𝚅 𝙴 𝙽 𝙰 𝚃 𝙸 𝙲 | 𝚝𝚎𝚎𝚗 𝚠𝚘𝚕𝚏 | ✔

^Rozdział 6^

Biegłam za Derekiem i Kanimą ile sił w nogach. Obie postacie były okropnie szybkie. Minęło kilka chwil, zanim znalazłam się w odpowiednim miejscu. Dotarłam tam na równi ze Scottem i Argentami. Przystanęłam obok Chrisa, któremu najwidoczniej kręciło się w głowie. Chciałam podać mu rękę i pomóc wstać, ale gdy zobaczyłam, że sięga po pistolet, uciekłam.

Zapach zaprowadził nas pod klub dla gejów. Jaszczur wpełznął do środka jednym z okien. Zastanawiałam się co dalej, kiedy poczułam, jak ciepła dłoń dotyka mego barku. Złapałam tę osobę za koszulkę i przytwierdziłam do ściany budynku.

-Ała! - ten głos był mi bardzo dobrze znany.

-Stiles?

-Przepraszam. Jakieś pomysły co zamierza zrobić? - opuściłam go i poprawiłam wygniecioną koszulkę.

-Pewnie kogoś zabić - Scottie spojrzał na nas spojrzał ze zmartwieniem

-To wyjaśnia szpony i kły! Dzięki, już wszystko jasne! - prychnęłam pod nosem.

-No, co? Scott, daj spokój. Jestem 67 kg workiem skóry i delikatnych kości. Sarkazm jest moją jedyną obroną!

-Skupcie się. Jak Jackson przeszedł test Dereka? - zaczęłam obgryzać skórki na palcach.

-Może to chodzi o kształt? Wąż nie otruje się własnym jadem, ale nastolatek, to nie wąż - Sti złapał mnie za ręce.

-Dobra, ale kogo Kanima chcę uśmiercić w barze dla gejów? - McCall odwrócił głowę w stronę wyjścia.

-Czujesz coś?

-Danny - odpowiedziałam bez namysłu. -Musicie tam wejść

-Tylko my? A co z tobą? - Stiles był niepocieszony.

-Nie sądzisz, że to nie jest miejsce dla niej? - Scott uniósł brwi.

-Po prostu idźcie. Nie ma czasu!

Weszłam do Jeepa i już miałam siadać na tylne siedzenie, kiedy usłyszałam pomruk. Odskoczyłam i wylądowałam na kolanach Scotta.

-Co do cholery? - na kanapach leżał Jackson cały spocony, brudny od krwi i... nagi?

-Znaleźliśmy go - chłopak, na kolanach, którego siedziałam, uśmiechnął się lekko, starając się jakby poprawić swoją sytuację.

-Opowiemy ci wszystko po drodze, a teraz zjeżdżajmy stąd, za nim jeden z zastępców zobaczy mnie, albo ciebie - Stilinski wskazał na mnie palcem.

-A co oni mają do mnie? - zapytałam z wyrzutem.

-Powiedzmy, że dużo za dużo razy spotykałaś się z szeryfem w ciągu ostatniego pół roku! - zaczął włączać silnik i w tym momencie sam szeryf zatorował nam drogę. Jak najszybciej tylko mogłam, schowałam się w nogach McCalla.

-Czy może być gorzej? - zapytałam samą siebie. W odpowiedzi lekko rozbudzony Jackson zaczął mruczeć.

-Ona pytała retorycznie!

Kiedy już odjechaliśmy, wróciłam na swoje miejsce.

-Okej, mózgi! Co teraz z nim zrobimy? - złapałam się za głowę.

-Może pojedziemy do ciebie?

-Naprawdę myślisz, że Derek przyjmie go z otwartymi rękoma? - zwróciłam się do kierowcy. Złapaliśmy na chwilę kontakt wzrokowy.

-Coraz bardziej zauważam u was podobieństwo rodzinne. Macie te same miny, kiedy jesteście zdenerwowani - zamknęłam oczy i wzięłam głęboki wdech.

-Musimy go zabrać gdzieś, gdzie możemy go przetrzymać, aż wymyślimy, co z nim zrobić - odezwał się Scottie.

