Lost
Isang bangungot ang nangyari sa akin ng gabing 'yon, pero nagpapasalamat ako kay Harold dahil dumating siya bago pa ako tuluyang mababoy ng hayop na 'yon.
I don't really know what exactly happened, like how he saw me and how he beat up that asshole. Basta nabalik lang ako sa huwisyo ng makitang pinagtutulungan na ng mga kaklase kong lalaki bugbugin ang lalaking 'yon.
Dinaluhan agad ako ni Zoe para patungan ng damit ang hubad kong katawan. Hindi ko na magawang mahiya pa para mapansin na wala na pala akong damit nang makita nila ako. Lumilipad ang utak ko at hindi ko man lang napansin ang tuloy tuloy na pagbagsak ng luha ko.
That was the most traumatic experience of my life. Just thinking that monster's face, it can already make me lose my sanity.
Hindi man niya tuluyang nakuha ang pagkababae ko, nanakaw naman niya ang buhay ko. Dahil simula nun, tanging ang paghinga na lang ang nagpapatunay na buhay pa ako.
Hindi na ako nakapasok pa sa school pagkatapos 'nun. Mabuti na lang rin at tapos na ang finals kaya wala naman masyadong pinagawa. Tuloy-tuloy ang absent ko hanggang mag-Christmas break.
My dad was so furious about what happened. He will never stop until he saw that man behind bars.
I am too tired of what happened, I am so enough of how shitty these things are. I want to have my justice, but I'm so drained, mentally and physically. So I let my family do everything to make that monster get the punishment he deserves.
My friends always visit me, they tried to cheer me up, however, everything they do seems not working for me. Even Paolo stays beside me during those moments. I appreciate his presence, but I am just not me. I am not myself, I don't know how to respond to anything anymore.
I badly want this suffering to end, I want my peaceful days back. But every time I dreamed that horrifying moment, I don't know how to get over. I am so stuck in my solicitude.
"Tingin ko mas maganda kung sa SM tayo bibili," masayang sabi ni Lora.
They are planning where to buy our Christmas gifts. Malapit na magsimula ang simbang gabi, pero hindi ko man lang magawang maging excited. I am not myself anymore, and that scared me the most.
"Go ako! Ikaw Chanilene?" Sabi naman ni Lora.
I know they are trying their best to help me recover. I am so thankful for having them. Alam kong sinisisi rin nila ang sarili nila sa nangyari sa akin, dahil hindi nila ako natulungan ng mga oras na kailangan ko sila. But I don't blame them.
"Okay lang," tipid kong sagot.
Ayokong mahawa sila sa kawalang gana ko sa kahit anong bagay sa mundo. Sinusubukan ko rin na bumalik ulit sa dating ginagawa ko, baka sakaling mahanap ko ang sarili ko.
"Good! Ano bukas? Dadaanan ko kayo!" Sabi ni Monica.
They are talking about something, pero hindi ko na masundang ang pinag-uusapan nila. There are times na bigla-bigla na lang ako napapatulala. Para bang humihinto ang ikot sa akin ng mundo, para bang naiiwan ako.
Pagkatapos planuhin ang mga bibilhin para bukas, nagpaalam na rin ang dalawa. Napansin rin ata nila na wala na rin ako sa mood para sa pakikipagkwentuhan. Nitong mga nakaraan mas gusto ko ang mag-isa.
I tried finding a new hobby to divert my attention, but I can't really focus. Mommy suggested to me to go see a doctor, but I'm too afraid to do that.
I don't know if it is the stigma that hinders me to seek help from the professionals. I am not a mad person! I feel like consulting with physicians will just make me crazier.
