LAVİNİA GirlxGirl

3

Seni üzmek veya kırmak asla istemem...

Kantinde oturmuş, elimdeki karton bardakla oynarken burada tanıdık biri olduğu için şükrediyordum.

Lisede yakın sayılabilecek bir arkadaşım da bu üniversitede okuyordu ve bir ay önce buraya geleceğimi haber verdiğimde samimiyetle burada bana yardımcı olabileceğini söylemişti.

Adımı duymamla ayağa kalkıp arkamda bana kocaman gülümseyen kıza baktım. Benim çekingen hallerimin aksine sıcak bir kucakla karşılamıştı beni.

Gülümseyerek karşılık verdim.

Oturup geçmişten, liseden konuşurken uzun süre sonra ilk kez farklı hissetmiştim. Eskilerdeki gibi... Hayatım darma duman olmadan önceki gibi...

Elif'le beraber mimarlık kampüsüne doğru ilerlerken Venüs'ü gördüğümde bir anda olduğum yere çivilenmiştim.

Yanında yürüyen kısa boylu sarışın kızı görmemle ise midem kasılmıştı. Kız onun koluna girmiş, yüzüne hayran hayran bakarak bir şeyler anlatıyordu.

Yine o kasılma. Üç yıl önce... Benim saçma ısrarımla birkaç kez eski sevgililerinden bahsettiğinde midemde oluşup bazen gün boyunca iştahımı kesen o kasılma...

Söylediği bazı şeyler onunla konuşmuyorken bile aklımdan geçtiğinde bu kasılmaya engel olamazdım o zamanlar.

O sırada yanıma sokulan Elif'le düşüncelerimden sıyrılıp ona döndüm. Birkaç adım uzaklaşıp yüzüne baktım.

"Tanıyor musun?" neden bahsettiğini anlamayıp birkaç saniye sorar gibi yüzüne baktım.

"Venüs'ü diyorum. Bir yerden mi tanıyorsun?"

Perçemimi kulağımın arkasına sıkıştırıp tekrardan hızlı hızlı yürümeye başladığımda "Yurtta gördüm dün." dedim sadece.

"Tanımıyorsun yani." cevap vermediğimde devam etmişti. "Tanıma da zaten."

"Sen tanıyor musun?" bir anda merakla ona dönmeme şaşırıp yüzümü süzdü.

"Tanımayan yok ki."

"Neden?"

"Boşver. Pek samimi olunacak tipler değiller işte. O ve arkadaşları. Uzak dur. Özellikle de Venüs'ten."

Sesindeki tınıdan hoşlanmamış olsam da sessiz kaldım. Sınıfın kapısına gelmiştik bile zaten.

~~

Üzerimi değiştirip saçımı dağınık bir topuz yaparak odadan çıktım.

Günüm güzel geçmişti. Okuldan sonra Elif'in birkaç arkadaşıyla beraber etrafı gezmiştik. Yurda geldiğimde babamla konuşmuştum sesi iyi geliyordu ama günümü güzelleştiren asıl şey babamın hastanede, anneannemin yanında olması ve bu sayede onun da sesini duyabilmemdi.

Özlemiştim. O kızını ben de annemi kaybettiğimde birbirimize daha önce hiç olmadığımız kadar sıkı tutunmuştuk.

Uzun süre sonra ilk kez sesi iyi geliyordu.

Merdivenleri üçer beşer gülümseyerek inerken tam yemekhanenin kapısında çarptığım bedenle duraksadım.

İlk gün gördüğüm kumral kız "Dikkat etsene kız." deyip elime tepsiyi tutuştururken sessizce gülümseyip özür diledim.

Yemeklerimizi alıp masaya geçerken tek bir saniye susmamıştı. Benden üç yaş büyük ve iki sene hazırlık okuduğu için şu an 3.sınıf olduğunu, adının Mila olduğunu, abilerinin adını, nereli olduğunu ve bunun gibi birkaç şey daha anlatmıştı.