını söylediler. Ve denemeye devam ettik, bir sürü minik Bexi'ler için denemeliydik.

****

*3 ay sonra*

"Aşkım doktor kontrolüne gelemeyeceğimi biliyorsun, sana bunu söylemiştim. Ay sonundayız ve sisteme işlemem gereken şeyler var. Yarına aldıralım randevuyu."

Göz devirip başımı iki yana salladım. Lexi'nin işlerle bu kadar haşır neşir olacağını düşünmezdim.

"Bebeğim. Ben tek giderim ne olabilir ki. Sakin ol biraz. Çıkar çıkmaz da yanına geleceğim merak etme. Hem arabayı alacağım, hemen gider gelirim."

Telefonun ucundaki ses sıkıntıyla pufladı.

"Tamam. O zaman yanına Nicky veya Carol'ı al."

Onu vazgeçiremeyeceğimi biliyordum bu yüzden kabul ettim.

"Tamam sevgilim. Giderken ikisinden birini alırım. Seni seviyorum kolay gelsin."

"Teşekkürler güzelim. Dikkatli git."

Telefonu kapatır kapatmaz çantamı ve anahtarlarımı alıp evden çıktım. 3 aydır ard arda, hiç ara vermeden tedavi görüyorduk neredeyse, fakat henüz hamile kalamamıştım. Önceki iki denememizde de kontrolüm yaklaştığındaki mide bulantılarımı sevinçle karşılayıp hamile olduğumu sanmıştık, ama sonuçlar olumsuz olunca bunun tamamen stresten olduğu ortaya çıkmıştı.

Bu üçüncü denememizdi ve Lexi artık ne kadar inkar etse de umudunu kaybetmeye başlamıştı, bunu anlayabiliyordum. Bu konu ne zaman açılsa üzüntüyle dolaşıyordu etrafta.

Arabaya bindiğimde Carol'ı arayarak bana eşlik edip edemeyeceğini sordum. Hemen kabul edip Hope'u Nicky'e emanet etti, onu da yanıma aldım ve yola koyuldum.

"Heyecanlı mısın?" dedi yan koltukta bana doğu bakarken. Omuz silktim.

"İki olumsuzlukta kötü haber almaya alışmış gibi hissediyorum. Bilmiyorum, şu an bir şey hissetmiyorum ama karnımdaki sızı ve 1 haftadır çektiğim mide bulantıları heyecanlandığımın ve korktuğumun göstergesi."

"Sakin ol Be ve umudunu kaybetme. Genceciksiniz daha, önünüzde çok yol var. Sakin kal ve moralini bozma. Belki de bu sefer bulantılar korkudan değildir."

Carol direksiyondaki elime uzanıp destekleyici şekilde sıktı.

Cevap vermemiştim ama derin bir nefes alıp başımı salladım.

20 dakika sonra klinikteydik. Doktorun odasının önünde beklerken biraz heyecanlanmış hissediyordum. Ama heyecandan daha çok korku vardı. Ya yine olmamışsa...