YAMI

CHAPTER 58 - Οι τελευταίες αναμνήσεις του Τενόρι

Στον πύργο των βασανιστών. Στο σκοτεινό κελί.

Το αγόρι που βρίσκεται αλυσοδεμένο στη καρέκλα αρχίζει να ανακτά τις αισθήσεις του. Σηκώνει αργά το κεφάλι του και ανοίγει με δυσκολία τα μάτια του.

«Πού βρίσκομαι;» μονολογεί μπερδεμένος, καθώς τα άλλα τρία παιδιά τον κοιτάζουν έκπληκτα.

Μετά από λίγη ώρα.

«Δηλαδή δεν θυμάσαι τίποτα;» ρωτάει έκπληκτος ο Ρόκι κοιτάζοντας το αγόρι.

«Θυμάμαι το ταξίδι μου με τον κύριο Άκαντα...» απαντάει σκεπτικό το αγόρι με σκυμμένο το κεφάλι «Μας πήρε λίγο καιρό μέχρι να φτάσουμε στο βουνό Κουρομάντζι, αλλά τα καταφέραμε. Ήμουν χαρούμενος που ήρθα σε αυτό το μέρος με τον κ. Άκαντα. Είναι ο τόπος καταγωγής του άλλωστε...»

«Και μετά τι συνέβη;» ρωτάει με αγωνία ο Τζαν.

«Που βρίσκεται τώρα ο κ. Άκαντα;» ρωτάει με απορία και η Ρένα.

«Παιδιά! Αφήστε τον να συνεχίσει...» τους διακόπτει ο Ρόκι και ξαναγυρίζει την προσοχή του στο αγόρι.

«Όταν αρχίσαμε να ανεβαίνουμε το βουνό... άρχισα να αισθάνομαι περίεργα. Ένα κακό προαίσθημα που μου ανακάτευε το στομάχι.» συνεχίζει ο Τενόρι σφίγγοντας τα δόντια του «Ο κ. Άκαντα μου είπε πως είναι παρενέργειες από την σκοτεινή ενέργεια που εκπέμπει το βουνο Κουρομάντζι. Μου εξήγησε πως οι δαίμονες είχαν φορτίσει το βουνό με την ενέργεια τους για να αποτρέψουν την ανάβαση των ξένων. Έπρεπε να είχα εμπιστευτεί το ένστικτό μου...» λέει κλείνοντας μετανιωμένος τα μάτια του.

«Είχα ακούσει από τον πατέρα μου για την επικινδυνότητα εκείνου του βουνού και του λαού του...» λέει ο Ρόκι φέρνοντας στο μυαλό του εκείνη την ανάμνηση.

«Ναι, ήταν πράγματι δύσκολη η ανάβαση... αλλά όχι για μας. Ανεβαίναμε και ανεβαίναμε σε αυτό το μαύρο, ερημικό βουνό. Όταν είχαμε φτάσει πλέον αρκετά ψηλά μπορούσα να διακρίνω έναν ψηλό πύργο με μαύρες και κόκκινες αποχρώσεις. Κοιταχτήκαμε με τον κ. Άκαντα και χαμογελάσαμε ικανοποιημένοι. Τότε ξαφνικά... συνέβη!» εξηγεί το αγόρι και σταματάει απότομα με ένα βλέμμα πόνου στο πρόσωπό του.

«Τι στο καλό συνέβη;» ρωτάει η Ρένα μπερδεμένη ακούγοντας τα λόγια του.

«Ήρθαν εκείνοι! Εμφανίστηκαν γύρω μας τουλάχιστον πέντε βασανιστές!» λέει το αγόρι με έντονο τόνο γυρίζοντας τα γουρλωμένα του μάτια προς τους υπόλοιπους «Θυμάμαι τον κ. Άκαντα να μου φωνάζει ταραγμένος να τρέξω. Οι βασανιστές μας επιτέθηκαν και δεν πρόλαβα να κάνω κίνηση! Εκείνοι... μας είχαν ήδη στα χέρια τους. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι να ανοίγω τα μάτια μου και να είστε εδώ εσείς...» συνεχίζει να εξηγεί χαμηλώνοντας τον τόνο του.