Emperor of Death | Dutch

Hoofdstuk 27

Het dauw van de ochtend vormde een dun laagje condens op de ramen, waarop de schaduw van mijn gestalte duidelijk zichtbaar was. Het was een wit gordijn dat het heuvellandschap en de charmante kleine huisjes tot een wazige achtergrond veranderde.

Met mijn benen omhooggetrokken tegen mijn borstkast tekende ik figuurtjes in de nattigheid. Ze verdwenen na enkele seconden, door de warmte vanuit de warme kamer. Toch gaf ik het niet op en bleef ze overtrekken, mijn gedachten op zero.

Het was een ritueel dat me rust gaf. Zonder na te denken liet ik mijn vingers hun eigen gang gaan. De afgelopen uren was ik in die houding gebleven en ergens had ik de deken over mijn schouders heen getrokken. Beetje bij beetje werd het lichter, en gluurde zonnestralen voorzichtig door het de mistige deken die over het landschap hing. Vogels tsjirpten in de boom naast het raam en zorgde voor een beetje leven in de gedempte stilte.

Voor het eerst in maanden voelde ik me rustig, voor een moment. Ik was continu onderweg geweest, dan wel in mijn gedachten, over wegen die uiteindelijk allemaal in hetzelfde, donkere gat terechtkwamen, dan wel fysiek, door kronkelende bospaadjes en bruggetjes die een rivier overstaken.

Maar nu, niks. Stilte.

Maar niet een stilte die aan je knaagde, en je uiteindelijk aanzette tot een dag lang van piekeren, een stilte die in je buik kriebelde en een knoop veroorzaakte die niet meer weg te krijgen was, alleen maar omdat je het gevoel had dat er wat aan zat te komen.

Hoe onrustig ik straks was geweest, nu leek het zo te zijn dat ik het middelpunt van de tornado had bereikt. Het stiltepunt waarin je zachtjes zeefde, omhooggehouden door de zwaartekracht en de rukwinden aan de buitenkant ervan.

Ik slaakte een diepe zucht en strekte mijn benen voor me uit. Ze waren verkrampt geraakt door de stramme houding, en gevoelloos door het wegtrekken van het bloed. Het zou zo wel tijd zijn om op te staan, besefte ik. Roux zou zo ook wel wakker worden en er vanuit gaan dat het weer een dag werd waarop ik haar zou teleurstellen en me zou terugtrekken in mijn eigen, in stilte gehulde wereldje. Zonder enige vorm van gewaarwording.

Ik dacht dat we naar de hoofdstad zouden gaan, het leger, weet je nog?

Als we hier toch alleen maar binnen zitten, had ik net zo goed thuis kunnen blijven, dan had ik tenminste nog mensen gehad die terug zouden praten.

Hallo, aarde aan Dawn. Ben je er nog.

Zucht.

Ik had haar genegeerd, en op een gegeven moment had ze het maar opgegeven. Vandaag zou anders worden. Vannacht was een omslagpunt geweest, ik was me bewust geworden van...alles-.  Er was een golf over me heen gespoeld die de zwaarte met zich mee had genomen en me in staat had gesteld om helder na te denken, om plannen te smeden. Ik moest stoppen met medelijden hebben en actie ondernemen. Mijn hele leven lang hadden andere mijn lot in hadden gehad, maar nu ik de touwtjes eindelijk in eigen bezit had, besloot ik het zo door te brengen.

Dat zou ten einde komen. Ik weigerde om het verleden nog langer vat op me te laten hebben. Het was gebeurd en ik kon er niks meer aan veranderen. De toekomst, daar had ik wel zeggenspraak in, en het werd eens tijd dat ik daar iets mee ging doen.

Ik voelde me energiek, vol vastberadenheid en klaar om op pad te gaan. We hadden hier te lang stilgezeten en het werd tijd om van mijn kont af te komen. Ik had een belofte gemaakt en het werd tijd om die na te gaan komen.

Beloftes waren bijna zoals een overeenkomst; iets heiligs, een ritueel dat je bezegelde met je hart, je ziel en je leven. Wanneer een overeenkomst werd verbroken werd, hingen daar consequenties aan, de een nog zwaarder dan de ander. Mijn vader hield me zoveel mogelijk thuis van zaken die het hof betrokken; adellijke bijeenkomsten, feesten of zelfs gewoon theeafspraakjes. Allemaal werden ze door hem afgewezen. Zonder pardon of excuses, zonder dat ik er ook maar enige zeggenspraak in had gehad. De enige reden dat ik blij was om me niet tussen het hoge gepeupel te mengen was omdat ze erg begaafd waren met hun woorden. Sluw als vossen hadden ze je voordat je het wist in een overeenkomst gestrengeld die je zomaar je eerstgeborene, of zelfs je leven zou kunnen kosten. Dubbele betekenissen en zijweggetjes waren gekronkeld, zo dat je het bijna onmogelijk was om je er uit te kunnen wurmen. Elke letter was doordrongen met magie die je met kettingen vastbond aan de grond. De enige manier om je uit de ketenen te bevrijden was om je overeenkomst na te komen. Het was een gruwelijke vorm van leedvermaak voor de adel. Een spel wie er de meeste onschuldigen in kon verdoemen. Natuurlijk leverde het ze buiten leedvermaak ook wel meer op, zoals slaven, geld maar de belangrijkste was nog wel macht. Hoe meer sluwe overeenkomsten, hoe hoger je schijnbaar in de sociale ladder zou kunnen klimmen. Het was een wreed trekje, een die alleen Fae zo meesterlijk leken te beheersen. Fae waren gevreesd voor hun woorden, hun eigenschap om je in een val te lokken die bijna onmogelijk was om te zien aankomen.

