Ο δεκαεξάχρονος Χακάσι Κόγιαμα ζει μια ζώη μέσα στην πόλη του κρύβοντας τις δυνάμεις του. Κανένας δεν επιτρέπεται να τις χρησιμοποιεί, καθώς θα υπάρξουν σημαντικές συνέπειες εάν πιαστεί. Όλη του τη ζώη ονειρεύεται την στιγμή που θα δραπετεύσει απ' τ...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Τα δύο αγόρια μπαίνουν μέσα στην αποθήκη, η οποία είναι γεμάτη με πτώματα δαιμόνων που διατηρούνται μέσα σε σωλήνες με υγρό.
«Τ-Τ-Τι είναι αυτό το μέρος?!» λέει με δυσκολία ο Τζαν και όλο του το σώμα τρέμει από φόβο.
«Αυτό το μέρος είναι η αποθήκη που συντηρούμε τα πραγματικά σώματα των Δαιμόνων.» απαντάει με ένα πονηρό χαμόγελο ο Τένκα και αρχίζει να προχωράει.
«Τα πραγματικά...; Τ-Τι εννοείς?!» ρωτάει ακόμα πιο μπερδεμένο το αγόρι και ακολουθεί τον Τένκα κοιτάζοντας γύρω του φοβισμένος.
«Μη κολλάς σε λεπτομέρειες, συνάδελφε Τζαν. Όπως βλέπεις τα σώματά τους διατηρούνται μια χαρά μέσα σε αυτό το πράσινο υγρό. Ο χρόνος δεν περνάει από πάνω τους.» λέει περήφανο το αγόρι ακουμπώντας έναν από τους γυάλινους σωλήνες.
«Μα πως; Τι είναι αυτό το υγρό;» ρωτάει σοκαρισμένο το αγόρι και το παρατηρεί προσεκτικά.
«Αυτό το υγρό είναι μία από τις πολύτιμες δημιουργίες μου. Χάρη σε αυτό και στην δύναμή μου βγάζουμε πολλά χρήματα καθημερινά... όχι ότι ενδιαφέρομαι για κάτι τέτοιο φυσικά.» εξηγεί ο Τένκα θαυμάζοντας το έργο του.
«Συνάδελφε Τένκα...! Νόμιζα πως βρίσκεσαι εδώ για τα χρήματα.» λέει μπερδεμένος ο Τζαν γυρίζοντας προς το μέρος του.
«Βρίσκομαι εδώ για την επιστήμη. Βρίσκομαι όπου αισθάνομαι ότι θα μπορέσει η επιστήμη μου να προοδεύσει. Άμα τα χρήματα είναι απαραίτητα για να προοδεύσω μαζί της, τότε θα τα κυνηγήσω.» λέει το αγόρι χαμογελώντας λίγο και σφίγγει την γροθιά του.
«Ωω, φαίνεται πως θα έκανες τα πάντα για τον σκοπό σου. Ένας άνθρωπος που θα έκανε τα πάντα για τον σκοπό του...» λέει σκεπτικός ο Τζαν και ξαφνικά του έρχεται στο μυαλό το πρόσωπο του Χακάσι «Θα ζήσουμε ελεύθεροι! Θα αλλάξουμε τον κόσμο, Τζαν!» ακούει την φωνή του φίλου του στο μυαλό του κι έπειτα επανέρχεται στην πραγματικότητα «Συνάδελφε Τένκα, ανέφερες την δύναμή σου πριν λίγο. Δεν μου έχεις μιλήσει ποτέ γι' αυτήν.»
