"Bu gece yanımda olsan
Yüzüne gonca kondursam
Küçücük avuçlarında
Sana masallar anlatsam
O gece benimle kalsan
Sabırsız hayaller kursan
Görmeye mevsim saydığın
Maviyi bana anlatsan"
Biraz durdu ve gözlerimden akan yaşları sildi. Ona uzun uzun baktım...
Bakalım neler olacak? Oy ve yorumu unutmayın lütfen.
--------
Almira'nın serumu bitince hemşirenin yanına uğradık. Serumu çıkarttırdık. Oradan Sara'nın ve Ayaz'ın olduğu odaya doğru yürümeye başladık.
"Kiminle tanışacağım?"dedi Almira.
"Kardeşlerim, yani gerçekten kardeşim değiller ama öyleler,"dedim ve anlatamadığım için ikimizde güldük.
"Anladım,"dedi Almira.
"Emin misin?"diye gülerek suratına baktım. Çok güzeldi. Hemde çok. Gülünce oluşan o gamze muhteşemdi. Hem ruhu güzeldi bu kızın hem de fiziksel olarak çok güzeldi.
O da cevap vermek yerine yüzüme bakıyordu. Sonra önüne dönüp yürümeye devam etti.
"İşte şurası,"diyerek kapıyı gösterdim.
İçeri girdiğimizde lambalar sönüktü. Sadece loş bir ışık vardı. O ise gece lambasından gelen ışıktı. Sara ve Ayaz uyuyordu. Ayaz sandalyedeydi ve kafasını yatağa koymuştu. Büyük ihtimalle Sara'yı izlerken uyumuştu. Öyle gözüküyordu yani.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Onları uyandırmadık. Sara'nın diğer tarafında olan ikili koltuğa geçtik.
Sessizce konuşmaya başladım. "Bu Ayaz, beraber büyüdük. Ailesini bir yangında kaybetti. Sonra annem ona annelik yaptı. Beraber büyüdük. Ona abilik yaptım,senin gibi ona da 'yalnız değilsin' derdim."
Almira'nın gözleri doldu. Anlaşılan duygusal birisiydi.
"Bu Sara, onunla da yakın zamanda tanıştık. Oluyor gerçi biraz, o da yalnızdı. Öyle hissediyordu. Yaşadığı bir olay sayesinde tanıştık. Kafede o gün sen var mıydın? Kolunu tuttu birisi Sara'nın. Ben ise onu kurtardım,"dedim.
"Evet, hatırlıyorum,bugün bahsettiğin kız değil mi? Bizim orada işe başlayacak olan,"dedi.
Kafamı salladım ve devam ettim."O gün Ayaz geldi oraya, birbirlerini tanıyorlarmış. Aynı yerde çalışıyorlarmış. Biraz bizim kafede oturduk. Sara yalnız olduğundan bahsetti. Ona da yalnız olmadığını söyledim,"deyip gülümsedim.
O da gülümsedi."Peki,sen?"dedi.
Sadece adımı ve nerede çalıştığımı biliyordu. Beni tanımak istiyordu.
"Ailem Ankara'da. Ben buraya okumaya geldim. Ben okulu bitirince Ayaz'ı da yanıma çağırdım. Bir ev aldım. Onun borcunu ödedim. Ayaz da işe girip çalıştı. Bana yardımcı oldu. Son olarak 29 yaşındayım,"deyip gülümsedim.
"Sen de burada yalnızmışsın kaç senedir, sonra Ayaz gelmiş. Sara da gelmiş. Yalnız değilsin artık,"dedi.
