Emperor of Death | Dutch

Hoofdstuk 29

Shane was een merkwaardige man. Daar was ik al snel achter gekomen.

Amper tien seconden nadat hij in lachen was uitgebarsten, sloeg zijn stemming een volle 360 graden om; de spieren in zijn gezicht verstrakten en er was geen spoor van de kuiltjes meer te bekennen, die zojuist nog in zijn wangen waren verschenen. Dit was het gezicht wat de handelaar opzette wanneer hij zaken deed; scherp en onverschillig, het maakte me nerveus.

Ik klemde mijn vingers wat stevig om de lederen hengsels heen en mijn vingertopjes trokken wit weg. 'Vertel een...-' Hij sloeg zijn arm met een stevige greep om mijn schouder, duidelijk merkbaar maar net niet op het randje van intimidatie, waarschuwend. 'Wat doet een jong, prachtig meisje zoals jij hier helemaal alleen, zonder begeleiding van soldaten?' Hij torende hoog boven me uit maar toch was het net alsof zijn bevallige stem zich net naast mijn oor bevond, zo denderend was het gewicht dat zijn stem bevatte.

'Dat ik een meisje ben wil niet zeggen dat ik niet weet hoe ik mezelf moet verdedigen.' Cynisch dacht ik terug aan de twee wildelingen die die een aantal dagen geleden me in mijn slaap hadden geprobeerd te beroven. Ik had ze bewusteloos en ondersteboven hangend achtergelaten boven de ingang van een wolvenhol.

De man grinnikte en het geluid ervan rommelde gestaag door zijn borstkast. 'Dat is wel het minst moeilijk om te geloven, prinses, hoewel Lord Zephon daar anders over lijkt te denken, naar het schijnt.' Zuchtend tikte hij met zijn lange vingers op mijn schouderblad. Hij negeerde mijn geschokte uitdrukking en wuifde in plaats daarvan naar een vrouwelijke Fae, die met half ontblote borsten naar hem zat te kwijlen, twee wagens voor ons. Het was een walgelijke aanblik die afschuw in mijn maag opwekte. Zijn manier van doen irriteerde me, maar Shane wist duidelijk heel goed hoe hij dit spelletje moest spelen.

Prima,

Dan was dat wat we zouden doen.

Ik sloeg mijn andere, vrije arm om zijn middel in een gelijkwaardig gebaar, met mijn vingertoppen stevig in zijn zij gedrukt. 'Ach, mijn vader is op veel vlakken erg..onwetend.-' Ik glimlachte lieftallig. 'Maar soms is dat het beste, denkt u niet?' Ik zorgde ervoor dat er geen spoortje van zorgen of zenuwen in mijn stem te horen was, en hield het luchtig en onbezorgd.

Zonder het direct uit te spreken, liet ik de waarschuwing in het luchtledige hangen, maar gebaseerd op de indrukken die ik van de man had samengesteld, was Shane zeker geen domme vent, die een bedreiging niet zou herkennen wanneer hij een er een hoorde.

Lord Zephon, mijn lieftallige vader, had een gruwelijke hekel aan handelaren zoals Shane. Criminelen, noemde hij ze, zoals ze buiten de boekjes van het gezag van de Adel gingen, ongecontroleerd, zonder zich ook maar iets aan te trekken van de regels en wetten die ervoor zorgden dat de handelaren in Mavalon, het hart van Thuyria, netjes in toom gehouden werden en de helft van hun inkomsten aan belastingen moesten afstaan. Het was een strenge regeling die sinds de Bloedoorlog in gang was gezet om het koninkrijk draaiende te houden. Vooral om de rijkdom van de Adel in stand te houden, als je het de burgers zou vragen.

Hij had er de afgelopen decennia dan ook zijn onbedeelde aandacht aan besteed om verscheidene Fae handelaren op te pakken en ze te laten afstraffen voor hun "duistere zaakjes". Ik had een gruwelijke hekel aan zijn egoïstische, innemende gedrag, maar dat zou me er niet van weerhouden om zijn schofterige imago te gebruiken.

Alsof het een soort spelletje was, verstevigde de handelaar zijn greep, een gebaar dat ik wederom beantwoordde. Met op elkaar geklemde tanden, siste hij en leidde me door het doolhof van karren heen die zich gestaag over het groene heuvellandschap voortbewoog. Het kleine Kildenn was slechts ene punt geweest waar ze hun voorraden hadden aangevuld, en vervolgens weer achter zich hadden gelaten.