Emperor of Death | Dutch

Hoofdstuk 36

'Handen hoger, je zit niet te wachten op een verbrijzelde schedel, of wel groentje?' Ik gromde en zette mijn voeten wat steviger in het mulle zand. Ik volgde het commando van de vrouw op en hief mijn lichtjes gebalde vuisten iets hoger, dichter naar mijn gezicht. De afgelopen dagen waren we eindelijk begonnen met het man op man vechten. Ik wist niet zeker wat de plotselinge versnelling van de training had veroorzaakt, sinds de vrouw afgelopen week nog had gezegd dat het nog wel even zou duren voordat we daar mee zouden beginnen.

Ik vermoedde dat het iets te maken had met de soldaten die steeds vaker het kamp uit gestuurd werden en een aantal dagen later pas weer terugkeerde, vermoeid en onder de verwondingen. Zodra we vragen stelde wimpelde sergeant Basil ze af. 'Het is niet mijn plaats om daar over te gaan.' Vertelde ze standvastig, ogen afgewend.

Er werd over gepraat; De zwaarmoedige sfeer tijdens eetmomenten, de slinkende hoeveelheid soldaten die aan de tafels plaatsnamen waardoor er steeds meer ruimte overbleef.

In het begin was het subtiel. Misschien viel het niet op voor de meesten, maar de gespannen sfeer die in de lucht hing, drukte op mijn schouders. 's Avonds werden commandanten naar de tent van de kolonel gestuurd. Vanaf mijn plekje in de laaghangende tak van een eik, bekeek ik ze, observeerde de gezichtsuitdrukkingen van de mannen in de hoop wat meer informatie te verkrijgen. Ik had de plek gevonden toen ik na de training, onder de blauwe plekken en bloedende schrammen wou uitrusten. Even niet hoefde na te denken en niet hoefde te dealen met Zeke.

De blondharige luchtbeheerser vergde het uiterste van me. Sinds het incident met het bed had hij me niet meer met rust gelaten, geen enkel moment sloeg hij af om opmerkingen te maken over mijn zwakte, wat duidelijk te zien was tijdens de training. Ik was het kleine muisje, de zwakste van allemaal. Hoe hard ik ook mijn best deed ik bleef toch achter. Of het nou met het hardlopen was, waar de rest onderhand een halve kilometer op me vooruit liep, of bij de krachttraining, waar ik nauwelijks de verplichte set van oefeningen kon volhouden, laat staan de zwaardere.

Nu we in het midden van de koudste maanden zaten voelde ik het gewicht van de vrieskou in mijn botten trekken. De kou was altijd daar, op de loer liggend, wachtend op het moment waarop ik te moe was om de laatste restjes warmte bijeen te schrapen en het rillen te verdringen. Soms was ik zo dicht bij opgeven. Teruggaan naar huis, naar iedereen die ik kende. Mijn vertrouwde kamer waar ik het vuur zo hoog op kon stoken als ik wilde, omringd door de kalmte van mijn boeken. Maar dat was niet de oplossing, dat wist ik. Ik had hier voor gekozen. Nu was er geen weg meer terug.

's Nachts, op het moment waarop iedereen diep in slaap verzonken was dacht ik na. Ik vroeg me af of Ronan bezorgd over me was, of had geaccepteerd had dat ik was weggegaan en verder ging met zijn werk. Koelbloedig zoals de grote man altijd was geweest. Stiekem hoopt eik dat hij me miste, net zoals ik dat bij hem deed.

Hij was er altijd voor hem geweest. Wanneer ik een troostende omhelzing nodig had, een peptalk of een dosis hoop, hij was er. Ik miste zelfs zijn preken die hij me zou geven wanneer ik weer eens de regels had overtreden. De herinneringen voelden ongrijpbaar, alsof ze behoorden tot iemand anders. Een ander leven, een andere persoon.

'In gedachten verzonken?' Een diepe, sensuele stem schrok me op uit mijn gedachten. Vermoeid keek ik op, mijn ogen loodzwaar. Voor me stond de breedgeschouderde Kolonel, volledig in wapenuitrusting gestoken. Zijn brede armen waren voor zijn borstkast gekruist, opbollend onder de donkere stof van het shirt wat hij onder het pantser droeg. Ik schraapte mijn keel en ging rechtovereind zitten. Zonder de ondersteuning van de boomstam, duurde het even voordat ik mijn balans had hervonden, een onhandig gewiebel en mijn handen vastgeklampt aan de stam.

'Ja meneer.'

Zijn felle, oceaan blauwe ogen keken me aan. Onfeilbaar en bestuderend. Zijn ogen gleden over me heen. Er verscheen een emotie in zijn ogen die niet helemaal te beschrijven was.