ENGR. ZEIGAN REEVE MONTERO : ( THE WILD ) MONTERO BROTHERS SERIES 2

T G I S

ZEIGAN's  POV

There's  this warm feeling that I'm  always having whenever I'm near with my wife. Everytime she's with me I felt different, there's warmth and softness in any aspect the we are together. Just like right now, as we are just walking and I'm holding her so that she will not get wet from the rain. There's this contentment that is always within me, that's why, I can't bear a day without seeing her. Especially whenever I got home from work, one look at her and I'm recharge from a busy day at the office. 

Very cozy ang bahay kubo dito mawiwili nga si Alix, puro kahoy ang  mga kagamitan at lahat lang talaga ng kakailanganin mo ang nasa loob. Pagsita agad ni Alix ang nagbukas ng usapan namin.  "What are you doing here Zeig, malinaw naman siguro sa'yo na gusto ko munang mapag-isa. Kaya nga iniwan ko ang telepono ko sa bahay bago ako umalis."

"Yes I know that, but I got worried pati yung identical rings natin iniwan mo din....I got alarmed ayoko ng ganito tayo..."

"I just need sometime to think..."  sabi nya habang humahakbang palayo sa akin

"Pwede ka namang mag-isip kahit nasa Manila ka. Ako ang aalis ng bahay kung kelan mo lang ako pauuwiin dun pa lang ako babalik. Basta nasa Manila ka lang sa bahay natin."

"I need some space away Zeig, yung malayo sa lahat. Gusto ko munang huminga...."

"Yung malayo sa akin? Am I right?"  habang nakatitig ako sa kanya

Nakatungo lang si Alix  na nakupo sa may tapat ko, alam kong nagdaramdam pa din sya sa akin hangang sa ngayon at nasasaktan ako dahil ako ang dahilan kung bakit malungkot ang mga mata nya.  "I know I what I did and I'm so sorry for being weak, but I promise you di na mauulit. Pag inulit ko pa in any way possible ako na mismo ang aalis at di na magpapakita sa'yo kahit kailan."  

Wala akong nakuhang sagot galing kay Alix nakatungo pa din sya pero di umaalis kung saan sya nakaupo. Ako naman ay nakakaramdam na ng sobrang lamig at may panginginig na ang buong katawan habang basa pa ang damit na kanina pa soot. Hindi rin kasi mahagilap ng mga mata ko kung saan nailagay ni Boy ang travelling bag na ipinahatid ko sa kanya kanina. 

"Di ko pa alam Zeig, for now I want to be alone. Gusto ko munang mag-isip, I want to clear my mind sa lahat. I know I'm wrong na basta na lang umalis ng bahay pero ganito ako, naghahanap ng lugar na pwede akong makapag-isip at makahinga. Ayokong magkasakitan tayo kaya ako umalis, babalik din naman ako."

"I know that, pero ako ang nagkamali dapat ako yung umalis ng bahay. Isa pa delikado na wala kang kasama at ikaw lang mag-isa. Ayoko ng wala ka sa tabi ni Mandy, nag-aalala din ang Mama sa'yo."

"Kay Mama mo ba nalaman kung nasaan ako? Wag kang magsisinungaling?"  galit na tanong ng misis ko, mas lalo tuloy syang gumaganda sa paningin ko lalo at nagsusungit ito.

"Wala naman akong balak magsinungaling, di ko na ulit gagawin yun. Yes kay Mama ko nalaman na sa Baguio ka nagpunta."

"Dumaan ka pa sa bahay? Pa'no mo nalaman na andito ako sa Sagada...."

"Some honest bird whisper to me...." at binigyan ko sya ng killer smile  pero parang di umepekto kasi naniningkit ang mga mata nya habang nagsasalita ito.

"Hindi ako nakikipag-biruan sa'yo Zeigan, umayos ka tatamaan ka talaga sa akin."

Gusto kong tumawa pero sunod-sunod na ubo ang lumabas sa bibig ko nakahalukipkip na rin ang dalawa kong braso at di na maitago ang panginginig dahil sa lamig. Nahalata yata ni Alix na di ako nagloloko sa pag-ubo kaya napatayo ito sa kinauupuan saka ako tinanong.  "Okey ka lang ba Zeigan? Napaano ka ba?"

Sa pagitan ng mga pag-ubo ay sinagot ko naman si Alix.  "I'm fine...."  pero ganoon pa din ang dalas ng ubo galing sa akin. Di tumagal at nasa tabi ko na siya at sunod-sunod ang hagod sa likod ko.