❝Geçmişinde yaşadığı travmatik bir olaydan dolayı polislik mesleğinin adından bile ölesiye korkan bir kadın, farkında olmadan başına ömürlük bela olacak bir başkomiserle Adana sokaklarında denk düşer.
Adamın polis olduğunu öğrendiğinde korkuyla ora...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
11/06/2023 DUYURUSU
Arkadaşlar ben bölümleri yeniden yazıp paylaştığım için haliyle satır arası yorum falan hiçbir şeykalmıyor. Issız mezarlığa dönüyor buralar. Ve bu görüntü çok can sıkıcı.
Sizden ricam önceki gibi satırları, yorumlarınızla donatmanız ve doldurmanız.....
---------------
"Dağhan," diye yalvarır gibi konuştuğumda başıma dayanmış silah olduğu yere biraz daha bastırıldı. Arabadan, arabanın camlarının kırılıp kapılarının açılması üzerine çıkartılmıştım. Ben çıkartıldığımda Dağhan silahı ile kendi olduğu yerden çıkmıştı. Şimdi karşımda silahını bana doğrultmuş bakıyordu. Bana değildi aslında namlunum ucu ama arkamdaki adamaydı. Ama onun önünde de ben vardım.
Ağlıyordum. Hayatım boyunca en çok ağladığım ikinci an, şu andı. İlki de aynı bu şekil bir silahın önünde olduğum vakitti. Tarih tekerrür mü ediyordu? Etmesin, yalvarırım.
"Kızı bırak, kızı bırak! Bıraksam ne yapacaksın? Tek kişi, ne yapabilirsin komiserim?!" Dedi alaylı bir sekilde başımda dikilen adam.
Ananı yapar, geri zekalı adam!
Gözlerim kapalıydı bir süredir. Yıllar öncesine kadar silah benim için normal bir eşyaydı. Ama o bahtsız günden sonra, artık normal falan değildi. Bir silah, bedenime iki kurşun yarası hediye ettiğinden beri yalnızca normal bir eşya değildi.
Yalvardım, Dağhan'a. Silahı bırak bana sen doğrultma diye. Başıma dayalı silah değil, senin elindeki silah korkutuyor beni, dedim. Dinlemedi. Oralı bile olmadı.
Oysa gerçekten başıma dayalı olan silah değildi beni tir tir titreten. Dağhan'ın elindeki, hedefi ben olmayan silahtı iliğime kadar titrememin tek sebebi.
Ardımda bana yapışmış en ufak can sıkıntısından beynimi dağıtacak adamdan değil, Dağhan'dan korkuyordum. Oysa güvendiğim için çağırıp beni kurtarmasını da yine ben istemiştim.
"Dağhan," dedim hıçkırarak. "L-lütfen bırak."
"Kızı dinle." Dedi ondan korktuğum için söylediğimi, yalvardığımı sanıyordu. Sansın. Ama ben, olurda Dağhan silahı ateşlerse Dağhan tarafindan vurulmamak için bırakmasını istiyordum.
Ona güveniyorum, kaybetmek istemiyorum. Yüzüne bile bakmaktan deli gibi korkmak istemiyorum.
Yanında olsam da öyle silahı doğrulultsa ardımdaki adama, korkmazdım. Aradaba olduğu gibi elini tutar yine bana bir şey yapmayacağını bilirdim ama şimdi istesem bile bunu yapamıyordum.
