Demon z sąsiedztwa

-26-

Kiedy otworzyłam oczy, zobaczyłam nad sobą twarz demona. Pochylał się, delikatnie przyciskając zimny okład do mojego czoła. Gdy zauważył, że odzyskałam przytomność, jego źrenice na moment się rozszerzyły.

- Jesteś na statku. Płyniemy do domu, pani Maria kieruje sterem – powiedział z troską, zmieniając okład.

- Gdzie jestem? – Dopytałam ledwo słyszalnie.

- Płyniemy do domu, o nic się nie martw.

- Ale ja umarłam?

- Nie – lekko się uśmiechnął. – Żyjesz.- Podałem ci leki przeciwgorączkowe. Powinnaś poczuć się lepiej.

- Powoli traciłam nadzieję, że mnie znajdziecie – dodałam, próbując się podnieść.

Mężczyzna położył dłoń na moich plecach, chcąc mnie podtrzymać, a ja odwróciłam twarz, aby ukryć grymas bólu.

- Nie nadwyrężaj się. Musisz odpoczywać.

- Odpoczywałam już dosyć długo – odburknęłam pod nosem.

- Twoje plecy. Widziałem je przelotnie – przełknął ślinę. – Miał powód, żeby cię tak ukarać?

- Nie wiem, nie posłuchałam się go, ale mimo wszystko się opłacało. Przyszedłeś po mnie – uśmiechnęłam się lekko.

Mężczyzna dotknął mojego policzka i spojrzał w moje oczy, niczym w pełnym uczucia geście.

- Gorączka ci spada – rzucił szybko.

- Coś się działo ciekawego?

- Naprawdę? O to się teraz pytasz?

- A mam płakać? Nie mam ochoty – odwróciłam głowę.

- Odwróć się, opatrzę ci rany – polecił, sięgając po apteczkę i wyjmując z niej kilka rzeczy.

- Mają dwa dni, więc pewnie się zasklepiły – dodałam, unosząc lekko bluzkę.

Kiedy dotknął skóry wokół rany wilgotnym wacikiem, z trudem przełknęłam ślinę.

- Jedna z nich może się paskudzić – powiedział lekko drżącym głosem. – A druga zaczęła się goić.

- To dobrze. Myślałam, że będzie gorzej.

- Nie jest dobrze, ale rzeczywiście miałaś szczęście. A teraz może zaszczypać – powiedział i dotknął wacikiem rany.

Przegryzłam sobie policzek i zamknęłam na chwilę oczy.

Sebastian szybko założył opatrunek i westchnął przeciągle.

- Załóż moją marynarkę – zdjął z siebie ubranie i mi podał. – Przyniosę ci coś do jedzenia.

- Tylko coś lekkiego, jest mi trochę niedobrze.

- I do tego miętową herbatę – dodał i zniknął za niedużymi drzwiami.

Kiedy mężczyzna wyszedł, odetchnęłam głęboko. Z jednej strony czułam niesamowitą ulgę, że jestem już bezpieczna, a z drugiej, kiedy go zobaczyłam, miałam wrażenie, że ponownie się rozpłaczę.

Pragnęłam dotknąć jego twarzy i przyciągnąć do siebie. Przez tyle dni wyobrażałam sobie nasze spotkanie. Nie sądziłam, że zobaczy mnie w takim stanie. Musiałam wyglądać żałośnie.

Gdy usłyszałam skrzypnięcie drzwi, mimowolnie się wzdrygnęłam.

- To tylko ja – powiedział przyciszonym głosem. - Nie mamy tutaj wiele rzeczy do jedzenia, ale mam nadzieje, że to wystarczy – przyniósł niewielkiego rogalika i szklankę z herbatą.

- Bardzo ci dziękuję – odpowiedziałam, biorąc niewielkiego gryza rogalika.

- Do twarzy ci w marynarkach – dodał uśmiechając się pokrzepiająco, a ja poczułam gorąc na policzkach.

- Ulu, dziecko! – Zobaczyłam kobietę biegnącą w moją stronę. – Idź sobie już. Pilnuj steru – zwróciła się do demona, machając ręką.

Mężczyzna ostatni raz na mnie spojrzał i zniknął za drzwiami.

- Cześć babciu.

Pani Maria zamknęła mnie w mocnym uścisku, przez co zacisnęłam zęby, próbując nie dać po sobie poznać jak wielki ból mi to sprawia.

- Och, przepraszam, twoje plecy. Pokaż mi je.

- Nie, Sebastian się nimi już zajął. Założył mi opatrunek – uśmiechnęłam się delikatnie. – Nic mi nie będzie.

- Drogie dziecko, tak się martwiłam. – Położyła dłonie na moje policzki. – Strasznie zmizerniałaś. Musiało być ci tam strasznie.

- Już wszystko dobrze, Nie mówmy teraz o tym – przełknęłam ślinę. – Coś się wydarzyło pod moją nieobecność? – Zmieniłam temat.

Kobieta spojrzała na mnie pełnym emocji wzrokiem.

- Nie kochanie, nie mieliśmy nawet czasu, aby myśleć o czymś innym. Nawet on wydawał się być nieobecny.

- Sebastian? – Zapytałam, na co kobieta pokiwała lekko głową. – Babciu, jak myślisz, czy jest możliwość, że... - nie dokończyłam swojej myśli, jednak po oczach kobiety widziałam, że wszystko zrozumiała.

- To zależy tylko od niego i od tego czy demony są zdolne poczuć coś więcej.

- Każdy ma uczucia, nawet demony, kiedyś mi to powiedział.

- Jeśli ci to mówił, to znaczy, że nie wszystko stracone – wzięła moją dłoń i pogładziła po niej kciukiem.

- Dopływamy – demon nagle zjawił się w pomieszczeniu, a ja odwróciłam szybko głowę, próbując ukryć fakt jak mocno piekły mnie policzki.

Wyjrzałam za małe okienko i spojrzałam na rozciągające się pasma zielonego lasu. Poczułam jak spada ze mnie ciężar, o którym nawet nie miałam pojęcia. Dom, byłam coraz bliżej domu.