☆ 𝙰 𝙺𝚒𝚗𝚍 𝙾𝚏 𝙼𝚊𝚐𝚒𝚌 ☆ | 𝚁𝚘𝚐𝚎𝚛 𝚃𝚊𝚢𝚕𝚘𝚛 - 𝚃𝙾𝙼 𝙸

XLI. To twoja wina

Victoria

Ilekroć próbowałam powstrzymać łzy, ponownie napływały mi one do oczu. Zanosiłam się płaczem, potem przestawałam aby zacząć wmawiać sobie że wszystko jest dobrze, że musi być dobrze - wcale tak nie było, Roger miał jakieś pięćdziesiąt szans na przeżycie.

Lekarze od trzech godzin go operowali i poinformowali nas o jego stanie tylko raz. Myślałam że zaraz wbiegnę na salę operacyjną i wydusze z nich jakiekolwiek wieści.

- Mam tego dość - mruczy Freddie.

W szpitalnej poczekalni cała nasza ekipa siedzi na kanapach i czeka w tak nerwowym napięciu, że jest to wręcz namacalne.

- Fred, bądźmy dobrej myśli - Mary głaszcze go po policzku.

- Ale nie mówię o Rogerze- wstaje energicznie z kanapy i nerwowo do mnie podchodzi- To wszystko twoja wina! - wskazuje na mnie palcem, a ja omal nie krztuszę się łzami, kiedy to robi.

- Fred, co ci odwala? - Susan wstaje z kanapy, o którą się opieram i mierzy go wściekłym wzrokiem.

- Gdyby nie ten jej Eric, wszystko byłoby w porządku! Roger nie leżał by teraz na sali operacyjnej i nadal byłby tym szalonym kobieciarzem, zamiast szaleć na punkcie takiej idiotki!

Mam wrażenie że brakuje mi powierza. Intensywnie się w niego wpatruje i trzęse się jeszcze bardziej niż kilka minut temu.

- Jak, kurwa śmiesz! - Pauline wstaje i wymierza mu siarczystego policzka - To jej wina że jej były to psychol?!

- Jeszcze raz ją tak nazwij, a przysięgam wymierze ci patelnią w łeb! - wrzeszczy Susan.

- Uspokójcie się kurwa! - krzyczy John.

Jego reakcja jest tak nagła i do niego nie podobna, że wszystkie oczy kierują się na niego. Jego granica wytrzymałości, pękła po raz pierwszy.

- Czy wy jesteście normalni? Kłócicie się w takiej sytuacji? - wstaje i energicznie gestykuluje - Nasz przyjaciel walczy o życie i wcale nie jest to sprawką Victorii, Fred. Więc łaskawie się przymnknij i usiądź na dupie.

Serio, zaraz zemdleje. Naprawdę brakuje mi powietrza.

Nagle jednak Mary wydaje okrzyk, co sprawia że trochę się ocykam.

- Wody jej odeszły! - krzyczy John.

Mimo braku sił, dźwigam się na równe nogi. Widzę jak Mary ciężko dyszy i łapię się za brzuch, a po skórzanej kanapie ciekną krople wody.

- Fred, biegnij po lekarza! - ponagla go Juliet. On jednak chwieje się na nogach. Jego wzrok jest niespokojny i po chwili mdleje.

- Kurwa! - Brian wyrywa się do przodu i rzuca się w bieg na korytarz.

Widzę jak Pauline policzkuje Freda, ale ten ani drgnie.

Wszyscy pozostali, pomagają wstać Mary. Ciężko dyszy i zamyka oczy. Widzę jak bardzo ją to boli, ale nie daje po sobie tego poznać. Silna z niej kobieta.

Przybiega personel medyczny z wózkiem i wszyscy sadowią na nim Mary.

- Ja i Paula zostaniemy przy Tori - mówi Susan.

- Ja też  - mówi Brian - Przeprowadzę Freda, kiedy tylko się ocknie.

W końcu siadam na kanapie, a nie na podłodze. Za dużo emocji sprawia, że moje ciało jest jak z waty i chwilowo zapominam jak go używać. Jeszcze nigdy się tak nie stresowałam i jeśli dziś nie wypadną mi wszytkie włosy, to będzie dobrze.