Emperor of Death | Dutch

Hoofdstuk 41

'Het is tijd.' Fluisterde de gestalte.

'Het is tijd om de fout recht te zetten. Het meisje moet haar lot onder ogen komen.' Het figuur, gehuld in zilver en stralend goud fluisterde het, zijn stem met een pure kracht die onmisbaar was.

Ze sputterden niet tegen. Hij had immers gelijk. Het was tijd om de chaos te herstellen. 'Zij mogen niet met hun meester herenigd worden. HIJ mag niet terugkeren, wat er ook gebeurt.' Zijn tweede beaamde het bevel van hun heerser.

'Geef haar meer tijd.' Het figuur, gehuld in schaduwen en dood, sputterde tegen. De droefheid trok door zijn donkere hart. Het meisje verdiende dit niet. Het was zijn zonde geweest. Zijn zonde die er voor zorgde dat haar hart al zo lang geleden werd gebroken- Werd gebroken voordat het de tijd kreeg om te helen. Ze was geboren met een hart dat breekbaar en delicaat was. Het mooiste wat hij ooit had gezien, het puurste waar hij ooit zijn sombere ogen op had gericht. Hij had haar gevold, al die jaren. Haar lach het enige wat hem door die duisternis leidde. Zij was zijn anker geweest, al die jaren. De ster aan zijn donkere hemel. Het vuur dat het zijne bleef aansteken, hoe klein zijn vlam ook was.

Maar nu. Nu moest hij haar pijn, haar verdriet onder ogen zien. Hij moest er mee leren leven dat hij dit prachtige, pure wezen had gebroken. Hoe hij haar vleugels had gebroken en haar ervan weerhield om ooit nog te vliegen. Maar ze moest wel. En toen voelde hij iets, voor het eerst in al die eeuwen van duisternis en leegheid, van woede en agonie, had gevoeld. Mededogen. Liefde voor zijn kleine feniks.

Dus hij protesteerde. Hij kwam op voor zijn heldere lichtje, zijn schepping.

'Geef haar meer tijd. Laat haar ervaren hoe het is om te leven, om lief te hebben. Geef haar meer tijd om te helen. Helen voordat ze opnieuw gebroken wordt. Want dat zal ze niet overleven, die pijn zal ze niet te boven komen. En we hebben haar nodig. Zij zal het enige zijn want hem zal weerhouden van zijn tirannie. Het lot is gewoven, haar toekomst is vastgelegd. De sterren hebben het bevestigd.

Zijn stem was zo betoverend als de doodskreet van een ster. Krachtig en zacht, vol gebroken beloften en liefelijke benamingen. Gefluister van geliefden in de schaduwen. Waarheden die het licht nooit zouden zien en meegenomen werden naar de andere kant. Chaos en rust, twee kanten van een munt.

De figuren aan de tafel keken op van zijn pleidooi. Nog nooit hadden ze hem horen opkomen voor een leven. Nog nooit hadden ze hem mededogen zien voelen, nog nooit hadden ze hem zien geven om iets anders dan zichzelf. En misschien was dat wel wat hun over de streep trok. Misschien was dat sprankje van medelijden wat ze voor zijn gedoemde ziel voelden, wat hun deed besluiten om hem dit geschenk te geven. Hij was ooit hun vriend geweest, voordat hij zich afzonderde in zijn schaduwen, zijn eigen duisternis en pijn wat het enige werd dat hem liet voelen. Hij was een geworden met zijn hartzeer.

Als dit wezen, dit meisje hem deed opleven, dan zouden ze zijn verzoek inwilligen. En misschien. Heel misschien zou zij in staat zijn om hun hun broeder weer naar boven te sleuren. Ookal wisten ze diep van binnen. Dat haar breken, zijn ondergang zou worden.

'Goed dan.' Hun leider bekrachtigde zijn wens.

'We geven haar meer tijd. Ze zal leren hoe het is om te leven. Maar beproevingen zullen op haar pad komen. Ze zal pijn kennen, hartzeer en somberheid. Angst voor zichzelf en het monster in haar. De reis zal haar doen overweldigen. Het zal moeilijk zijn, zo moeilijk dat ze zal willen opgeven. Maar ze zal doorgaan. Haar vechtershart zal groeien, sterker worden. En op het eind. Wanneer de tijd gekomen is, zal het haar kracht zijn die hem vernietigt.'

'Medelijden heeft ze niet nodig, broeder. Ze heeft zichzelf al gered lang voordat wij ooit in beeld kwamen,' Hij die de ware aard van mensen zag, hun levensdraad bracht zijn stem in.

In stilte accepteerden de andere figuren het. Ze hadden geen keus. Ookal was het zonde om haar licht te zien uitdoven.

De vrouw zegende haar in stilte. Haar broeders merkten het niet, toen zij een straaltje van kracht naar het meisje uitzond, een omhelzing van haar kracht die haar door het donker zou leiden. Niemand verdiende het om alleen te zijn. Alleen te zijn terwijl iedereen tegen je was. Dus ze wenste, wenste in stilte dat het meisje iemand zou vinden. Die haar aanvulde zoals zij bij hem zou doen. Samen, dacht ze. Samen komen ze er doorheen. Hij zal haar comfort en veiligheid geven, zowel als haar uitdagen. Haar dwingen de beste versie van zichzelf te worden. Voor hem zou ze de dood trotseren.

Zij zou de toorn zijn die de wereld zou kunnen vernietigen, of hem zou kunnen helen.

En misschien zouden ze er spijt van krijgen, om haar toorn over hun heen te roepen.

'Ik moet wel, mijn prachtige schepping, mijn kleine feniks. Ik heb geen andere keus. Nog een opoffering, nog een gevecht. '

De schaduw fluisterde het, hopend dat zijn woorden haar zouden bereiken. Dat ze zijn keuze zou begrijpen. Zou begrijpen dat er geen enkele andere mogelijkheid was. Dat zij hun laatste redding was. En hij wist. Wist doordat hun zielen geschapen waren uit dezelfde bron, dat ze het zou doen. Ze zou alles doen wat er voor nodig was.

Alles. Tot het bittere eind. Totdat er niks meer te geven was, totdat zelfs haar vlam uitgedoofd was.

Hij wist het, want hij had het ervaren. Hij kende haar zoals niemand anders, en zij kende hem. Ookal was ze niet van zijn bestaan op de hoogte.

Hij hoopte alleen, met alle gebroken stukken van zijn gebroken hart. Dat het niet voor niets zou zijn. Want dan zou hij niet langer met zichzelf kunnen leven.

Dus zo kwamen ze tot een overeenkomst.

Besloten ze over haar ziel, en verdoemden het voordat het de kans kreeg om te schijnen.

Maar misschien, heel misschien zou ze hun nog verbazen.

Zij was de combinatie van de bloemende warmte van de lente en de hevige, zware gewelddadigheid van een donderstorm.

Een kracht die de wereld zou laten beven.

En wanneer de wereld zou beven.

Zouden zelfs de sterren niet meer veilig zijn. 

🙤 · ┈┈┈┈┈┈ · ꕥ · ┈┈┈┈┈┈ · 🙦

Hallo, hallo,

Een klein hoofdstukje dit keer:)

God mijn hart doet pijn voor Dawn. 

Maar wat geniet ik er van om dit te schrijven, jongens. Wauw. 

Let me know what u think!

Enig idee waar dit heen gaat? Wat jullie kunnen verwachten, of tasten jullie volledig in het duister? Hahahah

X 

Me:)

🙤 · ┈┈┈┈┈┈ · ꕥ · ┈┈┈┈┈┈ · 🙦