❝Geçmişinde yaşadığı travmatik bir olaydan dolayı polislik mesleğinin adından bile ölesiye korkan bir kadın, farkında olmadan başına ömürlük bela olacak bir başkomiserle Adana sokaklarında denk düşer.
Adamın polis olduğunu öğrendiğinde korkuyla ora...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ayaz & Naz
Buraya bir papatya alayım 🌼
"Naz istemiyorsa hiçbir yere gitmek zorunda değil. 18 yaşını geçmiş ve akıl sağlığı yerinde olan bir bireyin haklarını size ben öğretecek değilim herhalde." Şimdi beni koruması güzel bir şeyken Naz demesi biraz kötü olmuştu sanki.
"Naz?" Dedi inanmayan ses tonuyla. Çünkü bana Naz demek istediğinde fazlasıyla kalp kırıcı bir şekilde bu isteğini reddetmiştim. "Benimle geliyorsun değil mi Naz!?"
"Tekrarlamam mı gerek, istemediği bir yere götürmezsin."
"Benimle geliyorsun değil mi?"
İki arada bir derede kalmış gibi bir sağa bir sola çevirdim başımı.
Ne demiştim ilk burda kaldığım zaman, 'Ilgaz benim ilk aşkım.' Her şeyimdi o benim. Kardeşim, arkadaşım, ilk sırdaşım, ilk aşkım, ilk olan her şeyim oydu benim bu zamana kadar.
Dudağımın sol alt köşesine dişlerimi geçirerek, bana gözlerini açmış elini uzatış tutmamı bekleyen Ilgaz'a doğru bir adım attım.
"Üzgünüm." Mahçup ve bir o kadarda sessiz çıkan sesimle Dağhan'ın yeşil gözleri üzerinde bir tur atıp Ilgaz'dan önce kapıdan çıktım.
Geldiğim seferin aksine zorlanarak indiğim merdivenleri bitirerek arkadan gelen ve yüzünde hafif bir tebessüm taşıyan Ilgaz'a bakıp bende tebessüm ettim.
Bazen neden bu kadar kabullenmez olduğunu anlamlandıramıyordum. Bazen o kadar zor davranıyor, duygularını o kadar ustaca bastırıyordu ki, ne düşündüğünü her seferinde anlayan ben bile anlamıyordum.
