Emperor of Death | Dutch

Hoofdstuk 14

Ergens moet ik ondanks mijn pogingen om wakker te blijven afgedreven zijn in een diepe slaap. Er was een knagend gevoel dat me langzaam uit mijn vredige toestand hielp en murmelend draaide ik me om in mijn slaapzak om nog even verder te slapen. Ik was me totaal niet bewust van het feit dat ik midden in een donker woud, alleen lag te slapen en het feit dat iets me onrust baarde dus misschien wel een teken was om wakker te worden.

Niet al te slim.

Precies op het moment dat ik het van me af had kunnen zetten en op het punt stond om weer in te dommelen viel er iets nats in mijn nek. De substantie rolde langzaam vanuit het kuiltje onder mijn haarlijn naar de zijkant van mijn keel. Het was koud en zorgde voor een onaangename rilling. Mijn wimpers fladderden heen en weer en groggy opende ik mijn ogen. Ik kon niet lang afgedwaald zijn gezien het feit dat ik me voelde alsof ik drie nachten niet had geslapen. Mijn oogleden zaten aan elkaar vastgeplakt door opgedroogde slaap, die nijdig in mijn neusbrug prikte zodra ik het probeerde weg te wrijven. Mijn bovenlichaam werd ontbeerd aan de koude bries zodra ik omhoog kwam en uit het warme comfort van mijn slaapzak kwam.

Het duurde me eren paar seconden om te beseffen dat ik wel echt wakker was, want het was zo donker dat ik zelfs met mijn ogen dicht vrij weinig kon zien. Slechts enkele vage vormen van bomen waren te onderscheiden in de duisternis. Aan mijn linkerkant hoorde ik Elodie briesen, terwijl ze onrustig heen en weer schuifelde. Haar grote hoeven werden gedempt door het natte mos dat zompige geluiden maakte bij de verschuiving van haar gewicht. Huiverend trok ik de omslag van mijn slaapzak wat dichter om me heen. De bijtende kou had een aanslag gepleegd op mijn warme, comfortabele cocon waardoor ik klaarwakker was.

Ik voelde mijn wangen een rozige teint krijgen als een reactie op de kou, en ook het puntje van mijn neus begon al gauw te tintelen. Ergens diep in mijn binnenste voelde ik een onbehaaglijk gevoel opzetten, alsof er iets was wat niet klopte- al kon ik er niet precies een vinger op leggen wat. Verscheidende druppels vielen van de boom boven me naar beneden en raakte me midden op mijn voorhoofd. In reflex trok ik mijn hoofd terug van de nattigheid en raakte met mijn achterhoofd keihard de boomstam. Met een harde bonk maakte ik contact met het harde oppervlak en het gaf absoluut geen centimeter mee, met als gevolg dat scherpe tintelingen van pijn contact maakten met de gevoelige zenuweinden in mijn schedel. Met een vertrokken gezicht wreef ik met mijn hand over de beurse plek heen, in een poging het weg te masseren.

Door het harde geluid dat door de stilte galmde alsof er een kanon was afgegaan, begon ik me te realiseren dat het te stil was. De normale omgevingsgeluiden die er in een bos zich hoorden af te spelen waren compleet verdwenen. Het was doodstil, te stil.

Er klopte iets niet, en het net po het moment dat ik overeind probeerde te komen doemde er vlak in de struiken voor me een paar roestkleurige ogen op. De pupil was gespleten en staarde me onheilspellend aan. De rest van het lichaam kwam nu pas langzaam uit zijn schuilplaats. Op dit moment vervloekte ik de duisternis, want ik zag geen hand voor ogen en wist dus niet waarmee ik te maken had. Het was al lastig om te bepalen in het daglicht, gezien mijn kennis over wezens in het bos van absoluut nul- laat staan als ik in staat was alleen de ogen te zien. Daar kon ik lekker veel mee. Shit. Ik haalde diep adem en de geur van dennen stroomde mijn neusgaten binnen. Ik voelde mijn hartslag versnellen, een gebonk dat klonk alsof mijn hart elk moment uit mijn borstkast kon springen van angst. 

