Emperor of Death | Dutch

Hoofdstuk 18

De drie pixies leidde me door een aantal gangen, allemaal met dezelfde bijzondere muren als in de kamer. Er kwam een soort energie van af, een gonzend gevoel alsof de muren levend waren. Kort nadat Calla de boodschap had afgeleverd was er een bundeltje met schone kleding afgeleverd. Mijn oude kleding was niet meer te redden geweest en het nachthemd wat ik had gedragen toen ik wakker werd was niet echt precies acceptabel voor een ontmoeting met de koningin. Niet dat ik me sowieso erg comfortabel voelde in het witte, doorschijnende hemdje.

Niet dat de rozige, pluche jurk wel mijn stijl was, maar de lange mouwtjes en het hooggesloten bovenlijfje gaven toch echt wel iets meer bedekking. 'Wat zie je er bééldig uit,' Briar was de afgelopen minuten non stop verheugd aan het trekken aan de stof en onzichtbare plooitjes aan het wegvegen. Een keer dacht ik dat het vervelende gezoem door een vlieg was, dus had ik de arme pixie bijna met mijn hand weg gemept. 'Briar hou nou eens op, het ziet eruit alsof ze naar een of andere begrafenis gaat, niet dat ze daar volgens mij andere kleuren dan zwart dragen, maar je snapt mijn punt.'

Roux snapte mijn irritatie en gelukkig was ik niet de enige die het gefrunnik van het elfje zenuwslopend vond. Ze keek me aan en rolde met haar ogen wat me een grinnik uit me ontlokte. Pruilend droop de kleine diva af, waarschijnlijk opzoek naar een ander slachtoffer waar ze de modeontwerpster kon uithangen. 'Je moet het har maar niet kwalijk nemen, het is lang geleden sinds ze iemand buiten onze soort kon kleden..' Er viel een stilte waarin ik me afvroeg of er misschien meer achter hun verhaal was dat ze me niet vertelden. Ze schraapte haar keel en opgewekt ging ze verder, alsof er zojuist geen gevoelige snaar was geraakt. 'Ik weet zeker dat koningin Rosalyn je zal adoreren, ze houd eigenlijk van alles wat mooi en sprankelend is.' Het kleine feetje gaf me een dikke knipoog.

'Zeg Roux,' begon ik aarzelend. 'Waarom wil jullie koningin me eigenlijk spreken, ik bedoel er is niet iets wat ik heb gedaan toch?' Nieuwsgierig keek ik haar aan. Er was gewoon iets wat aan me knaagde. De pixies hadden me meegenomen en voor me gezorgd, maar waarom was de vraag. Als ze volgens de verhalen die ik had opgevangen al die tijd verborgen hadden geleefd, en niet wilden dat de Fae van hun bestaan op de hoogte waren, waarom hadden ze hun veiligheid dan geriskeerd door mij naar hun dorpje te halen.

Mijn vraag bracht de kleine pixie van haar stuk. Nadenkend fronste ze haar wenkbrauwen en tikte met haar vinger tegen haar getuite lippen. 'Ik weet het niet eigenlijk,' er viel een stilte waarin ze probeerde met een antwoord te komen. 'Het is erg bijzonder om op audiëntie bij de koningin gevraagd te worden, zelfs voor ons pixies.' Ze haalde haar schouders op. 'Het moest vast iets speciaals zijn.' Hoewel de pixie het welgemeend bedoelde stelde het me niet erg gerust.

Alsof ik niet zelf kon lopen trok ze me aan de top van mijn vinger mee, terwijl ze verwoed met haar kleine vleugeltjes flapperde. Ik liet het maar over me heen komen, terwijl ik in gedachten verzonken mijn omgeving in me op nam. Het was werkelijk prachtig, met gigantische muren -het plafond bijna niet te zien zo hoog- in een lichte amberkleurige hout. De nerven die in het hout zaten kronkelden alle kanten op en vormden ene waar kunstwerk. Overal waar je keek zag je de lianen met vuurvliegjes erop die dienstdeden als verlichting, wat het een sfeervolle omgeving maakte, om het nog maar niet te hebben over de hoeveelheid bloemen en planten die alle hoeken en gaten vulden. Het is dat ik niet allergisch voor de bloeiende natuur was, want anders was mijn neus nu zeker zo rood als een tomaat geweest van al het niesen.

