Ostwind Hapishanesi✅️(gxg) TAMAMLANDI

40. Bölüm

Merhabalar.

Sona yaklaşıyoruz. Bu yüzden hem üzgün hem de heyecanlıyım. Yinede bu hikayenin sonuna geldiğimiz için mutluyum.🙂

Kısaca karışık duygular içerisindeyim 🙂🙂

Medya: Yazarın sevdiği bir şarkı...

Size iyi okumalar dilerim...💚

****

*4 ay sonra*

Zeyna'nın hapishaneden çıkma günü gelmişti. Karnım burnumda soğuk bir Ocak ayında, hapishanenin önünde Zeyna'yı bekliyorduk hep beraber. Bir elim karnımda, diğer elim ise Lexi'nin elleri arasında arabaya yaslanmış şekilde etrafıma bakıyordum. Derin nefesler alırken kasılmalarımı azaltmaya çalışmıştım. Son ayımıza girmek üzere olduğumuz için artık kasılmalar ve sancılar sıklaşmaya başlamıştı.

"Güzelim arabada otur istersen biraz, bak canın yanıyor gibi ama söylemiyorsun bana."

Ona gülümseyerek her şeyin yolunda olduğu imajını yüzüme takınmıştım. Elini sıktım ve,

"Merak etme iyiyim ben. Sadece ayaklarım acıdı."

Lexi hemen arabanın kapısını açıp beni koltuğa oturtmuştu.

"O zaman biraz dinlen, geri döndüğümüzde ayaklarına masaj yaparım tamam mı biraz rahatlarsın en azından."

Gülümsemeye devam ettim. Tanrı belki bana ilk başlarda biraz zor ve biraz da acı dolu bir hayat vermişti ama şimdi güzel bir hayat, çok da mükemmel bir eş vermişti. Bunun için şükrediyordum. Ve o mükemmel eşten bir de kızım olacaktı. Harika bir duygu değil miydi?..

"Ah çıkıyor! Zeyna geliyor!" diye bağıran Nicky ve Hope'un gösterdiği yere döndüm. Zeyna elinde çantasıyla hoplayıp zıplayan kızları görmüş ve gülümseyerek geliyordu. Lexi'nin yardımıyla arabadan çıktım ve Zeyna'ya doğru el ele yürümeye başladık. Biz oraya varmadan kızlar sarılıp özlem gidermeye başlamıştı. Sonra Zeyna yavaş yavaş ona doğru yürüyen çifte baktı. Yani bize.

"Hamilelik sana yakışmış Be." dedi göz kırparak. Gözlerimden akan yaşlarla hayatımın değişmesinde önemli rollere sahip kadına sarıldım.

"Teşekkür ederim Zeyna. Sen de fena sayılmazsın, hatta vücuduna baya iyi bakmışsın bizden sonra, kaslar yürümüş gibi." diyerek bende ona göz kırptım.

Omuz silkti.

"Siz yokken yapacak bir işim yoktu bende kendimi spora verdim. Kendimi dışarıya hazırladım." dedi etrafına bakarken. Dışarıdan beklentilerini yıllar önce kaybettiğini hepimiz biliyorduk. Fakat bugün Zeyna'nın günüydü.Mutlu olmayı hak eden bir insandı...

Hep beraber arabaya geçtik. Eskiden olsa direksiyon başında ben olurdum fakat artık Lexi oturuyordu çünkü araba kullanamayacak kadar büyük bir karnım ve dikkatimi dağıtacak derecede annesini tekmeleyen bir kızım vardı.

"Nasılsın Zeyna? Ziyaretlerimizde hiç belli etmiyordun ama seni şu an bizsizlikten sıkılmış gördüm." dedi Carol.

"Tabii siz yokken biraz sıkıldım ama problem değil. Sadece zor oluyor. Sevdiklerinin yokluğuna alışmak yani. Her neyse şu an birlikteyiz önemli olan o."

Carol sessiz kalmıştı. Sanırım ona nasıl cevap vereceğini düşünüyordu. Sonra sessizliğini bozup konuştu.

"Haklısın. Ama sonunda birlikteyiz. Hepimiz yine yan yanayız eskiden olduğu gibi. Hatta birkaç kişi de fazlayız." dedi Carol. Başımı arka koltuktaki kızlara çevirdim ve Carol'dan bir göz kırpması aldım.