Emperor of Death | Dutch

Hoofdstuk 32

Ik had niet veel mannen in mijn leven gezien, maar ik had zeker genoeg boeken gelezen om te weten dat dit exemplaar een meesterwerk was. Alhoewel Ember er niet zo over leek te denken, zo verachtend keek ze hem aan. Als hij het al leek te merken, besteedde hij er geen enkele aandacht aan. Misschien had ze het niet zo op blonde mannen, dat zou kunnen natuurlijk.

Alsof hun broek zojuist in de fik was gevlogen sprongen de jongens die eerder zo arrogant waren geweest, op. Ze haastten zich naar de man toe en stelden zich op in een keurige rij. Ember en ik wisselden een blik uit en kwamen langzaam overeind om het voorbeeld te volgen van iedereen die zich er naar toe begaf. Ergens aan het rechtereinde vonden we een plekje naast een bleke en slungelige jongen, ongeveer van onze leeftijd. Integendeel tot zijn veel gespierdere leeftijdsgenoten wierp hij ons een verlegen glimlachje toe, zijn handen trillend die hij wanhopig in zijn zakken probeerde te verbergen.

'Ik ben Kolonel Ambrose.' Blaffend ijsbeerde hij langs ons heen, een aantal van ons een minachtende blik toewerpend. 'Vanaf nu af aan volgen jullie mijn orders op. Als ik zeg dat je staat, sta je op. Als ik zeg dat je rent, ren je. Als ik zeg dat je eet, eet je.' Hij stopte in zijn pas en liet zijn blik langs de rij glijden. 'Is dat begrepen?'

Niemand antwoordde, waarop hij uit zijn slof barstte. 'Ik vroeg; Is. Dat. Begrepen?' De impact van zijn hardde stem vloogovers ons heen en de kracht die er in verworven zat liet me met mijn ogen knipperen. Mijn hele lichaam verstrakte in protest, de spieren ervan ineenkrimpend. 'Ja, meneer.' Iedereen mompelde het antwoord met terneergeslagen ogen. Voor dit moment was dit genoeg om hem tevreden te stellen want hij knikte kort en gebaarde met zijn hoofd naar de man en de vrouw die naast hem stonden. 'Dit zijn sergeant Sharp,' een knikje naar de korte, breedgebouwde man naast hem, met biceps zo groot als een boomstronk. 'En sergeant Basil,' nog een knikje, maar deze keer naar de tengere, gebronsde vrouw aan zijn rechterzijde.

'Hun zullen over jullie directe training gaan. Mocht zich er een omstandigheid plaatsvinden dat hun afwezig zullen zijn, neem ik het over.'

De bomlange, gespierde generaal veegde zijn schouderlange gouden haar uit zijn gezicht. Een spiertje trok in zijn kaak. 'Ik verwacht van jullie allemaal discipline en gehoorzaamheid. Beschik je daar naar mijn genoegen, of naar dat van mijn sergeanten, niet genoeg over, vertrek je.'

Hij vouwde zijn handen achter zijn rug. 'Heren.' Hij groette naar alle mannelijke rekruten in de rij. Net op het moment dat ik dacht dat hij Ember en mij zou overslaan, gleed zijn blik naar het einde van de rij waar wij opgesteld stonden. Onder zijn donkere blik verstrakte ik, op een andere manier dit keer. Zijn ogen gleden over mijn gezicht. Naast me voelde ik van Ember dezelfde reactie. 'Dames.'

Zodra hij de deur door was stapte de vrouw naar voren. Met haar donkere haar in een strak knotje in haar nek en het kartelige litteken dat van haar rechteroogkas naar het midden van haar wang liep, maakt haar da tot een indrukwekkende verschijning.

'Sergeant Sharp en ik zijn vanaf nu verantwoordelijk voor jullie. Dat betekent dat jullie exact doen wat wij jullie opdragen te doen, geen gezeur, gemekker of commentaar.' Streng ratelde ze verder alsof ze een lijstje had wat ze hoorde af te werken. 'We verdelen de groep in tweeën. Een deel valt onder Sergeant Sharp zijn hand,' met een knikje wees ze naar de linker kant van de rij. 'En over de ander helft zal ik toezien.' Nu keek ze de acht rekruten aan de rechterkant aan, waaronder Ember en ik.

'Vandaag zal vooral zijn om te wennen, kennis te maken met jullie team en een beetje wegwijs te worden op het terrein.' De boos kijkende, beer van een man nam het woord van haar over. Met een dikke stompige vinger wees hij naar het midden van de rij. 'Jullie. Jullie gaan met mij mee.' Op het moment dat niet iedereen gelijk in beweging kwam zodra hij het zijn snauwde hij het bevel nog een keer, bars en geïrriteerd. De acht jongens sprongen op, elkaar nerveus aankijkend, en slenterden met enigszins zenuwachtige uitdrukkingen achter hun nieuwe leider aan.