Chasing The Moon

Chapter Forty Two

Chapter Forty Two

"Tita, are you okay?" I was pulled back to reality when I suddenly felt a small hand gripping on my wrist and shaking it. 

"You look pale, are you sick?" she asked once again. I forced a smile and shooked my head. 

"No, sweetheart." Paos kong sabi.

"Aleia, hayaan mo na muna ang tita mo diyan masama ang pairamdam ni tita." Tumaas ang tingin ko kay ate na ngayon ay binuhat na ang kanyang anak. I gave her a silent thank you na tinanguan niya rin naman. 

"But she said she isn't." pahabol pa na sabi ng aking pamangkin sa kanyang ina. Lumingon ito sa akin, doon ko nakita ang nakanguso nitong labi. She cutely waved her hand on me. I smiled a little.

Hindi ko na narinig pa ang sagot ni ate kay Aleia.

Nanatili akong nakaupo at nakamasid sa kalangitan.

Tatlong araw. Tatlong araw na akong hindi pinupuntahan o nirereplyan ni Kit. Pati ang mga tawag ko ay hindi niya sinasagot. Muli kong niyukod ang aking ulo sa aking magkabilang tuhod. 

Pagtapos ng pag-uusap namin na iyon ay literal na hindi ako nakatulog kinagabihan. Ang bigat ng loob ko, pati ang isip ko ay napakagulo.

Para akong sinampal ng kanyang mga salita. Ngayon ko mas naisip na kailan ko nga ba siya nagbigyan ng oras para magpaliwanag sa akin? Kailan ko nga ba hiningi ang kanyang mga dahilan? Kailan ko nga ba siya tinanong at pinakinggan?

I just couldn't believe how selfish I am. How can I just disregard his feelings like he doesn't have one.

Palagi ko nalang iniisip ang sakit na naramdaman ko, ang bigat na nararamdaman ko, ang galit ko, ang mga pinagdaanan ko, pero kahit kailan hindi ko nga tinanong ang kanya. Hindi ko inalam kung ano nga bang mga nangyari sakanya habang wala ako sa tabi niya at pinagtutuunan nang pansin ang sarili ko lamang.

There's nothing wrong in prioritizing yourself. There's nothing wrong on acknowledging your pain coz it's all valid, There's nothing wrong on distancing yourself to those who hurt you.

But I realized that there's also nothing wrong in asking and listening. People always have their reason in everything. Kung sabihin niyang ginawa niya ang pagtataboy sa akin noon dahil hindi niya na ako mahal, it's acceptable. Kung sinabi niyang kaya niya hindi sinabi sa akin ang engagement nila ni Eliza ay dahil natatakot siya at nireready niya pa ang sarili nila, still it's acceptable.

But let's always think that there's always a three side of the story, yours, him, and the truth. And what you always conclude isn't always the truth. Kahit gaano pa kalakas minsan ang kutob natin, may mga pagkakataon pa ring hindi ito tugma sa katotohanan.

Whenever I remember that look in his eyes that night, it makes me think that if I was bleeding, so he is. He’s also enduring an excruciating pain from an invisible wound. Like how I suffered. It is not just about me feeling the pain. It is not just about him hurting me.

Because I… also caused him pain…

Noong magtanghali ay umalis na ako sa tinutuluyan nila ate. I was scheduled to spend my time with Julian and Chester today. Babalik na sila ngayon ng Canada dahil may mga kailangang tutukan si Julian sa mga negosyo nila doon kaya ang balak naming dalawa na dito nalang ipagpatuloy ni Chester ang pag-aaral niya ay hindi matutuloy.

We were currently having our lunch in a fast food chain na paboritong-paborito ni Chester. Katabi ko ito habang nasa tapat namin si Julian. As usual, bago kami kumain ay naglibot-libot muna kami sa mga museum katulad ng palaging gusto ni Chester. Nagpunta rin kami sa isang art gallery kung saan inimbitahan lang din si Julian.