I'm Married To My Killer

>41

*Lester’s POV

Hindi ‘ko alam kung hanggang kalian ‘ko balak gawing tanga ang sarili ‘ko. Noong gabing yun na nakita ‘ko silang magkayakap ni Bogs ay sinabi ‘ko na sa sarili kong yun na ang huling beses na susundin ‘ko sya. Pero ngayon, eto nanaman ako. Parang tanga na nakasubayay sa pagdating nya. I just found myself smiling like an idiot when I saw her. Damn it, Dorothy! What have you done to me?!

Pinauna ‘ko syang pumasok para hindi sya mag isip ng kahit ano. Hindi ‘ko hahayaang magmukha akong kawawa sa harapan nya. Papalapit palang ako sakanya, sobrang lakas na ng tibok ng puso ‘ko. At ng makatapat ‘ko na sya ay napapikit nalang ako ng maamoy ‘ko ang pabango nya.

God.. I missed her.. I missed her so much.

Nang bumukas ang elevator ay nauna na akong pumasok sakanya para Makita ‘ko ang mukha nya pag sya naman ang pumasok. Agad akong naiwas ng tingin ng nakapasok na sya. Natatawa ako sa sarili ‘ko. After all, I still love her. Wala pa ding nagbago. Kita ‘ko sa pintuan ng elevator kung paano nya ‘ko tinignan and I swear, I saw pain.

Nasasaktan kaba sa sitwasyon natin ngayon? Nahihirapan kanaba? Sumobra naba ang pagka harsh ‘ko? Sabihin mo lang at titigil ako. Titigil ako, Dorothy. Just say you want me back. I know I’m desperate, but I’m willing to do everything, just to make you back in my arms again.

The moment I heard her sobs, I know it’s not for me. Para yun sa lalaking kayakap nya noong gabing yun. Para yun kay Bogs. Alam ‘ko kung paano sya umiyak. Iyak yun ng sobrang pagmamahal and at the same time sobrang sakit. It’s clearly not for me.

“Stop crying..” if the reason is not me. Gusto ‘ko yung sabihin pero pinigil ‘ko. I just stared emotionless on door. I know she’s looking at me now.

“You look pathetic.” Then the door opens. I walked away. I can’t take it anymore.

*Althea’s POV

“Hoy babae. Kaya ako nagyayang lumabas coz I need someone to talk to. Bakit ang tahimik mo dyan?!” huminga ako ng malalim at pinilit ngumiti saka ‘ko sya hinawakan sa kamay. Ito ang gusto nito eh.

“Sorry pooo~”

“Psh!” inirapan nya ‘ko pero ngumiti din naman sya. Arte talaga nitong babaeng to.