-Dobra, mam pomysł.

-Ile praw złamiemy po drodze? - zapytałam, nie otwierając oczu.

Postanowiliśmy ukraść wóz policyjny i wsadzić do niego Jacksona. Naprawdę Sti, idealny pomysł!

Cały dzień pilnowałam, aby nikt nie zbliżył się do wozu. Podsłuchiwałam też od czasu do czasu, o czym rozmawiają Stiles i Whittemore. Właśnie patrzyłam, jak Stilinski wypisuje SMSy do rodziców Jacksona, kiedy ktoś się do nas zbliżył. Zaalarmowana obcą obecnością schowałam chłopaka za mną. Była to tylko Allison.

-Oni wiedzą. Wiedzą, że Jackson zaginął! - spojrzałam wściekła na nastolatka stojącego obok.

-Mówiłam ci, żebyś tyle nie wypisywał!

-Jego rodzice poszli na policję - otworzyłam drzwi kierowcy i złapałam za radio policyjne. "Wszystkie jednostki do rezerwatu Beacon Hills".

Zmieniliśmy miejsce naszego pobytu. Tym razem ja usiadłam obok Jacksona. Słuchałam narady moich przyjaciół.

-Z nim ciągle coś jest.

-Nie wie, co robi!

-Co, z tego?

-Ja też nie wiedziałem! - spojrzałam na chłopaka. Wydawało mi się, że też ich słyszy, ale odpuściłam.

-Mnie ktoś powstrzymał. On nie ma nikogo.

-To jego wina - po policzku nastolatka popłynęła bezgłośnie łza. Byłam już pewna, że podsłuchuje.

-Przepraszam, że musisz tu teraz być - wyprostowałam się.

-Może jesteś rozpieszczony i bardzo odnosisz się z bogactwem swoich rodziców, ale nie zasługujesz na ciągłą ucieczkę i lęk o własne życie - spojrzał na mnie. Dłonie miał mokre od wycierania łez.

-Jesteś inna. Zawsze starasz się widzieć w ludziach najlepsze, podobnie jak McCall, ale ty nie robisz tego z litości - zatrzymał się.

-Starasz się patrzeć na najlepsze strony innych, bo sama chcesz, żeby oni tak na ciebie patrzyli. Tobie chodzi o szacunek - uśmiechnęłam się.

-Czyżby pod tą zimną skorupą kryła się dusza artysty?

-Nie. Raczej nie. Wiesz, moi rodzice... zastępczy zawsze mi mówili, że potrafię dobierać słowa, ale nigdy w to nie wierzyłem - Zastępczy?

-Twoi rodzice też zmarli? - zapytałam i usiadłam bliżej niego.

-Tak w wypadku.

-Mogę? - zapytałam i podniosłam dłoń. Kiedy tylko pokiwał głową, wytarłam jego mokre od łez policzki.

-Mam wrażenie, że jestem w stanie cię polubić Jacksonie Whittemore - odwróciłam tylko na chwilę wzrok i straciłam przytomność.

Obudziłam się na komendzie, było już jasno. Otworzyłam oczy i zdałam sobie sprawę, że opieram się o chłopaka - Kanimę. Wstałam, ale zakręciło mi się w głowie i byłam zmuszona usiąść.

-Już spokojnie, Andrea - nastolatek pogłaskał mnie po głowie. Nie wiedziałam, co się dzieje.

-Jesteś na komisariacie - odezwał się szeryf.

-Twój kuzyn już jest w drodze.

-Nie, nie. Nic mi nie jest - ponowiłam próbę wstania, ale tym razem Stilinski mnie przytrzymał.

-Nie wstawaj. Dostałaś urazu głowy, kiedy uciekałaś z Jacksonem. Pamiętasz, co się stało? - nie chciałam ładować się w tarapaty, więc pokręciłam głową.

-Właśnie opowiadałem, szeryfowi i mojemu tacie, który będzie nas reprezentował, że byliśmy na naszym wieczornym spotkaniu i wtedy Scott razem ze Stilesem zamknęli nas w tym vanie, pamiętasz? - Gorzej już być nie może...