MERİDA~AY'IN KALBİ

33.BÖLÜM-MİA

"Ben ölmek istemiyorum." Mianın acı dolu feryadı kulaklarıma iliştiğinde olduğum şok durumundan çıktım. Kenardaki bardağa uzanıp ona tekrar su içirmeye çalıştığımda eliyle bardağı itti ve ağlamaya başladı.
"Ben ölmek istemiyorum. Ava'nın yanına gitmek istemiyorum." Gözlerindeki fırtınalar içinde harmanlanıp dışa taşarken fazlasıyla aciz görünüyordu.

"Nolur bana yardım et." Gözlerimin içine baktı ve ellerimi sıkıca tuttu.
"Yalvarırım bana yardım et, ben ölmek istemiyorum. Merida lütfen bana yardım et..."
Elimi tutan elini sıkıca kavradım fakat ona diyebilecek hiçbir lafım yoktu. Onu burdan kurtaramazdım, onu ölümden kurtaramazdım. Daha kendimi bile kurtaramıyordum ki...

Gözlerimden yaşlar akmaya başladığında cevabını almış olmalı ki elleri ellerimden kaydı. Bakışları yere sabitlenirken bu sefer daha çok ağladı. O ağladı ben ağladım, o ağladı ben ağladım. Ensonunda güçsüz kaldığında kafası yana düştü ve gözyaşları içinde uyuyakaldı. Kenardaki battaniyeyle üzerini örterken yanına diz çöktüm ve o masum yüzünü seyrettim. Gözleri ağlamaktan şişmişti ve dudağı da kızarmıştı. Bunlara rağmen o kadar güzel duruyordu ki gerçekten de ölmeyi  haketmiyordu. Parmaklarımı kaldırıp usulca başına kondurdum sonra bir anne edasıyla saçlarını okşadım. Onu ölümden kurtaramazdım belki ama şefkatimi esirgemezdim de. Dudaklarında minik bir buse peyda olduğunda kalbimin ısındığını hissettim. Gözleri kapalıyken ne kadar da mutluydu, insan uyurken nasıl da soyutluyordu kendini bu dünyadan.

Karşıdaki duvara sindim ve gözümü dahi kırpmadan Miayı izlemeye başladım. Belki de bu onu son görüşlerimdi. Belki de bir daha kirpiklerinin altındaki güzelliği göremeyecektim. Belki de o yarın....
Gözümden bir damla yaş düştüğünde elimin tersiyle sildim. Hayır hayır benim güçlü olmam gerekiyordu. Mia ve Ada için benim ayakta durmam gerekiyordu ve öyle de olacaktım. Ben babamın kızıydım güçlü olmalıyım! Ve başka babaların kızlarına kolkanat germeliydim! Yerimdeki oturuşumu dikleştirdim ve gözümdeki yaşı sildim. Daha bir kararlılıkla baktım Miaya, daha bir kararlılıkla sevdim onu.

Gecenin ilerleyen saatlerinde 'anne' diye sayıklamaya başladığında kalktım ve yanına gittim. Terlemişti, elimi anlına değdirdiğimde ateşi olduğunu farkettim. Üstündeki pattaniyeyi alırken elbisemin kenarından biraz daha kopardım ardından mutfakta ıslatıp getirdim. Anlına ıslak bezi koyarken. Üstündeki kalın kıyafetlerden de kurtarıyordum Miayı. Dudaklarından bir inilti halinde tekrar 'anne' kelimesi duyulduğunda saçlarını okşadım.
"Burdayım bitanem korkma." Dudaklarından ağlamaklı bir ses çıkarken eliyle elimi sıkıca kavradı.
"Beni sakın bırakma anne." Bu sefer benim dudaklarım buruk bir gülümsemeye ev sahipliği yaptı.
"Seni asla bırakmayacağım."
Yüzü huzurun biçimini alırken dudaklarından firar eden inilti de kesilmişti. Ruhunun huzura kavuştuğuna emin olduğumda benim içimde birazcık da olsa rahatlamıştı.

Yavaşca elimi elinden kurtardım ve anlındaki bezi alıp tekrar soğuk suya değdirdim ve geri anlına koydum. Yanına, yere diz çökerken mutfakta bulduğum bir tasa da su doldurmuştum. On dakikada bir bezi tekrar ıslatıp farklı bölgelerine koyuyordum ateşinin düşmesi için.
Nihayetinde çabalarım fayda verdiğinde derin bir nefes aldım. Enazından onu bu gece koruyabilmiştim. Kalbim huzura kavuşursun saat epey geç olmuştu neredeyse gün ağarmak üzereydi. Bedenimde yorgunluk kolgezerken esnemekten gözümden yaş geliyordu. Tası götürüp mutfağa koydum salona geri döndüğümde bende başka bir kanepeye iliştim ve kanımda kolgezen uykuya teslim oldum. Göz kapaklarım ağır bir şekilde kapandı ve bende Mia gibi bedenimi serbest bıraktım güzel bir uykunun kollarına.

Gözlerime vuran ışık tatlı uykumu bölerken uykumdan uyanmak istemediğimi farkettim. Gözkapaklarımı kırpıştırdım ve gözümü açmamı isteyen güneşe burnumu kıvırdım. Yorgunluk hala bedenimde kolgezerken uyuşan boynumun ağrısı da beni rahatsız etmeye başladı ama hala uykumdan sıyrılasım yoktu. Gözlerimi açtığım zaman nerede ve nasıl bir durumda olacağımı biliyordum belkide bundan kaçmak için uyumak istiyordum...