Emperor of Death | Dutch

Hoofdstuk 20

Door het onverwachte en abrupte vertrek van de koningin bleef ik achter met een dosis verwarring en een hele hoop vragen. Ik maakte aanstalten om achter de vrouw aan te lopen en te eisen naar antwoorden, maar schijnbaar was Roux het daar niet helemaal mee eens.

'Ho is even, waar ga jij naartoe?' Ze doemde op voor mijn gezicht en had haar armen over haar borst gekruist. Geïrriteerd stapte ik opzij maar de roze pixie was duidelijk niet van plan om me te laten passeren. 'Laat me er langs Roux, ze weet iets en ik wil weten wat.' Met mijn ogen op de gang gericht volgde ik waar de vrouw heen ging, maar door de korte afleiding was ik haar kwijtgeraakt. Ik slaakte een diepe zucht uit frustratie. 'Ik heb duidelijke order gekregen om je terug te brengen naar je kamer, dus als je zo vriendelijk zou willen zijn, in tegenstelling tot jou wil ik liever geen problemen met de majesteit.' Ze huiverde bij het idee ervan. Ongeduldig knipte ze met haar vingertjes voor mijn gezicht, een irritant geluid, om mijn aandacht te krijgen.

Uiteindelijk, na een heleboel argumenten kreeg ze me dan eindelijk zover en leidde me door het doolhof terug naar dezelfde kamer waar ik die zelfde ochtend wakker was geworden. Zodra we aankwamen stond er op mijn bed een houten dienblad met daarop een maaltijd. In kleermakerszit had ik me op het comfortabele matras genesteld, mijn voeten onder mijn benen gevouwen. 'Ik vraag me af waarom hare majesteit zo geïnteresseerd is in jou.' Roux had zichzelf al helemaal comfortabel gemaakt in een nestje van dekens. Ze had duidelijk geen enkel respect voor mijn privacy en was ongevraagd er van uit gegaan dat ik haar gezelschap wel zou willen waarderen. 'Niet beledigend bedoeld hoor, het verbaast me gewoon dat ze je niet allang heeft weggestuurd.' Met een mond vol geroosterde aardappels mompelde ik een onduidelijk antwoord. 'Uk heb gun iduh.'

Zodra ik de goddelijke hap door mijn keel had gespoeld met een slokje water schraapte ik mijn keel. 'Ik zou het niet weten, voor vandaag wist ik überhaupt niet eens dat pixies bestonden. Dus als je het mij vraagt is dit allemaal een beetje apart.' Ik wierp haar een vluchtige blik toe en zag dat ze met een los touwtje aan het frutselen was. 'Wat is dit eigenlijk voor plek en hoe kan het dat niemand weet dat jullie hier nog steeds leven?'

Haar vingers stopte met het trekken aan het touwtje en ze perste haar lippen op elkaar. Ik voelde onzekerheid van haar afstralen, alsof ze niet wist wat ze moest antwoorden. Ik wachtte rustig af en genoot van de stilte die tussen ons viel. Het voelde niet ongemakkelijk, maar gaf een soort kalmte af. Na een tijdje opende ze haar mond en begon te praten, in het begin nog wat aarzelend maar daarna een stuk zekerder.

'Lang geleden, werden de koning en koningin van de pixies gezegend met een tweeling; Rosalyn en Asthathe. De twee zusjes waren als twee druppels water, gelijk maar toch zo verschillend. Ze scheelden maar zeven minuten en waren onafscheidelijk. Het hele magische volk adoreerde de zusjes, zo vol met leven en vreugde in hun jonge jaren. Zodra ze opgroeiden werd de oudste van de twee; Rosalyn opgeleid tot volgende koningin, een rol die zwaar op haar schouders rustte en veel verantwoordelijkheden met zich meebracht. Verantwoordelijkheden die haar zusje niet had. Volgens alle verhalen was Asthathe de avontuurlijke- en de meest rebelse- van de twee.

Hoe Rosalyn al haar plichten waarborgde met eer, en respect had voor alle tradities, zo had haar zusje er maling aan. Maar niemand nam haar ooit iets kwalijk. Ze was nou eenmaal zo charmant dat iedereen het niet over hun hart kon verkrijgen om het liefelijke meisje iets kwalijk te nemen.

Hoe meer jaren verstreken, hoe meer de meisjes verschilden. En toen uiteindelijk de Bloedoorlog op het punt stond om te beginnen werden de koning en koningin vermoord waardoor Rosalyn de troon moest overnemen. Het was zo onverwachts dat ze amper tijd had om er aan te wennen of om te rouwen om haar ouders, voordat al het bloedvergieten begon. Ze stelde Asthathe aan als haar opperbevelhebber, gezien de zusjes elkaar vertrouwden met hun leven. Asthathe was haar ogen en oren op het slachtveld, totdat ze uiteindelijk de verleerde persoon vertrouwde om haar rug te hebben en ze op een gruwelijke wijze werd ontdaan van haar vleugels. Vleugels die voor pixies van onschatbare waarde zijn en een teken zijn van hun macht en magie. Er bleef niks meer van over en Astathe werd bloedend naar huis gebracht, waar ze erachter kwam dat ze nooit meer zou kunnen vliegen.