Emperor of Death | Dutch

Hoofdstuk 25

Het eten was heerlijk geweest, hoewel de stilte die was gevallen enigszins ongemakkelijk was geweest. In het begin had het oudere paar nog moeite gedaan om vrolijk met me te kletsen, maar hun vragen hadden een snaar geraakt die ik het liefst had willen vermijden. Vanaf dat moment was ik gespannen geweest, in mezelf terug getrokken, en niet een prettige gesprekspartner. Ik zag de blikken die ze me toe worpen, maar ik was te uitgeput om me er zorgen over te maken. Mijn gehele lichaam was kapot, tot in mijn beenderen toe.

En de kou.

God ik had het zo koud.

De extra portie met geroosterde aardappelen die Grace op mijn bord had geschept, werkte ik zonder protest weg. Ik had ze bedankt voor de avondmaal en me geëxcuseerd voor de rest van de avond en nadat ik ze het buideltje met munten had overhandigd trok ik me terug in mijn kamer. Het was simpel, niks bijzonders vergeleken met thuis, maar het was comfortabel en netjes. Om eerlijk te zijn boeide het me eigenlijk niet of er wel een donzen tapijt onder mijn voeten lag, had het ook nooit gedaan.

Vlug, om mijn naakte lichaam niet te lang aan de kou bloot te stellen, kleedde ik me om in de warme nachtpon die Grace me had geleend. Ze had hem me twijfelend overhandigd, kijkend naar het grote maatverschil van haar volle gelaat en het hoopje botten waar ik in was veranderd.

Ik wist het. Wist wat andere mensen zeiden. Wist hoe ik in een schim was veranderd. Wist hoe het eens zo vrolijke meisje was veranderd in een weggekwijnde versie. Maar het is niet dat ik het expres had gedaan. Het was gewoon het gebrek aan vrijheid dat me langzaam had weggeteerd.

Maar nu, nu was ik vrij. Dus alles zou beter worden, toch?

Ik was de kleine pixie straks helemaal vergeten, die in mijn binnenzak had gezeten, maar zo te zien had ze zich prima weten te redden. Ze lag met een klein wollen kleedje, dat eigenlijk ergens ter decoratie had gelegen, op het hoofdkussen rustig te slapen.

Ik volgde haar voorbeeld en kroop onder de dikke stof, het dekbed tot aan mijn oren opgetrokken. Ze ademde zachtjes door haar mond en even bleef ik naar haar schattige vorm kijken. Het besef was nog niet helemaal tot me doorgedrongen, denk ik, want iedere keer dat ik haar zag herinnerde het me er aan dat dit allemaal echt was. En niet een fantasie die zich in mijn dagdromen afspeelde.

Ergens hoorde ik in het huis een klok slaan, maar het geluid verdween als snel naar de achtergrond zodra mijn ogen zich begonnen te sluiten. Het was een lange reis geweest, en eerlijk gezegd weet ik niet of ik het nog langer had volgehouden om op het paard te zitten. De opluchting die ik had gevoeld bij het zien van het dorpje was immens geweest, want ik had bijna het punt bereikt waar ik het liefst wilde opgeven, hoe hard ik ook mijn best deed om onverschrokken te lijken voor Roux.

Ik hield er niet van om mensen mijn zwakheden te tonen, niet nadat ik die lessen keer op keer van mijn vader had moeten leren.

Hij was niet hier, maar toch....

Schijnbaar was mijn behoefte aan rust zo groot geweest, dat ik zonder wakker te worden aan een stuk in een diepe slaap was verzonken. Zelfs niet om tussendoor een bezoekje aan de kleine aanliggende badkamer te brengen. Iets wat mijn blaas me die morgen nogal duidelijk maakte.

Zodra ik mijn ogen had geopend was de druk op mijn blaas zo groot geweest, dat ik het bed bijna was uitgesprongen en naar het toilet was gerend. Zelfs Roux was er van wakker geworden. Ze werd bijna van het kussen gelanceerd zodra ik met een ruk overeind kwam. En terwijl ik me haastte om te gaan plassen, kreeg ik een hele hoop beledigingen naar mijn hoofd geworpen.

Het was duidelijk dat Roux geen ochtendmens was. 'Er licht een stuk brood voor je op het bureau.' Van achter de gesloten deur riep ik naar de pixie, met de verwachting dat ze vast wel honger zou hebben. Ik wist eigenlijk niet echt wat pixies aten, maar op onze rit hiernaartoe had ze stukjes brood en kaas naar binnen gewerkt alsof het de enige maaltijd was die ze in haar leven had gehad.