KÖTÜ GÜNÜN FİLİZ'İ (TAMAMLANDI)

47| doğum

Multi Medya: Umut Karahan💙Evet okurlarım tekrardan selam✨Görmüş olduğunuz bebek umutumuz :) keyifli okumalar diliyorum hadi bye

****

4 ay sonra;

İşte bugün oğlum doğacaktı. Hastaneden gün almıştık. Tarih 1 Haziran ve Umut Karahan'ın dünyaya gelişi...Belkide gelemeyecekti bu ayrı mesele. Ama eğer ben ölürsem Yağız'ın çok iyi bakacağını biliyordum. Şimdi hastanedeyiz ve Yağız'a son bakışımı atıp içeri giricem. Bütün aile gelmiş beni bekliyordu ama ben ölüme gidiyor gibiydim...Odada tek ikimiz kalınca son bir söz istedim "Umut'a iyi bak olur mu?" çok ağlıyordum "..." cevap veremedi. Oda ağlıyordu "söz ver bana. Onu çok sev" dedim ve kafasını salladı ama bu Ne demekti? Evet mi? Hayır mı

Beni sedyeye aldıklarında daha da şiddetli ağlamaya başladım. Kendimi durduramıyorum
"ona iyi bak" dedim ve elini tuttum. Hemşire beni sedyeyle geri aldığında elim boşlukta kaldı ve doğumhaneye girmiş bulundum. İçerisi buz gibiydi. Buradan hiç çıkamayacak gibiydim. Sanki beni buraya hapsedip gitmişlerdi. Kendi doktorum geldiğinde elinde bazı aletler vardı. Bunlardan biri neşterdi. Sesim kısılıyordu "lütfen oğlumu kurtar" neden onu bu kadar önemsiyordum? Çünkü o benim oğlumdu! "dayan güzel kızım" dedi doktorum ve sayımlar arttı "BAŞLIYORUZ" dediği anda gözlerim bir anda kapandı ve kapkara bir yerdeydim

"anne kurtar beni!" bana seslenerek gelen sarışın ve mavi gözlü olan çocuğu gördüm. Tahminen 4-5 yaşlarındaydı "anne gel!" hâla bana sesleniyordu ama elimden bir şey gelmiyordu..."umut!oğlum" "anne gördüm"

YAĞIZ'DAN DEVAM;

Filiz içeri gireli yaklaşık 3 saat olmuştu ve kimse bize bir şey söylemiyordu. Hemşireler sürekli gidip geliyordu ama haber veren yoktu? Korkmaya başlamıştım. Yanımda annem, babam ve Eslem vardı. Herkes bana destek oluyordu ama benim tek oğlumun sesine ihtiyacım vardı "abi kendine gel artık" beni dürtüyordu "hadi oğlum kalk ayağa" annemde beni teselli etmeye çalışıyordu. Ama nafile(!)

"baba sen şirkete git" biraz sert söylediğim için hiç ikiletmeden arabaya ilerledi. Annem ve Eslem'in motive edici sözleri üzerimde tüy etkisi yaratıyordu...Sanki kendimi yumuşacık bir yatakta hissediyordum "abi bak bana" "noldu?" "umut doğacak tamam mı?" hâla aynı şeyleri tekrar ediyordu "..." "tamam mı dedim" "tamam" diyebildim ağlamalarımın arasından.

2 saat sonra;

Filiz hâla çıkmamıştı. Merakımdan içim içimi yerken doğumhanenin kapısı açıldı ve hemşire yanımıza geldi. Mutlu olmuştum,çok mutlu olmuştum..."eşim iyi mi" dedim ama cevap yok
"açık konuşmak gerekirse eşiniz iyi değil" tek ve ömür boyu yetecek bir darbe almıştım "vücut direnci çok düşük ama elimizden geleni yaptık" dediğinde ne demek istediğini anlamış değildim "öldü mü" "hayır hayır sadece biraz burda olması gerekecek" dedi.

"oğlum iyi mi" dediğim sırada hemşirelerden biri elindeki mavi örtü ile yanıma geldi ve içinde olan Umut Karahan'ı gördüm. Masum masum bana bakıyordu. Aynı bana benziyordu. Gözlerinin maviliği,saçlarının sarılığı...Sadece dudakları ve burnu Filiz'e benziyordu. Bana onu andırıyordu "buyrun şişeleri" diyerek bana yeni anne sütü verdi. Toplam 3 şişe vardı ve sanırım bu bize 3 gün falan yeterdi. Belkide ben baba olduğum için bilmiyordum.

Sessizce eğildim ve "hoşgeldin oğlum" dedim. Kesinlikle bana çok benziyordu. Bu benzerlik herkes tarafından kıskanılırdı eminim. Oğlumu ben taşıyordum yanımda annem vardı. Eslem'i burda Filiz'e bakması için bıraktık ve arabaya bindik. Umut'u anneme verdim ve kemerlerini taktım. Çok güzel bir bebekti aynı filmlerdeki bebeklere benziyordu benim oğlum..."çok tatlı" dedi annem "evet" dedim ve eve doğru yol aldık

FİLİZ'DEN DEVAM;

"Oğlum" "anne gel artık seni özledik" dedi. Ona doğru koşuyordum ve ayağıma bir taş takıldı ve yere düştüm. "anne iyi misin" sarı saçları rüzgarda uçuşan,mavi gözleriyle bana bakan oğluma döndüm "iyiyim Umutum" elindeki top ile beni bekliyordu. Onunla oyun oynamayı bende çok istiyordum ama ben ona gittikçe o benden uzaklaşıyordu...

YAĞIZ'DAN DEVAM;

Eve geldik ve annem yemek yapmaya başladı. Bende Umutla birlikte odasına geçtim,odadaki sallanan sandalyeye oturdum "oğlum,Umutum seni çok seviyoruz" o anda bana ilk gülücüğünü attı "annen gelicek tamam mı" onu kucağımda bir süre tutup uyutmaya çalıştım ama sürekli ağlıyordu. Ne yapsam fayda etmiyordu,bende en son çare olarak annemi çağırdım.

Farketmedim ama ağlıyormuşum hemde deli gibi "anne ben bakamıyorum" diyince Umut kucağında gözlerini kapattı ve dudaklarını oynatmaya başladı "bak oğlum kendine gel. Sen böyle yapınca kimseye iyi gelmiyor" dedi ve karşımdaki çerçeveye baktım. Üçümüz vardık; Filiz,ben ve oğlumuz tabi bundan 3 ay önce koyduk o çerçeveyi "bana bak Yağız" ona bakmaya bile gücüm kalmamıştı.

Gözlerim ağrıyordu ağlamaktan. Annem bir süre sonra Umutu uyuttu ve yemek yemek için masaya geçtik. Ağzımızı bıçak açmıyordu. İkimizde önümüzdeki yemekleri bitirmeye çalışıyorduk ama iştahımız yoktu.

| BÖLÜM SINIRI | 5 oy ve 3 yorum❤️

*beklenen yorum ve vote gelmezse yeni bölüm gelmeyecek! Bilginize:)