Maja Piwońska jest córką byłego kierowcy rajdowego. Można powiedzieć, że pociąg do szybkich samochodów ma we krwi. Oczywiście po tym, jak dziewczyna dowiaduje się, że w jej okolicy odbywają się nielegalne wyścigi, postanawia iść je obejrzeć. Ale ile...
Robert Olszański zrobił tak, jak mówił. Kolejnego dnia zjawił się pod szkołą Majki. Gdy tylko dostrzegł w lusterku zbliżającą się do samochodu Piwońską, wysiadł z Mazdy.
- Zapraszam - wskazał na otwarte drzwi od strony kierowcy. Dziewczyna spojrzała na niego pytająco. - Przecież miałaś uczyć się jeździć.
Kiedy tylko Majka usiadła na fotelu kierowcy, Robert zamknął za nią drzwi i przebiegł na drugą stronę auta.
- Skoro już ustawiłaś siedzenie i lusterka. To odpalaj maszynę. Dziewczyna przekręciła kluczyk w stacyjce, a autko zamruczało.
- Czy o czymś nie zapomniałaś?
Majka spojrzała na swojego pasażera, który wymownie zaczął bawić się swoimi pasami.
- Jeszcze nie zdążyłam zapiąć. Co teraz?
- Mam ci powiedzieć, co powinnaś zrobić, aby włączyć się do ruchu?
- Bardzo śmieszne. Pytam dokąd mam jechać.
- Nie wiem jeszcze. Na razie prosto przez skrzyżowanie.
Następne dwie godziny przypominały naukę jazdy. Skręć tu, skręć tam, zawróć, zaparkuj.
- Kolejne lekcje też tak będą wyglądać? - zapytała zniecierpliwiona Majka. Liczyła, że będzie mogła trochę poszaleć Mazdą.
***
Majka zatrzymała samochód. Robert wypadł z niego jak z procy. Dziewczyna także wysiadła, ale powstrzymała się przed podejściem do Olszańskiego. Gdyby to zrobiła, to prawdopodobnie poszłaby w ślady za nim i także by zwymiotowała.
Po paru minutach mężczyzna wrócił i przysiadł na masce samochodu.
- Jeżeli jesteś chory lub źle się czułeś, mogłeś powiedzieć. Bym cię odwiozła do domu albo najlepiej, żebyś wcale po mnie nie przyjeżdżał.
Chłopak wziął wdech.
- Jestem zdrowy, a to tylko choroba lokomocyjna.
- Czyli jestem, aż tak beznadziejnym kierowcą? - skrzywiła się dziewczyna.
- Jeździłem jako pasażer ponad dwie godziny. Gdyby to była normalna jazda i wziąłbym leki, to wytrzymałbym maks cztery. Więc nie musisz się tym przejmować - jeszcze raz wziął głęboki wdech.
- Chcesz mi powiedzieć, że wspaniały Robert Olszański ma chorobę lokomocyjną, a mimo to jest najlepszym kierowcą w okolicy? - Majka nie chciała dowierzać własnym uszom.
- Gdy prowadzę, nic mi nie jest. Nie pytaj dlaczego, bo sam nie wiem. Niektórzy ludzie po prostu tak mają.
-Olszański spojrzał na zegarek i przeciągnął się. Było pięć minut po szóstej rano.
- No dobra, wsiadaj, musisz odwieść się do domu.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