We sloegen aan het einde van de gang af naar links. Soms zag ik van achter planten een verlegen pixie gluren. Ik glimlachte naar ze maar ze schoten snel weer terug naar hun verstopplaats zodra ze doorhadden dat ik ze had gezien. Roux leidde me door een doolhof van gangen, de een nog mooier dan de ander. Uiteindelijk, nadat ik bijna duizelig was geworden door het aantal afslagen, kwamen we aan bij een grote open ruimte. Het dak bestond uit een enorme glazen koepel waardoor je de helder stralende blauwe hemel kon zien. Vogels, insecten en pixies vlogen allemaal door elkaar, wat zorgde voor een kleurrijke, bonte chaos. Tingelend gelach van de pixies vloeide door de lucht en bracht een glimlach op mijn verontruste gezicht. Het was zo helder en puur dat het bijna klonk als muziek in mijn oren.

In het midden van de zaal, stond een houten troon. Het was zo geschapen in de vorm van een boom, met takken vol kersenbloesem die zich naar de lucht uitstrekten. Bosdieren hadden zich op de grond er omheen verzameld en scharrelden om elkaar heen. Vossen, wasberen en eekhoorns gingen speels met elkaar om. Het tafereel benam me de adem, net zoals de aanblik van de prachtige vrouw die op de troon zat. 

Haar huid was gebronsd, alsof het uit goud was gemaakt en haar korte goudkleurige haar bereikte net de topjes van haar puntige oren. Ze zag er sprekend uit als een pixie, met grote groene ogen, een kleine perfect geschapen neus en volle hartvormige lippen. Haar jukbeenderen waren zo scherp dat je jezelf er bijna aan kon snijden. Haar schoonheid was zo overweldigend, zo buitenaards dat ze bijna niet van deze wereld kon zijn. De bloemenkrans en prachtige witte jurk gaven aan dat ze de koningin was, maar zelfs zonder straalde ze een enorme macht uit. Het gonsde door mijn bloed en voelde oud. Alsof ze al eeuwen aan wijsheid in zich had opgenomen. Maar nu ik er zo over nadacht voelde ze als de natuur zelf. Oud en onverwoestbaar.

Ik had niet door dat ik stokstijf stil was blijven staan totdat ze haar ogen naar me op wendde en een sierlijke wenk van haar hand me naar voren bracht. Ze knikte kort naar de pixie aan mijn zijde. 'Mijn dank Roux. Zoals altijd zie je er weer beeldig uit mijn kleine pixie.' Haar stem klonk zo vrouwelijk- ik zou niet weten hoe ik het anders zou moeten beschrijven; helder, met een zachte en ronde uitspraak van klinkers die de ruimte in rolden en zich met een zachte warme omhelzing om je zintuigen heen drapeerden.

Haar zeegroene ogen ontmoette de mijne en het voelde alsof ze mijn hele geest blootlegde met die ene blik. Het duurde misschien net een seconde maar in die tijd voelde ik me naakt, blootgesteld aan het oordeel van een ander. Onderworpen aan de macht die de vrouw bezat. Alsof ze me met een knip van haar vingers zou kunnen verwoesten, hoe zachtaardig ze ook uitzag.

'Dawn Whittaker,' Ze sprak mijn naam uit met een betekenis die ze niet nodig vond om uit te leggen.

'Wat een interessante wending van gebeurtenissen.' Ze tikte nonchalant met haar lange nagels tegen het hout van de armleuning. 'Ik had niet verwacht om jou hier levend aan te treffen.'

🙤 · ┈┈┈┈┈┈ · ꕥ · ┈┈┈┈┈┈ · 🙦

He hoi,

Als eerst even een vraagje aan jullie; How are u?

Maar oprecht, ik weet dat deze tijden mentaal best wel zwaar kunnen zijn. Dus als er iets is waar ik mee kan helpen, of je een luisterend oor nodig hebt; I'm here:)

En dannnnn weer een hoofdstukje voor jullie hehe

Ik moet zeggen dat ik misschien nu al een kleine crush heb op Rosayln, but don't tell anyone.....:)

꒒ ০ ⌵ ୧ ♡

          Jasmijn 

🙤 · ┈┈┈┈┈┈ · ꕥ · ┈┈┈┈┈┈ · 🙦