Azlan's Heart

Chapter Four

Tagal kong hindi nag-update ‘no? Sowwy, module pers tayo mga brad HAHAHAHAH!

This chapter is dedicated to my pretty prenny, Aizelle Chloe Ramos. Thank you for letting me used your beautiful name. Labyuu!

___

Mr. Azlan

Pagkapasok ko sa silid-aralan namin ay naging tahimik ang lahat. I was nervous for a moment tho minutes had passed and they were noisy again. I stayed in my grounds while looking around. Nang makakita nang maayos na puwesto ay naglakad na ako patungo roon.

Malapit ito sa bukas na bintana kaya kapag humahangin ay nililipad nito ang nakatali kong buhok.

“Hi! Bago ka lang ba? Ngayon lang kita napansin dito. I’m Aizelle Chloe Ramos, by the way!” A girl suddenly approached me. She extended her hand for a shakehands. Imbes pansinin ay iniyuko ko ang ulo sa mesa ko.

Katulad nang plano ko ay tanging pag-aaral ang aatupagin ko rito. I won’t make any friends kung iyon man ang kailangang mangyari sa buong taon kong pananatili rito.

“Don’t talk to her.” Napakurap-kurap ako nang marinig ang boses ni Lez, may pagbabanta sa tono nito at halata ang biglaang pagiging masungit.

“What? Why? Pipi ba siya? I can practice sign language naman.” And I bet that the girl who approached me earlier is pouting her lips. What’s with them? Bakit gusto nila akong maging kaibigan? What’s with having friends anyway? Parang ikakamatay nila kung wala sila niyon.

“Just back off. She doesn’t need one.”

Nanikip ang dibdib ko. Totoo namang hindi ko kailangan niyon pero masakit pa rin pala. I sighed and calmed my nerves down. Kaya mas lalong ayaw ko sa kanila. Mas lalo akong nahihirapan. Remind me to kick whoever that Azie guy is. Kung hindi niya sinabing dito ako mag-aaral ay hindi ko sana makikilala si Lez at mas lalong hindi ko sana mararamdaman ito ngayon.

“Grabe, ang damot mo naman sa kaibigan mo!” The other girl argued. Napalakas medyo ang boses nito dahilan para i-angat ko na ang paningin sa kanila.

“She’s not my friend. Huwag kayo rito sa tapat ko mag-away. Ang ingay ninyo,” I uttered sternly.

“Brr, ang lamig!” parang wala lang na sabi niyong babae na hindi ko kilala. She introduced herself earlier but I forgot about it, and I don’t have any plans to know about her anyway.

“Ang stiff mo naman! Hays, later na lang kita kukulitin. Hi, my name is Aizelle Chloe. Tayo na lang muna ang friends kasi ayaw niya hihi!” Hindi na nakaangal pa si Lez nang hilahin siya niyong babae. She sighed and look back at me but I only look away.

First day of school and yet our classroom did not arrived. May ibang pumapasok pero para lang sa pagpapakilala. I kinda expected that however, I never thought that it will be a little bit of nerve-wrecking. Hindi ako sanay sa harap nang maraming tao kaya medyo nagkanda utal-utal ako habang nagsasalita.

Sa tingin ko ay dapat akong masanay sa bagay na iyon dahil parang iyon na ata lagi ang gagawin namin. Kung hindi man recitation ay reporting naman. Ayon iyon sa research ko tungkol sa level na ito ng school year.

Dumating na rin ang oras ng lunch kaya lahat ng kaklase ko ay lumabas na para kumain habang ako ay naiwan sa puwesto ko dahil kahit si Lez at ang babaeng kasama nito ay lumabas na rin kahit gusto sana akong ayain niyong babae.

I don’t get it. Bakit kaya kailangang may kasama ka? Kaibigan? Partner? Hindi ba puwedeng mabuhay ang isang tao kahit walang ganoon? Hindi ba sila makakahinga kung wala silang kasama? Mamamatay ba sila kung wala silang kaibigan?