Epigraph and Quintessence (STATION Series #4)

Kabanata 17

Kabanata 17

Guilty

It was after that encounter that I felt number than before.

Hindi na sumagi sa isipan ko na alalahanin kung sino ba si Carpe Diem dahil matagal na 'yong nawala, ngayon ko lang napansin.

Hindi na rin sumagi pa sa isipan ko ang umasa na makikinig si Mommy sa opinyon ko. Umiyak na nga ko't nagsabi ng hinanakit sa kan'ya, hindi pa rin niya pinakinggan, 'di ba? Ano pa kaya ang opinyon ko tungkol sa mga bagay-bagay?

Kaya iyon na lang din ang pumasok sa isipan ko—na huwag na silang tratuhin na kung sino mang malapit sa 'kin kun'di tuluyan silang tratuhin bilang tagapagbigay trabaho. At ako, trabahador, humahanap ng paraan at tiyempo para mapunta sa mabuti nilang parte.

I'm going to treat this the way how they treated me—a business puppet. That's what I'm born for, right? Besides, it doesn't matter to them on how I treat myself. Hindi naman sila mapeperwisyo ro'n sa dulo. Mapeperwisyo lang sila kung hindi ko magagawa ang tungkulin ko nang tama.

Gagawin ko na lang ang tungkulin ni Savannah Brenner—ang maging perpekto at sumunod sa utos ng nakatataas. Bakit ako naguguluhan noon? Dahil may Carpe Diem Mujer pang naninirahan sa 'kin. Ngayon na inabandona ko na ang nakaraan katulad ng pag-abandona ni Mommy ro'n, naniniwala ako na makakamit ko ang kagustuhan nila.

Tuwing bumibisita si Abraham sa bahay ay hindi ko na pinapansin pa kung nakikita 'yon ni Mommy o hindi. My mother doesn't seem to mind it. All I know is if it feels like it got harder to breathe, her prying eyes are there.

We don't usually spend our time together at the house. Nangyayari lang 'yon kung tinatamad kaming lumabas kaya nananatili na lang sa bahay. Wala naman kaming ibang ginawa kun'di manood ng palabas sa kwarto ko. Nagdadala na lang ang mga katulong ng pagkain, pinamumukha na walang emosyonal na pangmamaltrato na nangyayari sa bahay.

The rest of our second-year college went on like that, however, I started to notice lesser emotional stress. Kaya siguro gano'n ay hindi ko na gaanong pinagtutuonan ng pansin ang reaksyon ni Mommy dahil pagod na pagod na. Wala rin naman siyang pakialam do'n dahil sino ba ako para pakialaman niya?

At the end of the year, I managed to get a high grade. They acknowledged it and even congratulated me, but I was too numb to appreciate it. I know that it didn't come from the heart that's why I took it as lightly as possible.

Now that I'm an incoming third-year college, I tried my best to make it to the top, again. With Abraham, of course. Plano pa niya na gawing pareho ang schedule namin para sabay na makapag-aral. Hindi na lang din ako umangal do'n dahil gusto ko rin naman. Isa pa, mas makabubuti 'yon dahil nasanay na ako na palaging kasama siya.

But of course, there's something that I'm scared of—when will he leave me? Parang bumabalik ako sa panahon kung kailan umaapak ako sa bubog at may nakatali sa leeg ko. Ang kaibahan nga lang, nabawasan ang mga 'yon. Hindi ko lang alam kung nakabubuti ba 'yon.

Am I digging my own grave?

"What if we don't share the same sched, Ab?" I asked in the middle of studying. He ordered his usual caramel latte while I tried the iced Americano.

He rose his brow at me and ate from my cake. Ngumiwi ako sa kan'ya nang inilagay na niya 'yon sa bibig. Nginitian lang ako at bahagyang inayos ang bagong gupit na buhok.

"We will," he said with certainty, "believe me."

I shrugged and nodded. "Okay... sabi mo..."

The café that we frequent for our study dates were slightly packed, probably because it's summer. It doesn't bother me anyway because I got used to their prying stares, if ever there are. Sabi nga ni Mommy, magsimula sa mahirap at sa mga sumusunod na pagkakataon ay madadalian ka na.