Heel langzaam- om mijn bezoeker niet tot aanval aan te sporen- probeerde ik me uit mijn slaapzak te wurmen. Het ging niet zo soepel als ik had gehoopt, en het duurde veel te lang voordat ik mezelf eindelijk uit het omhulsel had bevrijd. Ik hield oogcontact met de twee zwarte spleetjes die me onophoudelijk aanstaarde en probeerde niet uit paniek te gaan krijsen. De dwang was er-geloof me- maar ik denk niet dat het mijn situatie er veel beter op zou maken. Vanuit mijn ooghoeken zag ik meerdere rode bolletjes verschijnen. Als lampjes die allemaal aangeknipt werden. Oh oh- dit kan niet goed zijn-. Elodie was ook niet erg behulpzaam, gezien het feit dat het leek alsof ze de boom omver probeerde te rukken, zo hard was ze met haar hele gewicht als een soort ezel aan het ding aan het trekken. Haar gesnuif en paniekerige gebries doorkliefde de bedaarde stilte, eentje die onheil voorspelde. Het arme beest zag eruit alsof ze op het punt stond om een zenuwzinking te krijgen, zo erg was het wit van haar ogen in het donker te zien.

Nou dat maakt twee van ons dan, dacht ik.

De bolletjes naderden me. Eentje was voorop, en zodra hij naar voren sloop, volgde de rest hem als gewillige schaapjes in een kudde. Zodra zij in beweging kwamen, liep ik ook achteruit om de afstand tussen ons te behouden. Iets wat hun alleen maar aanmoedigde om sneller te gaan.

Niet het effect waarop ik had gehoopt. Maar ja het zag er ook nou niet echt uit alsof deze onbekende wezentjes ook maar enige interesse toonden van wat ik vond. Want het leek er op dat hun aandacht meer gefocust was op het feit dat ze me voorstelden in een grote ketel boven een vuur, of boven een spit of zoiets.

Dit is niet de juiste gedachtegang Dawn, zo kom je ook niet echt verder. Hou je aandacht nou maar bij hoe je gaat ontsnappen- en niet over hoe ze je gaan opeten-.

In de nanoseconde dat ik mijn ogen sloot, wenste ik voor een wonder. Als er ook maar iets van een goede fee bestond, dan hoopte ik oprecht dat ze mijn smeekbeden aanhoorde want anders zag ik mijn toekomst niet bijzonder rooskleurig in.

'Ehm hallo- Luister ik weet niet wie jullie zijn. En jullie kennen mij denk ik ook niet dus misschien-.' Ik opende ik mijn mond en krakend rolden de woorden uit mijn mond in een poging het ijs tussen ons te breken. Volgens mij stelden ze mijn actie niet echt op prijs want de leider opende zijn mond en onthulde een kleine rij met vlijmscherpe glanzende witte tandjes. Een afschuwelijk, hoog gekrijs kwam uit zijn keel, alsof er een baby werd vermoord- en zijn moeder de dader was-. Alsof het een oorlogskreet was stormden de wezentjes naar voren. Het hoge gekrijs uit hun bek onophoudelijk, als een alarm wat kortsluiting kreeg.

Ik verspilde geen seconde langer en draaide mee met hoge snelheid op mijn hakken om. Nou ja, hoe snel ik kon want mijn enkel deed nog steeds behoorlijk veel pijn. Als er nu iemand me zou zien zouden ze vast en zeker denken dat ik bezeten was, of dat de duivel me op de hielen zat om mijn ziel te komen collecteren. Want zo bizar zag het tafereel er uit. 

➼

 Hee guys, 

Sorry voor de late update dit keer- maar u know school (・へ・)

Trouwens wat vinden jullie fijner qua updates, regelmatig kortere hoofdstukjes of iets minder vaak en wat langer?

En wat betreft de post van nu; zijn ze te kort? cause honestly i don't know..

En aarzel vooral niet om feedback achter te laten, dan weet ik ook een beetje hoe jullie het vinden:)

Lots of love,

Jasmijn x

➼