Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
•••
Friyee's POV
Tahimik akong umalis at lumayo sa lawa na 'yon. Iniwan ko na sina Ethan at Clio dahil alam ko namang kahit wala ako doon ay kaya na nila, as far as I know halos isang taon na silang magkasama. Their teamwork must be great.
Nakapasok sa aking bulsa ang aking parehong kamay habang tinatahak ang daan patungo sa kaninang garden na pinag-praktisan namin kanina. Naiwan ko kasi ang board ko at wala akong balak na magpaka-pagod na naman like what happened on my first arrival here. Buti na lang kamo at walking distance pa talaga sa akin ang tatlong kilometro.
"Friyee?" at may kamay na pumigil sa akin, blanko ang mukha ng harapin ko ito. Sina Jhamie at Chaira iyon na hindi pa umaalis sa kaninang pinangyarihan ng unang bangkay na natagpuan. Wala na dito ang babae, dahil ay marahil na kinuha na 'yon. Malamang, alangan namang hayaan lang d'yan at hintaying mabulok at uodin hanggang sa maubos ang laman at buto na lamang ang matira.
"Are you still mad? We didn't mean to." Chaira said and I just let out a deep sigh. Tumitig ako sa kan'ya at bumalik na naman ang kanina. 'Bakit nandoon ang pangalan mo? Anong klasengpatayan ito?'
"I'm not mad. I'm just tired. Wala bang klase?"
"E-Excuse na daw muna tayo, dahil dito sa nangyari. So apparently, wala." Saad ni Jhamie na hindi man lang maka-tingin ng deretso sa akin. Para namang nangangain ako ng tao, tsk.
"Okay. Stay at dorm kung ayaw n'yong sumunod sa nakita n'yo." Wika ko at iniwan na sila, tumuloy na ako sa paglalakad hanggang sa marating ko ang spot kung nasaan ang mga gamit ko.
Buti na lang walang magnanakaw dito. Aba kung meron, grabe namang elite school ito. Mayayaman na nga, magnanakaw pa. Tsk, how irony.
Yumuko ako at kukunin na sana ang board ko ng biglang nahagip ng aking mga mata ang isang misteryosong gitara sa malapit dito. Misteryoso kasi nag-iisa lang talaga, walang kasama. My point is, minsan ang mga misteryoso ay palaging malungkot at may mga itinatago.
I shrugged my shoulder and went near there. The color really catches my attention, black as ebony. Kinuha ko iyon at bumalik sa pwesto ko. Umupo ako sa skateboard at umayos ng position.
May nararamdaman akong presensya at wala na akong pakialan kung kanino iyon. Siguro, 'yong may ari nito na may ginawa lang. Aba, pahiram muna. Iniwan iwan n'ya, kawawa naman.
I strummed the guitar to check if it is in its right tunes. And luckily, it is.
"Broken all the pieces I've been shaping lately. Focused on the things that didn't make no sense. Guess that growing up was never meant to be easy.~" It is really not easy. Heck, it's not easy to grow up lalo na kung hindi mo alam kung saan ka nag-simula. I focused on the things that didn't make no sense, troubles and fights. It is not true that trouble is really inlove with me. I just use that as an excuse, and that will be my everyday excuses.
