İzmir'den Istanbul'a geldiğinden beri hayatında doğru sandıklarının yalan olduğunu öğrenen bir kız hayatındaki tek doğruyla savaşıyor. Zaman içinde kim olduğunu dahi sorgulayan bu kız hayatında ki en büyük doğrusunu da kaybediyor. Düşünüyor kız kim...
İzmir'den, Istanbul'a taşınmaktan zerre haz etmiyordum. Ama sesimide çıkaramıyordum. Annem Seda Ünal'ın yeni bir şirkete ortak olması yüzünden Istanbul'a taşınıyorduk. Babamla kalmak istersem annem velayetimin kendisinde olduğunu söylüyor eğer gidersem babamı polise şikayet edeceği ile ilgili beni tehdit ediyor. Neredeyse her günüm onunla kavga ederek geçiyor ama bana bir gün bile git babanda kal demiyor. Onu kendimden soğutmak için her şeyi yapıyorum ama o benim aksime benden bir türlü soğumuyor. Yeni arkadaşlar , yeni okul, yeni bir ev ve daha önemlisi yeni bir şehir... İstanbul'da başıma ne geleceğinden habersiz öylece babamıda buraya bırakıp gidiyorum...
Günümüz
"Anne yeter artık abartma."
İşte yine başlıyorduk yine kavga ediyorduk... Lanet okulumun başlamasına yaklaşık 40 dakika var ama biz hala kavga ediyorduk.
"Bugün o şirkete gelip sunumu yapıcaksın Derin."
Ahh evet birde sunum vardı demi? Neden abartmıştı ki bu kadar yapmak istemiyordum şu sunumu. Banane onların yapacakları otelin sunumundan.
"Anne buraya geldim. Buraya babamı bırakıp geldim. Sırf senin şu aptal şirketin yüzünden. Çok fazla şey istiyorsun benden. Yapmak istemiyorum şu sunumu."
Arkamı dönüp yeni evimizin kapısından çıkacakken annemin yine sesini duydum.
"Kaç kere aradı geldiğinden beri baban söylesene kaç kere. Hiç aramadı değilmi? Sana değer vermeyen bir adam için ne çok çabalıyorsun? Öğleden sonra şirkete gel o sunumu yapıcaksın."
Dediklerini umursamayıp kapıyı sertçe kapattım ne olmuş yani aramamışsa...Belkide işleri vardır sonuçta tek şirket yöneten annem değildi ya...
"Günaydın şükrü abi beni okula bırakıcaksın değil mi?"
"Tabi buyrun Derin Hanım."
Şükrü abi annemin yeni şoförüydü. Ortalama ellili yaşlarda olması gerekiyordu. Arabaya binip kapıyı kapattım. Şükrü abide şoför koltuğuna oturunca camdan yeni aldığımız eve bir kez daha baktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Koskoca evde iki kişi kalıyorduk. Ne kadar hoş değil mi(!) Belki başkaları için mükemmel bir şeydi ama benim için değildi. Anneme fiziksel olarak biraz benzesemde asla kişilik olarak benzemiyorduk. Annem bencildi. Ben daha on iki yaşındayken babamdan sebepsizce boşanmıştı. Henüz karar verme yaşım olmadığı için velayetim annemde kalmıştı. Babamsa işte orası farklıydı. Hassas noktamdı adeta. Onu o kadar çok severdim ki... Hayatımda daima en değer verdiğim kişiydi. Ama yinede onada benzemezdim. Babamda gösterişi severdi oda inatçıydı ama annem kadar değildi. Evet evet malesef bende inatçıydım. Tamam belki biraz anneme benziyordum olamaz mı?
