Emperor of Death | Dutch

Hoofdstuk 22

Damn.

Ik wist dat de koningin niet was wat je van haar verwachten, maar dat er zo'n duistere kant aan haar zat had ik nooit voor ogen gehad. Dat maakte het misschien nog wel het engste aan haar. Het perfecte, serene uiterlijk dat eigenlijk maar een masker bleek te zijn. Een masker vol schaduwen dat verborgen bleef door haar lichte, goudkleurige uiterlijk dat het zo perfect verbloemde. Ik was vastbesloten om haar niet als vijand te krijgen, want eerlijk gezegd weet ik niet of ik dat wel zou overleven.

Ik neem het terug, ik zou het zeker weten niet overleven. Tenminste niet zonder er onaangetast uit te komen. Ze maakte me al nerveus door de onbegrensde, oude macht die ze elke seconden uit leek te stralen. Macht die ik zelfs tot in mijn botten voelde, maar shit. Nu was ze gewoonweg eng geworden.

Hoewel niemand wat had gezegd over de duur van mijn verblijf, of dat ze me weer weg wilden hebben besloot ik dat ik lang genoeg had geprofiteerd van hun gastvrijheid. Met slecht nog enkele beurse plekken was mijn lichaam weer prima in staat om verder te reizen naar de koninklijke legerbasis. Alhoewel, ik had nog niet veel gehoord over hoe de inschrijving zou verlopen want zover ik wist waren ze best streng met het rekruteren van nieuwe kandidaten. Althans, dat waren ze want met een oorlog die steeds dichter scheen te komen, leek het me niet dat ze nu nog echt een andere keus zouden hebben.

Maak je daar later maar druk om Dawn, zie er nu eerst maar eens te komen. Vol met nieuw herziende moed en motivatie, schudde ik mijn nek los en draaide mijn hoofd heen en weer om de knopen los te maken.

De spullen die de pixies hadden weten te redden van de Xilix was slechts een klein deel van de dingen die ik had gepakt voor mijn reis. Het enige wat er over bleef waren een paar kledingstukken, mijn versleten rugzak, een van mijn favoriete boeken en een ketting die ooit van mijn moeder was geweest. Ik had het een keer gevonden toen ik, weliswaar zonder toestemming, tussen mijn vader spulletjes aan het rommelen was en de prachtige zilveren ketting had gevonden. Eerst had ik het willen terugleggen maar het hangertje was gewoon zo mooi geweest; een kleine dolk met vleugeltjes eromheen, verassend gedetailleerd voor verder zo'n simpele ketting. En het was niet dat mijn vader het ooit van plan was te gaan dragen, toch?

In de grote kast die tegenover het bed zocht ik naar spullen die eventueel van pas zouden komen maar het enige wat het leek te bevatten was een hele reeks van dezelfde, doorzichtige nachthemden als die ik nu droeg. Ik denk niet dat dat echt geschikt is voor een legeropleiding. Teleurgesteld vouwde ik ze weer op en legde ze weer op het stapeltje. Dan maar met de spullen die ik nog wel over had.

Ik sloot de openstaande deuren, wat niet zonder gepiep of gekraak ging. De scharnieren waren schijnbaar al zolang niet gebruikt dat ze helemaal verroest waren. Vanuit mijn ooghoeken viel me iets op wat nog niet eerder op de muur had gestaan, daar was ik zeker van. Fronsend liep ik dichter bij en bracht mijn gezicht dicht naar het oppervlak om de vreemde, donkere vlek te bestuderen.

Het leek op een soort brandplek, waar de bovenste laag was aangetast en geheel was verkleurd. De donkere as was gevormd in een soort ovaal, in het midden een grote en daar boven wat kleine plekjes. Vreemd. De randen eromheen waren geschilferd door houtsplinters die weer overgingen in de normale kleur die de rest van de muur ook had. Alleen deze plek was aangetast en ik vroeg me af wat er gebeurd was. Ik zou toch zweren dat dit er net nog niet was geweest. Het kriebelde aan me maar ik schudde het rare gevoel van me af en liet het maar zo als het was.

De rugzak was een stuk lichter, nu dat ik mijn losse, roze jurk had ingewisseld voor wat meer gepaste kleding. Net op het moment dat ik de gespen dichtmaakte en de hengsels over mijn schouder sloeg merkte ik het kleine figuurtje op die boven op de deur zat. Ik had niet opgemerkt dat de deur open was blijven staan na het vertrekken van de koningin en met gekruiste vinger hoopte ik maar dat er niemand voorbij was gekomen, net op het moment dat ik van kleren was gewisseld.

Met bungelende beentjes zat Roux daar alsof ze niks anders had om haarzelf bezig te houden, dan naar mij te kijken. Ik bleef stokstijf stilstaan, alsof ze me op iets had betrapt. Zonder dat ik et eigenlijk bedoelde verscheen er een schuldbewuste uitdrukking op mijn gezicht.

