❝Geçmişinde yaşadığı travmatik bir olaydan dolayı polislik mesleğinin adından bile ölesiye korkan bir kadın, farkında olmadan başına ömürlük bela olacak bir başkomiserle Adana sokaklarında denk düşer.
Adamın polis olduğunu öğrendiğinde korkuyla ora...
SATIR ARASI YORUM YAPMAYI VE BÖLÜMÜ BEĞENMEYİ UNUTMAYIN...
************
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Naz & Dağhan)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Naz & Dağhan)
Bana bir çiçek vermeyi unutmayın 🌼
2 GÜN SONRA
Koluma dolanmış kola ve omzuma değen Cihat'ın yüzüne baktım. Yaklaşık 20 dakika önce bindiğimiz taksi henüz verdiğimiz istikamate ulaşmamıştı.
İki gün önce iş için evden çıktıktan sonra gördüğümüz Dağhan'ı taksiye bindikten sonra tekrar görmemiştim ki görmek de istemiyordum sanırım.
Ama eve döndüğümüz vakit apartmanın önünde bekliyordu.
Pişmanlığı gözlerinden okunmuyor muydu, evet okunuyordu. Fakat benim gözlerimden de günlerce yaşadığım okunuyordu.
Aklımla kalbim adeta top tüfek kuşanıp birbirlerine savaş açamaya hazırlanıyordu. Ve ben ortada kalmış birisi olarak hangi tarafa gideceğimi seçemiyordum.
Bir yanım aklını seç derken bir yanım da kalbini dinle diyordu.
Kalbim 'bir kez dinle onu, herkes ikinci şansı hak eder' derken aklım tam tersi 'birinciyi yapan ikinciyi de yapar, sen affetdikçe tekrar kırmaktan mı korkacak' diyordu. Ne kalbimi bir kenara çekebiliyordum ne aklımı...
"Hanım efendi verdiğiniz adrese geldik." Şoför koltuğunda oturan adamın kibar çıkan sesini duymamla Cihat'ı kendine getirip taksinin parasını verince arabadan elimdeki paketlerle indim.
"Naz?" Duyduğum isim ve ses tonuyla sabırla nefes alıp duymamış gibi merdivenlere doğru ilerledim. "Naz diyorum."
"İnsanları rahatsız ediyorsun, sapık gibi evin önünde beklemenden rahatsız apartmandakiler. Git!" Tamam belki şu anda sallamış olabilirim ama en azından ben rahatsızdım.
