Mysterious University |complete|

CHAPTER #17|Trust?|

Jade Point Of View

.

Hindi ako makatulog dahil sa mga narinig ko buiset! Ano ba jade para kang tanga. Matulog kana kasi, ang himbing na ng tulog ni daniel oh! Tapos ikaw, nakadilat parin mata mo! Buiset talaga!

Umupo ako sabay yuko at sinambunutan ko sa sarili kung buhok. Fvck! Nagmumukha na talaga akong siraulo dahil sa nga ginagawa ko ngayon. Fvck you luke! Dahil sayo ginugulo mo utak at puso ko, damn!

"Anong nangyayare sakin?"baliw? Oo, parang ako lang fvckyou self! Matulog kana, gago!

"Your mine kaya wag kang gagawa ng ikaseselos ko"

"Kung ayaw mong suklian ang pagmamahal ko sayo, wag mo naman sana akong saktan gamit ang pagseselos"

Fvck! Ano nga bang nangyayare sakin bakit parang nagre-rewind sa utak ko lahat ng sinabi niya kanina. Napahawak ako sa puso ko. Shit! Ang lakas ng kabog, pati ata mga laman loob ko nag wa-wala na. Buiset! Anong nangyayare sakin? Bat ako nagkakaganito?

Tulala akong tumingin sa kawalan habang nakaupo sa sofa. I ask my self again! 'Anong nangyayare sayo? Bat ka naging ganito ha? Ang kapal naman talaga ng mukha mo para kiligin sa mga banat niyang luma na tssk! Wake up jade'

Sa hinaba haba ng pag iisip ko buti nalang nakatulog rin ako sa wakas ngunit may isang panaginip nanaman akong nakita.

Ganun parin ang itsura naming lima, lanta, walang buhay tanging ang mga mata ko lang ang nakadilat. Ang dilim ngunit may mga liwanag na nagbibigay ng ilaw sa bawat tingin ko sa kanila. Isang ilaw kung saan sa amin lang nakatutok. Hindi ko lubos maisip kung bat nila ginagawa samin to. Pamilya namin sila diba tapos, bakit parang pinapahamak nila kami? Pagod na ako at mas lalong pagod ang katawan ko ngunit ayokong ipikit ang aking mga mata dahil kapag pinikit ko baka nasa ibang lugar nanaman ako.

"Im sorry baby jade"isang tinig mula sa kaniya na nagpabuhos ng aking luha sa gilid ng mata. Ramdam ko ang sakit ngunit parang may galit ako sa kaniya, sa kanila.

"Why did you both do this?"hindi siya nakaimik dahil sa tanong ko sa kaniya, nanatili siyang nakatitig sa aking mga mata.

"Malalaman mo din"

.

"Ate jade, gising"

"Ate! Late na tayo"

Iminulat ko ang mata ko at nakita kung nakatitig sakin si daniel. Inayos ko ang upo ko at nanatiling tulala. Why? Bat sila pa? Panaginip lang yun diba! Totoo lahat na nandito kami diba? Hindi nila maaaring gawin samin yun diba? Diba!?

Mas gugustuhin ko pang malaman na totoo lahat na nandito kami kesa sa malaman na sila ang may gawa samin lahat ng to. Anong kinalaman namin sa ginagawa nila, bat kami pa? Bat ang sarili pa niyang mga anak?

"Ate, we're late"tumingin akong muli sa kaniya.

Daniel, im sorry. Wala akong magawa para iligtas ka. Sana panaginip lahat ng yun dahil hinding hindi ko sila mapapatawad kapag naging totoo lahat. Tumayo ako para magkapantay kaming dalawa, medyo nabigla siya nung yakapin ko siya ng mahigpit.

"Im sorry, kasalanan ko lahat ng to"pumatak ang luha sa gilid ng mata ko. Bakit ang sakit? Parang totoo lahat ng yun? May alam kaya si bella kung sino yung binatang tinutukoy niya? Kilala niya kaya?

Naramdam ko ang pagkapit niya rin sa likoran ko."Whats wrong ate jade?"ayoko munang sabihin sa inyo ang tungkol sa nalalaman ko , hindi pa ako sigurado kung totoo ba lahat ng yun. Ayokong maski kayo ay maguluhan tulad ng nangyayare sakin ngayon. Mas mabuting ako nalang muna ang magtago sa mga nalalaman ko, kung totoo nga lahat ng yun.