Epigraph and Quintessence (STATION Series #4)

Kabanata 36

Kabanata 36

Home

Seville's voice kept on playing in my mind. Palihim ko ring pinakikinggan kaya nababawasan ang pagka-miss ko sa boses niya.

But no matter how many times I listen to the audio, my heart always asks to listen to it personally.

It's impossible. Ayoko. Ayoko, pero bakit gusto ko pa rin?

My feelings for him are still the same. Confusion... in a good way.

Nang bumalik ako sa kwarto ay hindi ako makatulog. Paulit-ulit sa utak ko ang boses ni Seville, inaalala kung gaano kalambing pakinggan sa personal. Sa sobrang lambing ay makakatulog ang taong nakikinig. Bukod pa ro'n ay ang panunuyo na laging nasa tono.

How was he able to sound kind and honest at the same time? He sang as if he was the composer. Pati ang kanta at ang mga emosyon na nando'n ay inaangkin niya, ipinararating na sa kan'ya talaga galing 'yon.

He interpreted the song in the most honest and kindest way possible. Dahil do'n ay hindi ko mapigilang isipin na hindi ba talaga nagbago si Seville?

Looking back at the argument at the day when I decided to end my independence, he confessed to me that he had been learning about himself... but he couldn't understand anything.

Pag-aaral na walang patutunguhan. Pag-aaral na walang saysay.

After a few years, was he able to learn about himself, somehow? O itinatago pa rin niya 'yon sa pag-iisip na tapat siyang tao kaya wala na siyang maitatago pa?

Why do honest people think that way? Weren't they informed that even though they're honest to other, they're dishonest with themselves? Pero kung gano'n nga, paano naman ang mga taong kagaya ko—ang mga taong hindi tapat? Saan ko ikakategorya ang sarili?

I sucked a deep breath and stared at my ceiling.

I just couldn't understand anything. Parang itinutulak nila ako kay Seville, ipinahihiwatig na tatanggapin niya pa rin ako pero hindi ako naniniwala.

Bakit mo tatanggapin at patatawarin ang taong nanggamit at nanira sa 'yo? Magiging masyadong mabait si Seville kung gano'n ang gagawin niya sa 'kin. Hindi ko kayang magpatawad ng gano'ng klaseng tao.

Pero sa simula pa lang, alam ko nang magkaiba kami ni Seville kaya bakit ko ikinukumpara ang sarili sa kan'ya? I must be so confused for me to think about this.

In the next weeks, I did my best to occupy myself with my work. Nawala ulit sa isipan ko ang boses ni Seville dahil hindi ko na pinakikinggan pa ang boses niya. Hindi ko na rin binibisita ang YouTube nila, takot na bumalik muli ang nararamdaman.

Hindi ko mapigilang matawa sa pinaggagawa sa sarili.

Bakit ko nga naman pinagkakaitan ang sarili ng kung anong ikinasasaya ko?

Pero dahil sa mga nangyari, ikinasasaya ko pa rin ba 'yon? Hindi ba't nagbago rin ang nararamdaman ko katulad ng sa kan'ya?

I smiled bitterly. I've been trying my best to be honest to myself, but it seems to me that he's the only one who can properly help me with it.

Nakaaawa pa rin pala ako?

"Hindi ako Top 1 sa school pero Top 5 naman kami sa Rising Artists," pagmamayabang ni Cloud nang tumawag ulit. Hindi ko pa rin inaalis ang pag-ignore sa kan'ya kaya sa group chat naming tatlo siya nag-chat.

"O? Magaling ka na n'yan?"

"Alam mo, Tere, kung 'di lang kita pinsan itatakwil na kita."

"Ba't mo 'ko itatakwil e 'di mo naman ako inampon?"