𝘛𝘳𝘺 𝘔𝘦✧𝐓𝐕𝐃✧ POPRAWKI

42. Always YOU

Po chwilach rozkoszy, miłości i pocałunków, odsunęłam się od ust Stefana. Spojrzałam w jego oczy i chciałam wypowiedzieć, te dwa magiczne słowa. Aczkolwiek, się bałam. 

- Nie będziesz żałował? - zapytałam, psując naszą magiczną chwilę. Przed chwilą doszło między nami do czegoś WIĘCEJ na masce samochodu, podkreślam to, bo sama nie wierzę w to co zrobiłam...

ALE OCZYWIŚCIE nagle mam tryb, pokorna Carmen. ''Nie chcę cię, zranić, ale i tak już się przespaliśmy.''

BOŻE, AŻ SAMA JESTEM W SZOKU

- Carmen... - odpowiedział, starając się uregulować swój oddech. - Wiem co chcesz powiedzieć, ale... Zacznij żyć, póki mamy na to czas. Zrób to dla mnie, dla nas.

Zamarłam.

Moje ciało, moja dusza, ja...

Całe życie, czekałam na te słowa. Na te dwa proste słowa, które znaczyły dla mnie coś znacznie więcej. Od zawsze chciałam poczuć, prawdziwe uczucie i być kochana. Czy ja oczekiwałam tak wiele?

Zwłaszcza teraz, patrzę na niego i nie wierzę w to. Nie wierzę, że można tak bardzo kochać drugą osobę i to od tak. Kiedy ja się w nim zakochałam? 

Kiedy ja go poznałam i dlaczego ja?

Ale ile mamy na to czasu, ile czasu mam na nacieszenie się prawdziwym uczuciem? Które wygasło i się pojawiło z jednej wielkiej niewiedzy. Czy znowu go zostawię, ale tym razem na zawsze?

POV: Stefan

Doskonale wiedziałem o czym ona myśli. Nie umiała dobrze ukrywać swoich emocji, nawet jak się starała to jej nie wychodziło. 

Teraz, gdy patrzę na nią z bliska, dostrzegam kogoś w kim zakochałem się bardzo dawno temu. Była nadal tak samo zagubiona i sprzeczna swoich emocji na raz. 

- Uwierz mi, że zrobiłbym wszystko. - opuściłem głowę w dół i zastanawiałem się nad doborem słów. - Cokolwiek się stanie, zrobimy dla ciebie wszystko. Tak, abyś była szczęśliwa.

- Stefan, ja... Nie wiesz jak bardzo jestem wam wdzięczna za wszystko. - wyszeptała, jednak w jej oczach zgasła ta iskra. Ona powoli, ale bardzo boleśnie umierała.

To były już ostatnie tygodnie życia Carmen.