Tamam Mı, Devam Mı?

Nifak Operasyonu - Bölüm 52

Akın'ın bulunduğu haberini aldığından beri Gediz salonunda ortasında bir o yana bu yana giderken, bende Müge Ablanın yanında oturmuş ona güç vermek istercesine bir elimi sırtında gezdiriyordum.

Gediz'in bu hareketliliği başımı yeterince döndürdüğünden daha fazla dayanamayarak aramızdaki saçma bir şekilde gergin duran sessizliği bozmak adına konuştum.

"Nerede bulmuşlar?"

Telefon konuşmasının üzerinden zaman geçmişti. Bu kadar sürede gelmiş olmaları gerektiğini düşünüyordum.

Gediz olduğu yerde kaldığında bir elini de belini yerleştirmiş bir şekilde söyledi.

"Muğla'dan çıkmak üzereymiş."

Dudağımın bir kenarı kıvrılırken, Akın'ın böyle bir şey yapmaya çalışacağını az çok tahmin edebiliyordum.

"Her şeyin ortaya çıktığını o da anladı." Gediz'e bakarak söylediğimde kendi kendimi onaylarcasına başımı sallıyordum.

Tıpkı bir korkağın yapacağı gibi, bombayı hepimizin ortasına bıraktıktan sonra buradan kaçmaya çalışacaktı ama başarılı olamamıştı. Bu işin ona büyük dertler açacağını söylemiştim oysaki. Beni dinlemeyerek kendi topuğuna sıkmıştı. Artık hiç kurtuluşu yoktu.

"Kaçmaya çalıştı tabii."

Gediz beni onayladığında telefonuna da bildirim sesinin gelmesi bir oldu. Müge bile yerde tuttuğu bakışlarını kaldırdığında, hepimiz dikkatimizi onun telefonuna vermiştik. Mesaj gelmiş olacak ki ekranda okuduklarından sonra sokak kapısına doğru hareketlenmeden önce işaret parmağını bize doğru salladı.

"Siz burada bekleyin."

Oturduğum koltukta onun gidişine baktığımda neredeyse dışarı çıkmak üzereydi. Müge Abla büyümüş gözlerini bana çevirdiğinde dikkatimi ona verdim. Bir şeyler söylemek istiyor gibiydi.

"Ben dayanamam Nare. Onu görmem lazım."

Müge Abla bir yüzleşmenin yaşanmasını istiyordu ama bir yandan da Gediz'in söyledikleri de vardı, onu ezip geçmek istemiyordum. Hem Müge'nin Akın'ı gördüğünde nasıl bir tepki vereceğinden de emin değildim. Zaten canı yanıyordu

Birkaç gün sonra bu yüzleşmeyi yaşaması daha iyi olmaz mıydı onun için?

"Şu an için iyi bir fikir olduğunu sanmıyorum Müge Abla." Dudaklarımı birbirine bastırarak söylediğimde bir yandan da başımı olumsuz anlamda sallıyordum.

"Onu o halde görmeden içim rahat etmeyecek."

Akın'ın biraz sonraki aciz halini görünce acısının bir nebze de olsa azalacağını sanıyordu ama daha kötüsünün olmasından korkuyordum. Akın öylesine psikopat birisiydi ki çekeceği acıdan bile memnun kalacağını düşünüyordum.

"Lütfen."

Yanımdaki yerinden kalktığında onu durdurmak istercesine ardından ben de kalktım ama ne yaparsam yapayım fayda sağlamayacağını da fark etmiştim. Öyle ya da böyle Müge Abla bunu kafasına koymuştu ve Akın'ı o halde görmeden kendisini suçlamaktan vazgeçmeyecekti.

Hızlı bir şekilde kapıyı açtığında Gediz sesi fark etti ve garaj yolundaki bakışlarını bize çevirdi. Ablasının ve ardından da benim çıktığımı gördüğünde, gözlerini devirdiğini de görmüştüm.

"Ne dedim ben size?" Sesini yükselterek konuştuğunda bunun sinirden değil de yaşadığı gerginlikten dolayı olduğunu biliyordum. Ablası onun sorusunu cevapsız bırakarak kardeşi gibi gelecek olan arabayı beklemeye başladığında, Gediz'in bakışları bana kaydı.