Emperor of Death | Dutch

Proloog

Ik zweette me kapot.

Letterlijk, alsof al het vocht wat mijn lichaam had opgeslagen door mijn poriën naar buiten sijpelde. Het zware, katoenen nachthemd wat ik had gedragen had ik een tijd geleden al verwisseld voor iets wat mijn huid meer ademruimte gaf, maar het scheen niet echt te helpen.

Met een klamme hand probeerde ik mezelf wat frisse lucht toe te wapperen, maar het enige wat ik ermee bereikte was een extra dosis van de bedrukkende, misselijkmakende geur van hortensia's en zoethout. De lucht die in mijn kamer hing was zwaar en geladen en drukte op me van alle kanten.

Het enige raam in mijn kamer had ik al wagenwijd opengezet in een poging de benauwdheid te vervangen door de frisse nachtlucht. De waterdruppels die langs de regenpijp naar beneden stroomden vormde een plasje op mijn vensterbank en drupten met een regelmatig getik op de vloer. De koelte bracht rillingen over de bezwete huid van mijn rug. Ik voelde me koortsig, maar mijn temperatuur leek normaal volgens de Heler die ik net na de avondmaal naar mijn kamer had geroepen. Ze had een koel bad voorgeschreven, met wat druppels van lavendel om me tot rust te banen.

Voor de tijd dat ik erin had gelegen had het geholpen, maar kort daarna was het effect al gauw weggeëbd.

Ik had alles geprobeerd om mezelf tot rust te brengen, rekken en strekken, luisteren naar rustgevende muziek, maar zelfs mezelf begraven in een van mijn geliefde boeken, uit de hoge klassieke boekenkasten in mijn kamer had niet geholpen.

Rusteloosheid knaagde aan me.

Ik voelde de behoefte om in mijn dunne nachthemdje mijn kamer uit te glippen en te dansen in de stromende regen die uit de hemel stortte. Ik stelde me de verlichting die het zou brengen al bijna voor. Het vleugje buitenlucht dat langs de natte haren in mijn nek streek, liet de kleine babyhaartjes overeind staan.

Het was niet de enige keer dat ik zo'n bui gehad. Toen ik klein was had ik er ook weleens last van gehad, met trillende handen nog aan toe. Het was iets wat niet vaak voorkwam, maar naarmate ik ouder werd leek het steeds regelmatiger op te doemen. De Helers die ik had bezocht hadden het afgeschreven aan stress en angst, iets wat onzin was volgens mijn vader. De pillen die ze me hadden meegeven had hij me na de bezoeken afgenomen en weggegooid.

Emoties zijn zwakheden waar wij ons niet aan onderwerpen. Beheersing is de sleutel tot respect.

Hij was boos op me geworden, en het afgewimpeld aan mijn eigen zwakheden.

Mijn keel voelde uitgedroogd en ruw en mijn tong lag als een dood gewicht in mijn mond. Alsof ik urenlang schreeuwend en huilend tegen iemand was uitgevallen. Was dat maar waar. Misschien dat er dan iemand was geweest die naar me had geluisterd.

🙤 · ┈┈┈┈┈┈ · ꕥ · ┈┈┈┈┈┈ · 🙦

Author's Note:

Hee!

Als eerste superbedankt dat je mijn verhaal wil lezen! It's my little baby and I'm very proud of it:)

Dit is de eerste keer dat ik genoeg moed heb verzameld anderen het te laten lezen, en ik ben me ervan bewust dat het niet perfect is. Bedenk echter wel dat dit slechts de ruwe, ongepolijste versie is. Later maak ik me wel druk om de grammatica en spelling haha

En please, als je het leuk vind, aarzel vooral niet om comments en feedback achter te laten, daarmee help je mij enorm (but again, please go to hard on me)

En héééél misschien, als je het verhaal leuk vind, zou je dan niet willen vergeten een vote achter te laten? Dat zou ik enorm fijn vinden.

Ik ben niet iemand die je bij elk hoofdstuk dwingend verzoekt omdat te doen, want persoonlijk vind ik dat echt zwaar vervelend, dus bij deze de enige keer dat ik vraag of je het misschien wil overwegen.

Lots of love,

Jasmijn:)

🙤 · ┈┈┈┈┈┈ · ꕥ · ┈┈┈┈┈┈ · 🙦