'Waar ga je heen?' Het kleine wezentje, dat ik in de afgelopen tijd toch enigszins als een vriendin was gaan beschouwen door haar opgewekte karakter vroeg het me stilletjes. Haar stemmetje klonk klein en gekwetst, alsof iemand haar zojuist in haar gezicht had geslagen.

'Eh' Ik wist eigenlijk niet wat ik haar moest vertellen. Het was de bedoeling geweest dat ik zo onopgemerkt zou vertrekken, zonder verder al te veel aandacht op mezelf te vestigen. Ik zat zonder woorden en de stilte die zich tussen ons uitstrekte zei genoeg. Ze knikte. 'Dus ik neem niet aan dat je van plan was om te vertellen dat je wegging?' Beteuterd stond ze op en liep over de rand van de deur heen. 'Het was leuk om je gekend te hebben.. Dawn.'

De pixie wist me op de een of andere manier ellendig te laten voelen. Het maakte me dat ik niet weg zou kunnen gaan als ik van plan was geweest. 'Ik ga naar de legerbasis.' Ik flapte het eruit, zonder verder na te denken. Ze hield stil midden in de stap die ze zette, wat een grappig gezicht op leverde. 'Waarom zou je daar heen willen,' beduusd keerde ze zich naar me om. Geschrokken bijna, alsof dat niet een antwoord was dat ze had zien aankomen.

Ik zuchtte en plofte terug op het bed, mijn rugzak achter me neer gooiend. Het matras veerde mee met mijn gewicht en lanceerde de tas omhoog. 'Het..-'

'Ik wil een soldaat in het Thuyriaanse leger worden...' Zo het was eruit. Het klonk bizar, lachwekkend zelfs; het meisje dat nog niet eens een paar monsters van zich af kon houden, en op een haar na was gestorven in de poging daartoe, een soldaat in het leger van Thuyria wilde worden.

IK hief mijn vinger op en maande haar tot stilte, voordat ze even de kans kreeg om haar mond te openen. 'Ik weet wat je gaat zeggen, het is een stom plan en waarschijnlijk iets waar ik spijt van ga krijgen. Maar het is gewoon iets dat ik moet doen oké, je zult het waarschijnlijk niet begrijpen.' Wanhopig vloog het eruit in een poging het haar uit te leggen.

Haar ogen die de kleur hadden van rozen knipperde langzaam. Haar ogen schitterde. 'Dus-..'Ze rekte haar woorden uit en hielden me langer in spanning van haar oordeel. 'Wanneer gaan we?'

➼

'Ik ga hier niet langer met je mee in discussie Roux. Je gaat niet met mij mee, ben je gek geworden ofzo?' Vastbesloten om haar van haar waanzin af te brengen was ik nu al tien minuten bezig om haar te overtuigen. Iets wat niet makkelijk was gezien de pixie een dosis van eigenwijsheid bezat die groter was dan ze ooit in dat kleine lichaampje van haar kwijt kon.

'Maar..-' Ik brak haar af voordat ze haar zin af kon maken. 'Nee. Ik peins er niet over. Je bent een pixie, Roux, hoe denk je dat je gaat overleven in een legerkamp.' Het koste me al mijn weerstand om niet in te geven aan het kleine feetje en niet in de val van haar smekende grote oogjes te kijken. Het was net een zwerfhondje dat je smeekte om mee naar huis te nemen.

'Alsjeblieft Dawn, laat me hier niet achter. Geef me een kans om de echte wereld te zien.' Haar lippen trilden en tranen welden op in haar ooghoeken. 'Ik wil gewoon avonturen beleen, en mensen ontmoeten en niet mijn leven lang hier opgesloten te zitten, zonder dat iemand weet dat ik besta.' Ze klonk zo oprecht en verdrietig dat het pijn deed in mijn borstkast. Medelijden welde in me op en duwde tegen de laatste restjes van weerstand die ik nog had.

Een kleine update voor jullie;

Ik heb vandaag alleen nog een wiskundeles *sigh* en dan ben ik er klaar mee (letterlijk en figuurlijk haha)

I'm working on the next chapter *niet iets wat ik tijdens mijn les heb gedaan hehe* dus misschien nog een update vandaag:)

Oh en btw, er is een nieuwe cover IEEEEEE *screams from enthusiasm*

(Nee pap er is niks aan de hand, let maar niet op mij)

Ik ben er zo blij mee yayyy!

Quick side note tho, de afbeelding is wel van pinterest (don't judge me) dus ik moet wel ff credits geven aan de artits; unknown

Dus ja, dat was het wel eigenlijk.

Anywaysssssssss

This was ur daily dosis of my weirdness

ヾ(⁍̴̆◡⁍̴̆。)ノ