Gripin-Aşk nerden nereye
"Seni bulurum..."
"Beni bul..."
****
"Bir tane daha..."
Üzerimde siyah bir bustiyer altımda ise mavi yırtık kot pantolonumla her şeyin başladığı yerdeydim.
Beni öptüğü yerde hayatımı çıkmaza soktuğu yerdeyim. O bardayım... Okuldan sonra yapacak bir şeyim olmadığı için ve kafamı dağıtmak için eve gitmiş hızla üzerimi değiştirip buraya gelmiştim. Kaçıncı olduğunu bilmediğim bardağı bir kez daha tek seferde kafama dikmiş ve bir kez daha yenisini istemiştim. Barmen onaylamaz bir tavırla bana bakıp yeniden bir bardak doldurdu. Etraf o kadar kalabalıktı ki... Kafamı dağıtmak için geldiğim yerde daha çok boğuluyordum. Yanımda duran merdivene kısa bir bakış atıp düşünmeden yukarı çıktım. Yukarısı aşağıya göre daha az kalabalıktı ve bir de balkon vardı. Yine düşünmeden balkona girdim. Elimdeki bardakla ilerlerken karşımda duran benim gibi bardağı tek seferde içen çocuğa baktım. Arkası dönük olduğu için kim olduğunu göremiyordum. Ama benim gibi kafasını dağıtmak için geldiği belliydi. Üzerinde beyaz tişört ve siyah kot pantolonuyla oldukça sıradan ama yinede çekici duruyordu. Saçları kumral tonlarındaydı... Bardağı korkuluklardan birine koyup cebinden bir sigara çıkardı. Yine düşünmedim. Bugün düşünmek yoktu. O sigarasından derin bir nefes çekip üflerken ben yanına kadar gitmiş omzuna dokunmuştum. Bana doğru döndüğünde bu sefer dumanı yüzüme üfledi ve tekrar dudaklarına kıstırdı. Gözleri karamel tonlarındaydı. Can yakıcı kadar sarıydı. Güneşte hissetmenize neden oluyordu. Elimi dudaklarına götürüp sigarasını dudaklarından aldım ve kendi dudaklarıma yerleştirdim. Derin bir nefes çekip ona doğru üflediğimde kızmadı ya da tepki vermedi. Sadece sigarayı bitirmemi bekledi. Sigarayı bitirdiğimde düşünmeden aşağı fırlattım. Bir kez daha düşünmedim.
"Niye sigaramı aldın diye sormayacak mısın?"dedim kendimden emin bir şekilde.
"Sormayacağım." Karamel gözler bir süre daha beni izledi. Gözlerindeki ifadeyi anlamak imkansızdı.
"Ne oldu sevgilinden falan mı ayrıldın?"dedim. Ne dediğimi bilmiyordum sadece konuşuyordum.
"Böyle aptalca şeylere kafamı takmam ben. Ben değil ama sen öyle gözüküyorsun."
"Sevgilim yok daha önce olmadı ve hayır bende böyle bir şey için kafamı takmam." Neden ona açıklama yaptığımı bile bilmiyordum.
"Ailevi falan mı?" Sorusuna göz devirdim."Demek ki sen öylesin..."dedim sessizce.
"Ne oldu?" Merakla sorduğu soruya omuz silktim. Bugün belkide kaçıncı kez bu soruyu duyuyordum.
"Bilmiyorum."
"Neden burdasın?"
"Bilmiyorum. Kendimi burda buldum. Bazen hiçbir yere ait değilmiş gibi hisseder misin?"
"Şuanda tam da bunu hissediyorum."
"Bende hissediyorum buraya ait hissederim diye belkide buraya geldim ama hayır ait hissetmiyorum..."
Sustu. Bunun üzerine daha da konuşmadık. Ne o ne ben sadece sustuk.
"Kimsin sen?" Sessizliği bozduğunda gözlerine baktım. Karamel gözler benim gözlerimle birleştiğinde parladı.
"Derin."dedim. İsmim dudaklarımdan öyle güçsüz çıkmıştı ki... Derindim ben her şeyi boğmak için Derindim...
"Savaş..."dedi sessizce. Onun da ismi benim gibi güçsüz çıkmıştı. Bardaki müzik kulağıma geldiğinde aniden bir şey yaptım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SADECE SEN
Roman pour Adolescentsİzmir'den Istanbul'a geldiğinden beri hayatında doğru sandıklarının yalan olduğunu öğrenen bir kız hayatındaki tek doğruyla savaşıyor. Zaman içinde kim olduğunu dahi sorgulayan bu kız hayatında ki en büyük doğrusunu da kaybediyor. Düşünüyor kız kim...