Zelf had ik nog nooit een overeenkomst gesloten, maar de belofte die ik aan Juniper had gemaakt kwam dichtbij. Op het hoofdkussen van het bed wriemelde Roux heen en weer. Een zuchtje zo zacht dat het bijna onverstaanbaar werd, ontsnapte aan haar lippen. Haar ogen waren nog gesloten en ze lag doodstil, maar ik wist dat ze wakker was. 'Goeiemorgen. Ben je er klaar voor?' Mijn hese en vermoeide stem opende de haar ogen. Ze veegde haar haar rommelige haar uit haar gezicht, roze plukken piekten alle kanten op. 'Klaar voor wat?' Verward staarde ze me aan en met een vies gelikt slikte ze de brok in haar keel door.

Nu draaide ik me ook langzaam weg van het raam, stijf en haperend. Een kleine glimlach vol beloften sierde mijn lippen, bescheiden maar toch aanwezig. 'Klaar om wat monsters er van langs te gaan geven?' Ik legde de nadruk op de betekenis van mijn voorstel. Het moment waarop het besef bij de pixie binnendrong was gelijk zien; haar ogen werden groter en haar mond viel een klein stukje open.

Snel klapte ze hem dicht en vloog nog net niet overeind. 'Meen je dat?!'

Ik knikte kalmpjes en strekte mijn armen boven mijn hoofd. Botten en spieren schoten weer op hun plek en leverden een aangenaam gekraak op. Mijn voeten raakten de grond, met een nieuw gevonden doorzettingsvermogen, een nieuw doel dat zich had vastgekleefd in de verste uithoeken van mijn geest.

Terwijl ze het wollen kleedje, dat dienstdeed als een minuscule deken, van zich afwierp danste ze over het matras, vrolijk neuriënd van opwinding. 'O dit wordt zo gaaf.' Met mijn wenkbrauw hoog opgetrokken betwijfelde ik haar. 'Gaaf om naar een kamp te gaan waar je, als je de training überhaupt overleefd waarschijnlijk wordt afgeslacht in de strijd?' Geamuseerd keek ik naar haar kleine gestalte, die een poging deed als een ninja door te gaan; haar beentjes schoten alle kanten uit en haar handen zwaaide ze mysterieus heen en weer.

'Weet je dat je soms echt een pretbederver kunt zijn,' verontwaardigd murmelde ze, terwijl ze me met samengeknepen ogen aankeek. Het was binnensmonds gemompel wat ik zonder mijn scherpe gehoor niet zou hebben opgevangen.

'Wacht maar totdat je zometeen afgemat wordt, en push ups moet doen totdat je erbij neervalt. Dan wens je dat ik de pretbederver zou zijn, geloof me.' Ik grijnsde naar het kleine elfje. Ze was stokstijf blijven staan en wierp me een paniekerige blik toe.

'Wacht. Push ups?' Traag herhaalde ze de woorden, alsof ze ze nog een keer moest horen voordat het kwartje zou vallen. 'Dat meen je toch niet serieus. Ik. Een pixie. Die push ups moet doen. Dat is belachelijk!'

Ik haalde mijn schouders op en dramatisch plofte ze op haar rug, haar arm over haar voorhoofd geslagen. 'Kom op kleine dramaqueen, de push ups wachten op je.' Ik kon nog net op tijd het kleine harde voorwerp ontwijken dat richting mijn hoofd suisde. Later toen ik het op de grond terugvond bleek het een knoop te zijn, wat zeer zeker een venijnige blauwe plek zou hebben achtergelaten, mocht het zijn doelwit geraakt hebben.

🙤 · ┈┈┈┈┈┈ · ꕥ · ┈┈┈┈┈┈ · 🙦

Hello my loves,

Sorry dat ik de afgelopen-..twee? dagen een beetje inactief ben geweest.

Ik was druk bezig met het allernieuwste ddel: Hof van zilveren vlammen lezen, en let me tell u, it's the best fucking book of the whole series.

I cried.

Multiple times actually (But that is a secret)

Anyways, I'm back:)

Heheh we zijn er bijna, watch Dawn turn into a badass in just a few moments:)

My baby is growing up *sniff*

🙤 · ┈┈┈┈┈┈ · ꕥ · ┈┈┈┈┈┈ · 🙦