Damgeen High School Musical (Double Trouble Series #2)

Chapter 46

Chapter 46

Done

Saglit na tumigil sa pag-ikot ang mundo ko sa mga oras na iyon, nakatitig lang sa lalaking nasa harap ko, takot na maglaho ito sa simpleng pagpikit lang ng mga mata.

Aside from the fact that he dressed up like my creepy stalker, the genuine and innocent grin plastered on his face added more ounce to my horror.

"A-Anong ginagawa mo dyan?"

Para akong nilalagutan ng hininga. Lalo na nang nagsimula na siyang lumapit.

He noticed my fear and worry. But it didn't make him cease from nearing me. Philip craned his neck and put his hands in his hoodie's pockets.

"Hey, why are you walking away?" he asked.

I am?

Dumapo ang mga mata ko sa sariling mga paa at doon lang napansing humahakbang na pala ako palayo.

I gulped when I looked at him again, dreadful. His voice sounded truly worried and confused. But because of the impact of my suspicion, it sounded menacing and alarming to me.

Dahil mukhang natantong hindi ako titigil sa paghakbang patalikod, tumigil na rin siya sa paglapit at nanatili na lang na nakatingin sa akin.

Hindi ko alam kung anong pumasok sa kokote ko at bigla akong binalutan ng takot kay Philip. Was it because of the way he showed up himself today? His attire? The guts I felt last time when he's with me? Or all of them?

Hindi ko na alam. Ang tiyak ko na lang sa mga oras na iyon ay para na akong nanginginig sa takot. Para bang nabura lahat ang magandang alaala at konsepto ko kay Philip at napalitan ng malubhang pangamba.

"What's the problem, Mich?" aniya. Hindi ko mabasa kung tunay ang kuryosidad o kasama iyon sa pagpapanggap niya.

"What are you wearing?" Tinikhim ko ang panginginig ng lalamunan.

Philip glance at his body and chuckled. "It's wash day every Tuesday and Thursday so... what's wrong with wearing hoodie?"

Napaisip ako. Why did he look normal?

"T-There's nothing wrong with that. But there is with the person wearing that."

His face contorted. "Me?" Bahagya siyang natawa. "Wala naman akong ginagawang masama, ha? Hindi naman kita sinasaktan."

Mas lalo akong nagulat.

"Wala akong sinasabing... m-may ginagawa kang masama o sinaktan mo ako, Philip," puna ko, bakas ng pambibintang ang boses.

Philip was petrified for a while. Tila nakuha ang ibig kong sabihin at mukhang hindi rin inaasahan iyon. Napasinghap ako.

"I see. So this what you are?" mariin kong sambit, nakakuha ng lakas ng loob mula sa pagkakatigalgal niya. "Kinaibigan mo rin ako dahil dito? You manipulated me, too? Bakit, Philip? Anong pakay mo sa akin?!"

He snapped back to his sanity because of my capricious series of questions. Nagsalubong ang kilay niya ngunit kalaunan, dahan-dahang umusbong ang ngiti. Na sa pagkakataong ito, mapanlinlang na para sa akin.

"Hindi ko sinadyang matakot ka sa akin, Mich. I'm here today to make you at ease."

"Make me at ease?" I echoed hilariously. "You're my stalker!" I pointed out enough to make sense.

Hindi siya nakasagot at nakatitig lang sa akin. Wala na ang ngiti. Blanko na ang ekspresyon.

Napailing ako.